قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه ای نیز بیامیز به دشنامی چند

( حافظ)

کو باده، تا به شیشه گردون زنیم سنگ
تا کِی زمانه سنگ زند بر سبوی ما؟

( شرف قزوینی)

عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن
دشمن تو شِمُر، تیغ دو کِش ، زخم دو زَن

( ابوالفرج رونی)

داشتم خوش حالتی امشب میان کفر و دین
دیده مشغول بت و، دل گرم استغفار بود

( ملک قمی)

دانی که چرا کنند نهان گنج زیر خاک؟
یعنی که خاک بر سر اسباب دنیوی

ای ماهتاب آهسته رو اندر حریم یار من
ترسم صدای پای تو از خواب بیدارش کند

( ترب جهرمی)

تکرار لحظه ها به جنونم کشانده است
دیگر بهانه ای که بماند نمانده است

( صابر همدانی)

طوفان نوح زنده شد از اشک چشم من
با آنکه در غمت به مدارا گریستم

( واقف هندی)