از آنچه پیش دوست بود در خور نثار
تنها مرا دلی بُود اما شکسته است

(رنجی)

پیری به رخ ما خط از آن روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدیم

(فیروزکوهی)

از تو وفا نخیزد، دانی که نیک دانم
از من جفا نیاید دانم که نیک دانی

(خاقانی)

از دل تنگ اسیران قفس یاد کنید
ای که دارید نشیمن به لب بامی چند

( عاشق اصفهانی)

از گلوی خود بریدن وقت حاجت همت است
ورنه هرکس وقت سیری پیش سگ نان افکند

( صائب)

تا به فراق خو کنم صبر من و قرار کو؟
وعده وصل اگر دهد طاقت انتظار کو؟

(کلجاری)

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

( معیری)

تا دلی آتش نگیرد حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر از گفته ما جستجو کن

(نظام وفا)

از منست این غم که بر جان منست

دیگر این خود کرده را تدبیر نیست

( فروغ)

چو می بینم کسی از کوی او دلشاد می آید
فریبی کز وی اول خورده بودم یاد می آید

( ضمیری اصفهانی)