الا یـــا ایهـــــا الساقی ادر کاســــا و نـــاولهـــا
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج

جانا ز لطف ایزدی گر بر دل و جانم زدی
هرگز نگویی انوری ، روزی وفادارم ترا

از دی که گذشت هیچ از او یاد نکن
فردا که نیامده است فریاد مکن

نی هم یک نام دارد در نیستان ها ولی
از یکی نی قند خیزد و ز دگر نی بوریا

اشک تمساح بود گریه بی طاقت شمع
جان پروانه چو اندر طیران می بینم

من آن پیرم که شیران را به بازی بر نمی گیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

یاقوت لب لعل تو مرجان مرا قوت
یاقوت نهم نام لب لعل تو یاقوت

تو پیدا می شوی در قاب دل ، ای عشق، هر ساعت
که من این شیشه را با اشک هایم شستشو کردم

امروز که بر سبزه گل می نگری
وین گونه خرامان از آن می گذری
فرداست که از کاسه مغز من تو
یک عنچه بروید و ببوید دگری

ترکش عربده جویی و لبش افسون کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

تا هر قدمی دور شدی قطره اشکی
با هر قدمت از سر مژگان من افتاد

دلی کز معرفت نور و صفا دید
به هر چیزی که دید اول خدا دید

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار افرین بر غم باد

دردها دارم به دل از روزگار
محرمی کو تا کنم درد آشکار

روی تو به هر دیده که بینند نکوست
نام تو به هر زبان که گویند خوش است

تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صدا
جان و دل اقتاده اند از زلف و خالت در بلا

از آنرو هست یاران را صفا ها با می لعلش
که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی گیرد

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزم
نسیم عطر گردان را شکر در مجمر اندازیم

می بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب
سال دگر که دارد امید نوبهاری

یا رب اندر دل آن خسرو و شیرین انداز
که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یک شب به شتاب رفتنم را دیدی
دل را به افق سپردنم را دیدی

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

یک لحظه اگر نفس تو محکوم شود
علـــم همه انبیـــات معلــوم شود

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یاد باد آنکه خرابات نشین بودم و مست
وانچه در مسجدم امروز کم است آنجا بود

دست در حلقه ی آن زلف دو تا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

دفتر دانش ما جمله بشویید به می
که فلک دیدم و در قصد دل دانا بود