ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

مقصود من از کعبه و بتخانه تو یی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

اگر هزار شکایت بود ز دور زمانم
چگونه شکر نکنم که در زمان تو باشم

ما و می و زاهدان و تقوا
تا یار سر کدام دارد

دل در خور صحبت دل افروز نبود
زان بر من دل سوخته دل سوز نبود

در دایره قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روز دیوان قیامت که منازل بخشند
عرصات سر کوی تو بود منزل من

نمی توان به تو شرح بلای هجران کرد
فتاده ام به بلایی که شرح نتوان کرد

در بوستان حریفان مانند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری

یاران همه درد من شنیدند ولی
یاری که در او کرده اثر گوشم بود

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد اشکارا

اشک تمساح بود گریه ی بی طاقت شمع
جان پروانه چو اندر طیران می بینم

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس
زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

مدعی خواست که از بیخ زند ریشه ی ما
غافل از آنکه خدا هست در اندیشه ی ما

آنکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد

دور از تو کام دل طلبم من ز زندگی
ای نیست باد کام من و زندگانیم

آمد و رفت و نگاهی به من زار نکرد
نگهی جانب یــــاران وفـــادار نکــرد

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده بر افکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

ای ز فــروغ رخت تافتــه صــد آفتــاب
کز تپش تشنگی شد جگر من سراب

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
گر سوی مستان می روی مستانه شو مستانه شو

ور نباشد مرکب زرین لگام
می توان زد به پای خویش گام

تشنه ی سوخته در چشمه روشن چو رسید
قــــد مپندار کـــه از پیل دمـــان اندیشــــد

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد ، نظری کن به کار ما

از دیده ی عشاق برون کرده نگاهی
تا حسن خود از روی بتان کرده تماشا

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه ی کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه ی کیست

تا فرو گذاری چون زلف خود دل مرا

سرگشته و پریشان ای نور هر دو دیده

در بزم رقیبان رخ چون شمع میفروز
کاین شمع بهر محفل افروختنی نیست

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست
راه رو گر صد هنر دارد توکل بایدش

شاید که شکارم شود آن مرغ بهشتی
گاهی بشکن دام و گهی دانه ام امشب

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها