تو را با غیر می بینم ، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

ترا تيشه دادم كه هيزم زني
ندادم كه بنيان مردم كني

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن
سایه ی دولت همه ارزانی نو دولتان
من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

حاصل خرقه و سجاده روان دربازم

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتتنم دگر نامه سیاه کردنست

یاران مدد که جذبه ی عشق قوی کمند
دیگر به جای پر خطری می کشد مرا

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی ؟
هر دم به هوای دل ما می آیی
باز آی و قدم به روی چشمم بگار
چون اشک به چشمم آشنا می آیی !

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد،نظری کن به کار ما

تو را این همه بلبل نوای عشق زند
چه التفات بود بر صدای منکر زاغ

غلام همت دردی کشان یک رنگم

نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند

در جهان بال و پر خویش گشودن آموز
که پریدن نتوان با پر و بال دگران

نازها زان نرگس مستانه اش باید کشید

ایندل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

شورش ز دست غیر چرا ناله می کنی
آنکو خراب خانه ی ما کرده یار ماست

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

از سخن چیننان ملامتها پدید آید ولی

گر میان همنشینان ناسزایی رفت رفت

تهمتن بر آشفت و با طوس گفت
که رهام را جام باده ست جفت

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص حویش
دیده که جوینده بود عشوه ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده بر افکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول

بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد

دی کودکی بدامن مادر گریست زار
کز کودکان کوی ، بمن کس نظر نداشت

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است
شیشه ی بشکسته را پیوند کردن مشکل است

تا ز حسرت بر سرا پای تو میکردم نگاه
می کشیدم آه ، از آه جگر می سوختم

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقام عالمی میکشم از برای تو

وه که ز همراهیت محتشم افتاده شد
بسته بند ستم خسته ی زخم جفا