|
اصلا ً این بازی یک نفره نیست!
گفتم : کبوتر ِ بوسه! گفتی : پَر! گفتم : گنجشک ِ آن همه آسودگی! گفتی : پَر! گفتم : پروانه پرسه های بی پایان! گفتی : پَر! گفتم : التماس ِ علاقه، بیتابی ِ ترانه، بیداری ِ بی حساب! نگاهم کردی! نه انگشتت از زمین ِ زندگی ام بلند شد، نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید! سکوت کردی که چشمه ی شبنم، از شنزار ِ انتظار من بجوشد! عاشقم کردی! همبازی ِ ناماندگار ِ این همه گریه! و آخرین نگاه تو، هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است! حالا - بدون ِ تو!- رو به روی اینه می ایستم! می گویم: زنبور ِ گزنده ی این همه انتظار، کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه! و کسی در جواب ِ گفته های من «پر!» نمی گوید! تکرار ِ آن بازی، بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست! پس به پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی، باز هم می نویسم: برگرد!? |
توقع زیادی بود؟
منتظر نباش که شبی بشنوی، از این دلبستگی های ساده دل بدیده ام! که روسری تو را، در آن جامه دان ِ قدیمی جا گذاشته ام! یا در آسمان، به ستاره ی دیگری سلام کرده ام! توقعی از تو ندارم! اگر دوست نداری، در همان دامنه دور ِ دریا بمان! هر جور تو راحتی! بی بی باران! همین سوسوی تو از آنسوی پرده دوری، برای روشن کردن ِ اتاق تنهائیم کافی ست! من که اینجا کاری نمی کنم! فقط, گهکاه گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم! همین! این کار هم که نور نمی خواهد! می دانم که مثل ِ همیشه، به این حرفهای من می خندی! با چالهای مهربان ِ گونه ات... حالا، هنوز هم وقتی به آن روزیهای زلالمان نزدیک می شوم، باران می اید! صدای باران را می شنوی؟? |
رسیدن به این سایه سار ساده نبود!
روزگاری رازِ زیبایی زنبق ها را نمی دانستم! دستم به دستگیره ی دل سپردن نمی رسید! چشم چکامه هایم ضعیف بود! پس با عینک ِ عشق به آسمان نگاه کردم! به باغ و بلوغ ِ بوسه و بی حصاری ِ آواز! به پولک ِ سرخ ماهی تنگ! به جهره ام در اینه ترک دار! نگاه کردم و دانستم! دانستم که جهان، کوچکتر از کره در س جغرافی دبستان است! دانستم که کلید ِ تمام قفلهای ناگشوده ی دنیا، همه این سالها در جیب من بود و بی خبر بودم! دانستم که می شود با یک چوب کبریت، خورشید ِ عظیمی را در آسمان روشن کرد! دانستم که گذشتن از گناه ِ روزگار آسان است! بخشیدن ِ خشم ِ شعله بر پرِ پروانه و آمرزش ِ زنبورهای گزنده ی عسل آسان است! حالا از پس همین عینک به زندگی نگاه می کنم! در پس همین عینک چشم به راه تو می مانم! در پس ِ همین عینک می گریم و روزی، در پس ِ همین عینک خواهم مرد! ای! قاریان ِ خاموش ِ گریه های من! دیگر از دوری ِ دستهای و ستاره ها زاری نکنید! من در تاب و تاب این ترانه های تنهایی، به جای تمام شما گریه کرده ام!? |
برگردیم؟
می ایی به اولین سطر ترانه سفر کنیم؟ به هی خنده های همان شهریور ِ دور! به آسمان ِ پرستاره ی تابستان و تشنگی! به بلوغ بادبادک و بی تابی تکرارّ به پنجشنبه های پک ِ کوچه گردی... کوچه نشین و کتاب ساز! همیشه مرا به این نام می خواندی! می گفتی شبیه پروانه ای هستم، که پیله ی پاره ی کودکی ِ خود را رها نمی کند! آنروزها، آسمان ِ‌بوسه آبی بود! آب هم در کاسه ’ سفال صداقتمان، طعم دیگری داشت! تو غزلهای قدیمی مرا بیشتر می پسندیدی! ردیف ِ تمام غزلها، نام کوچک ِ دختری از تبار گلها بود! تو بانوی تمام غزلها بودی و من تنها شاعر ِ شادِ این حوالی ِ اندوه! همیشه می گفتم، کسی که برای اولین بار گفت: «سنگ مُفت و گنجشک مفت» حتماَ جیک جیک ِ هیچ گنجشک کوچنیققا نشنیده بود! حالا، سنگ ِ تمام ترانه های من مُفت و گنجشک ِ شاد و شکار ناشدنی ِ چشمهای تو, آنسوی هزار فاصله سنگ انداز و دست و قلم |
نمره ی سهراب نوزده بود!
