ما روی خود ز راه سعادت نتافتیم

پیران ره،بما ننمودند راه راست

ترسم مرا به روز قیامت کفن شود
آن جامه که در غم رویت دریده ام

مرغ دلم طائریست قدسی و عرش آشیان

از قفس تن ملول سیر شده از جهان

نگارا بــر سر عهد و وفــا باش
در آیین نکو عهدی چو ما باش

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام

ایفلک این شرمساری تا کی باید کشید

دردها دارم بـــه دل از روزگار
محرمی کو تا کنم درد آشکار

رهزن دهر نخفتست مشو ایمن ازو

اگر امروز نبردست بفردا ببرد

دانه ای را که دل موری از آن شاد شود
خوشی اش روز جزا تاج سلیمان باشد

دل روشن زسیه کاری نفس ایمن کن

تا نیفتاده بر این آیینه زنگاری چند

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در ایـن منزل ویرانــه ندارد

دیگر ای گندم نمای جو فروش
با ردای عجب، عیب خود مپوش

با مدعی مگوئید اسرار عشق و مستی

تا بیخبر بمیرد در درد خود پرستی

با خود در وصل تو گشودن مشکل
دل را بــه فــراق آزمـــودن مشکل

لب بسته ای ز گفتن راز نهان رهی
غافل که از زبان تو گویاتر است اشک

کو دولت آنم که شبی با تو نشستم
کو فرصت آنم که دمی با تو برآرم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست مشکل نشیند

دیگر زنرد هستیم امید برد نیست

کاز طاق و جفت آنچه مرا بود باختم

من معتقــدم دو بــاره بــر می گردی
با این دل خسته همسفر می گردی

یاری اندر کس نمی بینیم ، یاران را چه شد ؟

دوستی کي آخر آمد ؟ دوستداران را چه شد ؟

دهر بسیار چو من سر بگریبان دیده است

چه تفاوت کندش سر به گریبانی من

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تــا اشارات نظـر نامــه رسان من و توست

تنور لاله چنان بر افروخت باد بهار

که غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد

دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی ارزد
به می بفروش دلق ما کزین بهتر نمی ارزد

جای دل در سینه ی صد پاره دارم آتشی
شعله را چون گل درون پیرهن پیچیده ام

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه تست

تــا تو نگــاه می کنی کــار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تشنه بادیه راهم بزلالی دریاب

بامیدی که درین ره بخدا داری

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مرا چشم خون فشان زدست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم وازآن ا برو

ور نبــاشــد مرکب زریــن لگام
میتوانی زد به پای خویش گام

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم