شب تنهاییم در قصد جان بود

خیالش لطفهای بیکران بود

در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم
غیر از تو در این خانه کسی راه ندارد

دوران همی نویسد بر عارضش خط خوش

یارب نوشته بد از یار ما بگردان

نقش خیال رویش دیشب به خواب دیدم
مه را به شب توان دید من آفتاب دیدم

یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر

کز آب هفت بحر بیک موی تر شوی

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده بر افکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

اشک حرم نشین نهانخانه مرا

زانسوی هفت پرده ببازار میکشی

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی در افتی به پایش چو مور

روا مدار خدایا که حریم وصال

رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

در بزم من بی سرو پا آمده بودی
بنگر ز کجا تا به کجا آمده بودی

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم
گر در خود شکنیم هیچ صدایی نکنیم

من از خوبان بسی غم های مشکل دیده ام لیکن
غم هجران بود مشکل ترین جمله مشکل ها

ای آرزوی اولین گام رسیدن
بر جاده های بی سر انجام رسیدن
کار جهان جز بر مدار آرزو نیست
با ابن همه دل های ناکام رسیدن

ناز آن شوخ که از غمزه و طنازی ناز
دلبری را همه اسباب مهیا دارد

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم
با کافران چه کارت گر بت نمی پرستی

یارب بگشا گره ز کار من زار
رحمی که ز عقل عاجزم در همه کار

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

این مدعیان در طلبش بی خبرانند
کانرا که خبر شدخبری باز نیامد

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

تا طبیبش بسر آریم و دوایی بکنیم

رسم بد عهدی ایام چو دید ابر بهار
گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند
گر از آن یار سفر کرده پیامی داری

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

مکش آن آهوی مشکین مرا ای صیاد

شرم از آن چشم سیه دار ومبندش بکمند

در این بازار گر سودیست با درویش خرسندست
خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

درویش را نباشد برگ سرای سلطان

مائیم و کهنه دلقی که آتش در آن توان زد

در انتظار تو هر شب ستاره می شمرم
مگر طلوع کنی ای ستاره ی سحرم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

افسوس که انچه برده ام باختنیست
بشناخته ها تمام نشناختنیست
برداشته ام هر آنچه باید بگذاشت
بگذاشته ام هر آنچه برداشتنیست

تا بردلش از غصه غباری ننیشند

ای سیل سرشک ازعقب نامه روان باش