سالها رو در روی رؤیا و رایانه زمزمه کردم و کسی صدای مرا نشنید! تنها چند سایه ی سر براه، همسایه ی صدای من بودند! گفتم: دوستی و دشمنی را با یک دال ننویسید! گفتم: کتاب ِ تربیت ِ شگ و تربیت ِ کودک را در یک قفسه نگذارید! گفتم: دهاتی حرف ِ بدی نیست! گفتم : تمام این سالها صادق و سهراب برادر بودند می شود صدای پای آب را، اتز پس ِ پرچین ِ نیلوفر پوش بوف کور شنید! هرگز حرفهای قشنگ نگفتم! نگفتم: چرا در قفس همسایه ها کرکس نیست! کبوتر و کرکس را در آسمان می خواستم! گفتم: قفسها را بشکنید و با نرده های نازکش قاب ِ عکس بسازید! و جواب ِ این همه حرف، سنگ و ریسه و دشنام بود! ولی، این خط! این نشان! یک روز دری به تخته می خورد! باد قاصدکی می آورد، که عطر ِ آفتاب و آرزوهای مرا می دهد! این خط ! این نشان! یک روز همه دهاتی می شویم، سقفهای سیمان و سنگ را رها می کنیم و کنار ِ سادگی چادر می زنیم! این خط ّ این نشانّ یک روز دبستان بی ترکه و ستاره بی هراس می شودّ کبوترها و کرکس ها، در لوله های خالی توپ تخم می گذارند و جهان از صدای ترقه خالی می شود! یک روز خورشید پایین می اید، گونه زمین را می بوسد و آسمان ِ آرزوهای من، آبی می شود! باور نمی کنی؟ این خط! این نشان! ? |
وقتی دنبال ِ عکس تو می گشتم!
امروز ، چرکنویس ِ پک ِ یکی از نامه های قدیمی را پیدا کردم! کاغذش هنوز، از آواز ِ آن همه واژه بی دریغ سنگین بود! از باران ِ آن همه دریا! از اشتیاق ِ آن همه اشک چقدر ساده برایت ترانه می خواندم! چقدر لبهای تو در رعایت ِ تبسم بی ریا بودند! چقدر جوانه رؤیا در باغچه ی بیداریمان سبز می شد! هنوز هم سرحال که باشم، کسی را پیدا می کنم و از آن روزهای بی برگشت برایش می گویم! نمی دانی مرور دیدادهای پشتِ سر چه کیفی دارد! به خاطر آوردن ِ خوابهای هر دم ِ رؤیا... همیشه قدمهای تو را تا حوالی همان شمشادهای سبز ِ سر ِ کوچه می شمردم، بنعد بر می گشتم و به یاد ترانه ی تازه این می افتادم! حالا، بعضی از آن ترانه ها، دیگر همسن و سال ِ سفر کردن ِ تواند! می بینی؟ عزیز! برگِ تانخورده ِ آن چرکنویس قدیمی, دوباره از شکستن ِ شیشه ی پر اشک ِ بغش ِ من تر شد! می بینی! ? |
کمی نگران شدم!
رهایم کردی و رهایت نکردم! گفتم حرف ِ دل یکی ستّ هفتصدمین پادشاه راهم اگر به خواب ببینی، کنار ِ کوچه ی بغض و بیداری منتظرت خواهم ماند! چشمهایم را بر پوزخند ِ این آن بستم و چهره ی تو را دیدم! گوشهایم را بر زخم زبان این آن بستم و صدای تو را شنیدم! دلم روشن بود که یک روز، از زوایای گریه هایم ظهور می کنی! حالا هام، از دیدن ِ این دو سه موی سفید اینه تعجب نمی کنم! قفط کمی نگران می شوم! می ترسم روزی در اینه، تنها دو سه موی سیاه منتظرم باشند و تو از غربت ِ بغض و بوسه برنگشته باشی! تنها از همین می ترسم!? |
یکی از خوابهای همین هفته!
