نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگ دل این زودتر میخواستی حالا چــرا

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل
کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

یک هجر به سرنامده هجری دگر آمد
یک غم سپری ناشده غمی دگر آمد

دارم امید برین اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم باز آید

در گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

ما می به بانگ چنگ نه امروز می خوریم
بس دور شد که گنبد چرخ این صدا شنید

دیدی ای که غم یار دگر بار چه کرد

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

در غیابم به حضور تو چه گفته است رقیب
کابرویی بــه حضور تــو دگـــر نیست مـــرا

امروز که بر سبزه و گل مینگری
وینگونه خرامان از آن میگذری
فرداست که از کاسه ی چشم من و تو
یک غنچه بروید و ببوید دگری

یاد باد آن که دمی گر ز درت می‌رفتم
محتشم پیش سگان تو ضمان بود مرا

از بوستان وصل تو هر گل که چیده ام
خاری بــود ز بیـــم فراقت بـــه دیده ام

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شــد آشکارا

تا به کی سعی نمایی به خراب دل ما
آخــر این خانـــه ویرانــــه خدایــی دارد

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

در ببست و کلیدش بدلستانی داد

دلبر جانان من برده دل و جان من
برده دل و جان من دلبر جانان من

نشان یار سفر کرده از که پرسم باز

که هر چه گفت برید صبا پریشان گفت

روزم چو شام تیـــره و شامم همــه بلا
آن وضع روز روشن و این شام تار ماست

تو که کیمیا فروشی نظری بقلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

یک بوسه بدهکاری از آن لعل روانبخش
بــر من ز چه ایـن وام نپــرداخته ای بــاز

زاهد عُجب و نماز من و مستی و نیاز

تا ترا خود زمیان با که عنایت باشد

دم آخر که مرا عمر به سر می آید
گر تو آی به سرم عمر دگر می آید

روشنی دادن دل تاریک را با نور علم

در دل شب پرتو خورشید رخشان داشتن

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند
با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

شد تنــم فــرســوده زیــر سنگ بیــداد بتــان
کشته عشقم من و این سنگها خاک من است

دل به امید صدای که مگر درتو رسد

ناله ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خاموش شزط وفاداری بود غوغا چرا

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح جمال حور ز رویت روایتی

انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه‌ای

آب خضر ز نوش لبانت کنایتی

یا بخت من طریق محبت فرو گذاشت

یا او بشاهراه طریقت گذر نکرد

مرغ دلم طائریست قدسی و عرش آشیان

کز قفس تن ملول سیر شده از جهان