از نهان خانه ی اسرار ندارم خبری
بدر پیر مغان صاحب راز آمده ام

تو بر مایه ی دانش خود مایست
که بالای هر دانشی دانشی است

فردوسی

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

درین وادی همه غولان خویشیم
ز اول روز مشغولان خویشیم

عطار

مروت نباشد که این مور ریش
پراکنده گردانم از جای خویش

شد به گمان دیدنی ، عمر تمام و من همان
چشم به ره نشانده ام جان امیدوار را

ای که در دنیا سیاحت می کنی با هوش باش
حرف مردم را به دل جا ده به لب خاموش باش

شوقم چنان فزود که هر گه نهان شوی
باید دوید بر سر صد رهگذر مرا
بر گردنم ز تیغ تو صد بار منت است
زیراکه وارهاند ز صد دردسر مرا

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

قافله بس رفت از این راه لیک
کس نشد آگه که مقصد کجاست

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

یکی در بیابان سگی تشنه یافت
برون از رمق در حیاتش نیافت

در بزم من بی سرو پا آمده بودی
بنگر ز کجا تا به کجا آمده بودی

تو که نا خوانده ای علم سماوات
تو که نابرده ای رو در خرابات

تا نشد رسوای عالم نشد استاد عشق
نیم رسوا عاشق اندر فن خود استاد نیست

تیغ تیزی گر به دستت داد چرخ روزگار
هر چه میخواهی ببر اما مبر نان کسی

یاد باد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز
دل سرا پرده ی صد راز نهان بود مرا

از بسکه با جفای تو شد آشنا دلم
دیگر نــــدارد از تو امیــــد وفــا دلم

من آن پیرم که شیران را به بازی بر نمی گیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

یار هنگام سحر بر دل من کرد گذر
گفت چون جلوه کنان بر دل تو میگذرم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

دلا تا بزرگی نیاری به دست
به جای بزرگان نباید نشست

تو را این همه بلبل نوای عشق زند
چه التفات بود بر صدای منکر زاغ

غمین مباش و میندیش از این سفر که ترا
اگر چه با دل نازک غمی فزوده گذشت

تا نیست نگری ره هستت ندهند
وین مرتبه با همت پستت ندهند

درویشم و خرسند چرا با مدد دوست
با این شرف و مرتبه و جاه نباشم

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

یاد آن شب که صبا در ره ما گل می ریخت
بر سر ما ز در و بام هوا گل می ریخت

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی ، من به خدا رسیده ام

مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که باوی گفتمی گر مشکلی بود