نمی دانم چرا همه می خواهند، طناب ِ امیدم را از بام آمدنت ببرند! می گویند، باید تو می رفتی تا من شاعر شوم! عقوبتِ تکلم این هشمه ترانه را، تقدیر می نامند! حالا مدتی ست که می دانم، کثر این چله نشین ها چزند می گویند! آخر از کجای کجاوه ی کج کوک جهان کم می اید، اگر تو از راه دور ِ دریا برگردی؟ آنوقت دیگر شاعر بودنم چه اهمیتی دارد؟ همین نگاه نمنک همین قلب ِ بی قرار جای هزار غزل عاشقانه را می گیرد ! می رویم بالای بام ِ بوسه می نشینیم و ترانه به هم تعارف می کنیم! در باران زیر سایه ی هم پناه می گیریم! تازه می شود بالای تمام ِ ابرهای بارانی نشست! آنوقت، آنقدر ستاره به روسری ِ زردت می چسبانم، تا ستاره شناسان کهکشان ِ دیگری را در آسمان کشف کنند! به چی می خندی؟ یادت هست که همیشه، از خندیدن ِ دیگران بر چکامه های پُر «چرا» یم دلگیر می شدم؟ اما تو بخند! تمام ترانه ها فدای یک تبسمت! خاتون! حالا برای همه می نویسم که آمدی و سبزه ی صدایت در گلدان ِ سکوتم سبز شد! می نویسم که دستهاس سرد ِ مرا، در زمهریرِ این همه تازیانه گرفتی! می نویسم که... بیدار شو دل ِ رؤیا باف! بیدار شو!? |
پیدایم کن!
چه روزهای زلالی بود! همیشه یکی از ما چشم می گذاشت، تا بی نهایت ِ بوسه می شمرد و دیگری در حول و حوش ِ شهامت ِ سایه ها پنهام می شد! ساده ساده پیدایم می کیدی! پونه پنهان نشین من! پس چرا در سکوت این مغازه پیدایم نمی کنی؟ بیا و سرزده برگزد! بگو: «-سک سک! مسافر ساده سرودنها!» من هم قوطی ِ قرصهایم را در جوی روبروی مغازه می اندازم! قلمم را، چرکنویس های تمام ترانه های تنهایی را! بعد شانه شعر را می بوسم! می گویم: «-خداحافظ! واژگان نمنک کوچه و باران! آخر فرشته فراموشکار ِ من برگشت!» پیاده راه می افتیم! از دره گرگها، تا کوچه دومین پرنده تنها راه دوری نیست! کنج دنج کوچه می نشینیم! من برایت از ترکم تنهایی این سالها می گویم و تو برایم از حضور ِ دوباره بوسه! دیگر «کبوتر باز برده» صدایت نمی زنم! بر دیوار ِ بلند کوچه می نویسم, «کبوتر با کبوتر، باز با باز» باور میکنم که عاقبت ِ علاقه به خیر است! کف ِ دست ِ راستم را نشان فالگیر ِ پیر پُل گیشا می دهم، تا ببیند که خط ِ عمرم قد کشیده است و دیگر مرا از نزدیکی نزول نفسهایم نترساند! آنوقت، ما می مانیم و تعبیر ِ این همه رؤیا! ما می مانیم و برآوردِ این همه آرزو! ما می مانیم و آغوش ِ امن علاقه... بیا و سرزده برگرد! بی بی ِ بازیگوش ِ من |
حرف هیچکس را باور نکن!
اگر شبی فانوس ِ نفسهای من خاموش شد، اگر به حجله آشنایی، در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی و عده ای به تو گفتند، کبوترت در حسرت پر کشیدن پرپر زد! تو حرفشان را باور نکن! تمام این سالها کنار ِ من بودی! کنار دلتنگی ِ دفاترم! در گلدان چینی ِ اتاقم! در دلم... تو با من نبودی و من با تو بودم! مگر نه که با هم بودن، همین علاقه ساده سرودن فاصله است؟ من هم هر شب، شعرهای نو سروده باران و بسه را برای تو خواندم! هر شب، شب بخیری به تو گفتم و جواب ِ تو را، از آنسوی سکوت ِ خوابهایم شنیدم! تازه همین عکس ِ طاقچه نشین ِ تو، همصحبت ِ تمام ِ دقایق تنهایی ِ من بود! فرقی نداشت که فاصله دستهامان چند فانوس ِ ستاره باشد، پس دلواپس ِ‌انزوای این روزهای من نشو، اگر به حجله ای خیس در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی |
| اکنون ساعت 11:27 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)