دوره گردی خواهم شد
کوچه ها را خواهم گشت
جار خواهم زد :
ای شبنم ، آی شبنم ، آی شبنم
رهگذاری خواهد گفت:
راستی را،شب تاریکیست
کهکشامی خواهم دادش
روی پل دخترکی بی پاست
دب اکبر را بر گردن او خواهم اویخت
هر چه دشنام ، از لبها خواهم بر چید
هر چه دیوار ، از جا خواهم بر چید ...

سهراب

دیرگاهی ماند اجاقم سرد
و چراغی بی نصیب از نور
خواب دربان را به راهی می برد
بی صدا آمد کسی از در
در سیاهی آتش افروخت
بی خبر اما
که نگاهی در تماشا سوخت
گر چه می دانم که چشمی
راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزنهای خوابی خوش
آتشی روشن درو شب

به هر که بگو
هر چه می خواهد صدایم کند
دست به گریبان که فرو کنم
اما از تو چه پنهان
لکنتم از شوق است و اندکی هراس
نکند این همه خوابی باشد و
دستم از نور و ستاره تهی برگردد ؟
به گمانم اما
اخگری که به دامنم افتاد
از جنس طور بود
اگر نه به استخوانم نمی گرفت
حالا بگو به هر که : هر چه می خواهد صدایم کند

در نیست راه نیست
شب نیست ماه نیست
ما بیرون زمان ایستاده ایم
با دشنه ی تلخی بر گرده هایمان
هیچ کس با هیچ کس سخن نمیگوید
که خاموشی به هزار زبان در سخن است ...

تو را یافتم آسمانها را پی بردم
تو را یافتم درها راگشودم
شاخه ها را خواندم
افتاده باد آن برگ
که به آهنگ وزش هایش نلرزد
مژگان تو لرزیدرویا در هم شد
تپیدی شیره ی گل به گردش آمد
بیدار شدی جهان سر برداشت
جوی از جا جهید

سهراب سپهری

در من زندانی ستمگری بود
که به آواز زنجیرش خو نمی کرد
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم .

شامو

من به آنان گفتم
آفتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد
و به آنان گفتم
سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ

گرم یاد آوری یا نه
من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم ...

منسوخ باد ، بی تو
ننگ و عشق و ضیافت
رو به رویم بنشین
اگر نه بی تو
رو به روی کدام قبله ؟
چه نغمه ای ؟
از گلوی کدام بریده ؟
رو به رویم بنشین
اگر چه مرا جسارت نیست

تنها روی ساحل
مردی به راه می گذرد
نزدیک پای او
دریا همه صدا
شب گیج در تلاطم امواج
باد هراس پیکر
رو می کند به ساحل و در چشمهای مرد
نقش خطر را پر رنگ می کند
انگار
هی می زند که مرد کجا می روی کجا؟
و مرد می رود به راه خویش
و باد سرگران
هی می زند دو باره کجا می روی؟
و مرد میرود
و باد همچنان

سهراب سپهری