تکیه بر اختر شبگرد مکن کاین عیار
تاج کاووس ربود و کمر کیخسرو

وقت آن است در پای نهی سرو چمن
برفشانیم سرو دست و سر انداز کنیم

در طواف شمع میگفت این سخن پروانه ای
سوختم زین آشنایان ای خوشا بیگانه ای

تو شمع انجمنی یکزبان و یک دل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی
دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

در ره منزل لیلی که خطر هاست در آن
شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

یارم تویی به عالم یار دگر ندارم
تا درتنم بود جان دل از تو بر ندارم

می رود عمر عزیز ما ، دریغا چاره چیست
دی برفت و می رود امروز و فردا ، چاره چیست

تا دلی آتش نگیرد حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر از گفته ی ما جستجو کن

نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد
که گوش هوش به مرغان هرزه گو داری

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

شمس جان کو خارج امد از اثیر
نبودش در ذهن و در خارج نظیر

روزی که در دلم غم عشق تو خانه ساخت
سیل بلا به خانه صبرم روانه ساخت

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت
ما را شکار کرد و بیفکند و خبر نداشت

تویی ان گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

کاشکی دیشب ما صبح نمشد هرگز
با دلم دوش سر زلف تو بازی می کرد

رواق مظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و دردو وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

دامن شادی چو غم آسان نمی آید به دست
پسته را خون می شود دل تا لبی خندان کند

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت