دیر جوشی تو در بوته ی هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از نامی ها

از کوی وفای تو به انصاف
یک دل به هزار جان دریغ است

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

تو که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری
بــر حذر باش کــه سر می شکند دیــوارش

ای آه سحرگاه تو آخر اثری بخش
ای ناله ی شبگیر خدا را ثمری بخش

شرف مرد به جود است و کرامت به سجود
هر که این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

اهل کام ناز را در کوی رند راه نیست
رهرویی باید جهان سوزی نه خامی به غمی

ای درد و توامن درمان دربستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی

ثبات عهد و نشان و وفا ز یاری جوی
کـــه حق صحبت اهل وفــا نگهــدارد

تا قمار عشق با او باختم
جز در او من دری نشناختم

دوش گم کردم ز بیهوشی ره کاشانه را
یافتم باز از نوای جغد این ویرانه را

از سر کوی تو هرکه بملامت برود

نرود کارش و آخر بخجالت برود

دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری

یاد باد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز
دل سرا پرده ی صد راز نهان بود مرا

اگر صد سال باب حکمت پیش نادان
بخواننــد آیــدش بـــازیچــه در گــوش

شب شد که شکوه ها ز دل تنگ بر کنیم
نالیم آنقدر که دلی را خبر کنیم

دارد به جانم لرز می افتد رفیق ؛ انگار پاییزم
دارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم

مگذار مرا به ناز اگر چند
خوب آید ناز نازنین را
منمای همه جفا گه مهر
چیزی بگذارد روز کین را

ایام زمانه ار کسی دارد ننگ
کو در غم ایام نشیند دلتنگ

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد ، نظری کن به کار ما

از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب
رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود

از بوستان وصل تو هر گل که چیده ام
خاری بود ز بیم فراقت به دیده ام

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

اشک از آویزه گوش تو حکایت میکرد
پند از این گوش پذیرفتم از آن در کردم

میرود خون دل از مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم