دل به امید صدای که مگر در رسد

نالها کرد دراین کوه که فزهاد نکرد

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر بالینی
هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک
تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

ای درد توام درمان در بستر بیماری

وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی

یا بخت من طریق محبت فرو گذاشت

یا او بشاهراه طریقت گذر نکرد

یار دلدار من از قلب بدین سان شکند
ببرد زود به جانداری خود پادشهش

شستشویی کن و آنگاه به خرابات خرام

تا نگردد زتو این دیر خراب آلوده

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

تا همه صو معه داران پی کاری گیرند

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج

نروند اهل نظر از پی نا بینایی

در ده ویران دل اقلیم دانش ساختن

در ره سیل قضا بنیاد و بنیان داشتن

نمی دانم چه می خواهم خدايا ، به دنبال چه می گردم شب و روز

چه می جويد نگاه خسته من ، چرا افسرده است اين قلب پرسوز

زاهد ایمن مشو از بازی غیرت زنهار

که ره صومعه تا دیر مغان اینهمه نیست

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

سعدی

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

دائم گل این بستان شاداب نمیماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه‌ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده برافکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

اینش سزا نبود دل حقگزار من

کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید

در مدائن میهمان جغد گشتن یک شبی

پرسشی از دولت نوشیروانی داشتن

نه من سبو کش این دیر رند سوزم و بس
بسا سرا که در این کار خانه سنگ و سبو ست

تو نبودی دل به دل راهی نداشت

از خیال عشق آگاهی نداشت

تو نباشی تا قیامت بی کسم

در تمام زندگی دلواپسم

ما ملک عافیت نه به لشکر گرفته ایم
ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده ایم

یک دل و یک جهت و یک رو باش
از دو رویان جهان یک سو باش