بس که نادیدنی از مردم دنیا دیدم
روشنم گشت که آسایش نابینا چیست

(کلیم کاشانی)

دل را به کف هرکه دهم، باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

(پژمان بختیاری)

آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من
خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

(سهیلی)

بس که جان را به ره عشق تو شیرین دادیم
تیشه خون خورد از حسرت فرهادی ما

(فرخی یزدی)

آتش خشم پر از قهر تو می گفت: برو
جذبه چشم پر از مهر تو می گفت بمان

(یاسمی)

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند
به دریا رفته می داند مصیبت های توفان را

(ابوالحسن ورزی)

آخر به اسارت، دل حسرت زده خو کرد
شادم که دگر یاد گریز از قفسم نیست

(توکلی)

پیری میا، که سستی پا، چون رسید ز راه
چشمان خسته هم به تو خدمت نمی کنند

(معینی کرمانشاهی)

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت

(ایرج دهقان)

به اشتیاق تو ای آسمان! پرنده شدم
اگر چه وسعت تو، عاقبت اسیرم کرد

(مهدی عابدی)