من بر می خیزم
چراغی در دست
و چراغی در دلم
زنگار روحم را صیقل میزنم
آیینه ای برابر آیینه ات می گذارم
تا با تو
ابدیتی بسازم

من گمان می کردم
زندگی چو کاجی ست سبز
چار فصلش همه آراستگی
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی ابی
سبزه یخ می زند از سردی دل

آیدا در آینه

لبانت
به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه هارا
به شرمی چنان مبدل می کند
که جان دار غارنشین
از آن سود می جوید
تا به صورت انسان درآید
و گونه هایت
با دو شیار مورب
که غرور ترا هدایت می کند
و سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آنکه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم

احمد شاملو

ما به هم محتاجیم
مثل دیوونه به خواب
مثل گندم به زمین
مثل شوره زار به آب
ما به هم محتاجیم
مثل ما به آدما
مثل ماهیا به آب
مثل آدم به هوا

اندوه اندوه نگاه بیداری
بی برگی دست
نی . سبدی می کن . سفری در باغ
باز آمده ام بسیار
و ره آورده ام تیناب تهی
سفری دیگر . ای دوست
و به باغی دیگر
بدرود.
بدرود و به همراهت نیروی هراس.

من به هر فرصت که یابم
بر تو می تازم
شادی ات را
با عذاب آلوده می سازم
با خیالت می دهم پیوند تصویری
که قرارت را کند
در رنگ خود نابود
درد را با لذت آمیزد
در تپش هایت فرو ریزد
نقش های رفته را باز آورد
با خود غبار آلود

در این حریم شبانه ی ستم گرفته
در این شب خوف و خاکستر که غم گرفته
رفیق روزان روشن رهایی من
ستاره ها را صدا بزن ، دلم گرفته

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت

تصویرت را در آب دیدم
تو رفتی
من به دنبال رودخانه راه افتادم .....