زحمت چه می کشی پی درمان ما طبیب
ما به نمی شویم و، تو بدنام می شوی

( قزوینی )

شمع بزم محفل شاهان شدن ذوقی ندارد
ای خوش آن شمع که روشن می کند ویرانه ای را

با آنکه ز ما هیچ زمان یادی نکردی
ای آنکه نرفتی دمی از یاد، کجایی؟

(حزین)

غصه ام می کشد ای دل سخن صبر مگو
وَه چرا گویی از آن کار که نتوانی کرد؟

(دهلوی)

دستگیری نتوان داشت توقع ز غریق
اهل دنیا همه درمانده تر از یکدگرند

(صائب)

آنان که جان فدای نگاری نکرده اند
همکارشان مباش که کاری نکرده اند

(ظهیری)

با ما کج و با خود کج و با خلق خدا کج
آخر قدمی راست بنه ای همه جا کج

آن چنان زی که بمیری برهی
نه چنان زی که بمیری برهند

(سنایی)

بر باد فنا تا ندهی گَرد خودی را
هرگز نتوان دید جمال احدی را

( وحدت کرمانشاهی)

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند

(حافظ)