لب میگون جانان جام در داد
شراب عاشقانش نام کردند

در پس این پرده بنگر جان آیت آشکار
بــا نــوای بینوایان همنــوایی می کند

در سینه دلم تنگ شده تهمت به که بندم
غیر از تو در این خانه کس راه ندارد

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

هوشنگ ابتهاج

در بزم من بی سرو پا آمده بودی
بنگر ز کجا تا به کجا آمده بودی

یک دل و یک جهت و یک رو باش
از درویان جهان یک سو باش

صبرم ز دل سوخته از غصه برون شد
شرح غم جانسوز من از قصه برون شد

درختی کز جوانی کوژ بر خاست
چو خشک و پیر گردد کی شود راست

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر چیز که بشکند ز بها افتد و لیک
دل را بها و قدر بود تا شکسته شود

در بند تو از قید دو گیتی شدم آزاد
زینگونه گرفتار که داری تو که دارد

در جهان بال و پر خویش گشودن اموز
که پریدن نتوان با پر و بال دیگران

نفس از سینه تنگم به سویت خیزد
زود باشد که نبینی اثرم زود مرو

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند

دم فرو بسته ام اکنون ز غم و جور فلک
نزد هر کس نتوان گفت چو افسانه ی دل

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

احمد الله علی معدله السلطان
احمد شیخ اویس حسن ایلخانی

یک هجر به سر نامده هجری دگر افتاد
یک غم سپری ناشده غمی دگر آمد

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد
که دل نازک او مایل افسانه کیست

تا نقش خیال دوست با ماست
ما را همه عمر خود تماشاست

تا به گفتار در آمد لب شیرین بت من
در جهان ولوله و شور فغان بر پا شد

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

مرنجان دلم را که این مر وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبان شما می‌بینم

مادری بسته به فرزندامید
موی در تربیتش کرده سپید

دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من

نشاط جوانی ز پیران مجو
که آب روان باز ناید به جوی

یک شب مه گردون به رخت می نگرید
وز اشک ز دیده خون دل می بارید

یاری به دست کن که به امید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق
برو ای خواجه ی عاقل هنری بهتر از این ؟

نهال عشق نشاندم به دل چه دانستم
که رستخیز جهانم ز خانه بر خیزد