بزرگی سراسر به گفتار نیست
دو صد گفته چون نیم کردار نیست

در ازل پرتو عشقش ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگهدارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

تا چند بسته ماندن در دام خود فریبی
با غیر آشنایی،با آشنا غریبی ؟

تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

تا به فراق خو کنم صبر من و قرار کو ؟
وعده ی وصل اگر دهد طاقت انتظار کو ؟

دلا دایم گدای کوی او باش
به حکم آن که دولت جاودان به

همی گویم و گفته ام بار ها
بود کیش من مهر دلدارها

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

هاتف ان روز به من مژده این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه‌ها باور کنم

من هر چه دیده ام ز دل و دیده دیده ام
گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده ام

مراد دل ز که پرسم که نیست دلداری
که جلوه نظر و شیوه کرم دارد

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

در عشق تو گاه بت پرستم گویند
گه رند و خراباتی و مستم گویند

به باغ نظم که هر سو گل بهاری بود
نهال طبع مرا نیز برگ و باری بود

تــــابامــداد هر شب آواز عندلیب
آید همی چو ناله چنگ از چنارها

هر که آید به جهان اهل فنا خواهد بود
آنکه پاینده و باقی است خدا خواهد بود

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور

یارم تویی در عالم یار دگر ندارم
تا در تنم بود جان دل از تو بر ندارم

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم

ما روزگار را همه قسم آزموده ایم
هرگز نبوده است نبوده به کام ما

ای دل ریش مرا بر لب تو حق نمک
حق نکه دار که من می روم الله معک