تو در راهی
من رسیده ام
اندوهی در چشمانت نشست
رهرو نازک دل
میان ما راه درازی نیست
لرزش یک برگ

سهراب سپهری

گرچه می دانم که چشمی راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش
آتشی روشن درون شب

باغ در ته چشمانش بود
و جا پای صدا همراه تپش هایش
زندگی اش آهسته بود
وجودش بی خبری شفافم را آشفته بود
وزشی برخاست
دریچه ای بر خیرگی ام گشود
روشنی تندی به باغ آمد
باغ می پژمرد
و من به درون دریچه رها میشدم

معصومانه در باور رستگاری
نماز صبر می خوانم
بر سجاده ی روزها
و تمنای آفتابگردان را می بافم
بر گیسوی بلند شبها
خواب دیده ام
مسیح دیگری در راه است
تا کوله بار آدمیان را
از آلاله ها و عدالت پر کند

دیر کردی
از لالایی کودکی
تا خیرگی این آفتاب
انتظار ترا داشتم
در شب سبز شیکه ها صدایت زدم
در سحر رودخانه
در آفتاب مرمرها
و در این عطش تاریکی
صدایت میزنم شاسوسا
این دشت آفتابی را شب کن
تا من راه گمشده را پیدا کنم
و در چا پای خودم خاموش شوم

مرگ نزدیک است
خویش هر خویشتن است
رؤیای پروازی شبانه
مرحله ای از سفر است

تعمیر سکوت
گیجم کرد
دیدم که درخت هست
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود
باید بود و رد روایت را
تا متن سپید
دنبال کرد

در پناه صخره ی عادت
روز را به شب می رسانیم
و باید های بیهوده را با نبایدهای پوسیده
پیوند می زنیم
تا امروز همان باشیم
که دیروز بوده ایم

مثل یک اتفاق سفید
بر لب برکه بود
حجم مرغوب خود را
در تماشای تجرید می شست
چشم
وارد فرصت آب می شد
طعم پاک اشارات
روی ذوق نمکزار
از یاد می رفت

تبسمی بر لب
و نیمه دلی آفتابی
اما در دوردست های روح
بارانی ، بی امان می بارد
و هراسی به اندازه ی ابدیت
فاصله ی این دوگانگی را
رنگ خاکستر می زند