در دایره قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

دانی که چرا سر نهان با تو نگویم ؟
طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

یا رب مددی کن که سامان برسیم
چون مزرعه تشنه به باران برسیم

من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک
مغبچه‌ای ز هر طرف می‌زندم به چنگ و دف

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
آنچه گویند روا نیست نگوییم رواست

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
هر کسی ان درود عاقبت کار که کشت

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جاه و جلالش نفزود
وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود
کاین آمدن و رفتنم ار بهر چه بود

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

می رسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی ست
آن زمان ،هر دل فقط یک بار عاشق می شود

مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ

چرا که وعده تو کردی و او بجا آورد

می ده که گرچه گشتم نامه سیاه عالم

نومید کی توان بود از لطف لایزالی

دانی ز چه غنچه خون کند چهره ز شرم ؟
زان روی که کار او گل انداختن است

توبه زهد فروشان گران جان بگذشت

وقت رندی و طرب کردن رندان برخاست

وفا مجو ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

من این مقام به دنیا و آخرت ندهم
اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند در این عهد خریدار ندارد

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد

دیدی ای دل که غم عشق دگر باره چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفا دار چه کرد

در بلا یار باش یاران را
تا کند فضل ایزدت یاری