موج تو اقلیم مرا گرفت
تو را یافتم آسمانها را پی بردم
تو را یافتم
درها را گشودم
شاخه ها را خواندم
افتاده باد آن برگ
که به آهنگ وزشهایت نلرزد
مژگان تو لرزید ، رویا در هم شد

سهراب سپهری

دوباره با من باش
پناه خاطره ام
ای دو چشم روشن باش
هنوز در شب من آن دو چشم روشن هست
اگر چه فاصله ما
چگونه بتوان گفت ؟
هنوز با من هست
کجایی ای همه خوبی
تو ای همه بخشش
چه مهربان بودی وقتی که شعر می خواندی
چه مهربان بودی وقتی که مهربان بودی
چگونه نفس تو رادر حصار خویش گرفت
تو ای که سیر در آفاق روح می کردی
چه شد
چه شد که سخن از شکست می گویی ؟

یادم آمد
که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پس در ان خلوت دلخواسته گشتیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
اسمان صاف و
شب آرام ...

مرغان می خواندند
نیلوفر وا می شد
کوزه تر بشکستم
در بستم
و در ایوان به تماشای تو بنشستم

می خواستم به دامن این دشت ،چون درخت
بی وحشت از تبر
در دامن نسیم سحر غنچه وا کنم
با دست های بر شده تا اسمان پاک
خورشید و خاک و اب و هوا را دعا کنم
گنجشک ها ره شانه ی من نغمه سر دهند
سر سبز و استوار، گل افشان و سر بلند
این دشت خشک غمزده را با صفا کنم ...

مرگی در دامنه ها
ابری سر کوه
مرغان لب زیست
می خواندیم
بی تو دری بودم به برون
و نگاهی به کران
و صدایی به کویر
میرفتیم
خاک از ما می ترسید
و زمان بر سر ما می بارید

در شب بیداد من فرهاد می گرید
و چه بی فریاد
جهان پیر است و بی بنیاد
می گرید در شب بیداد
در فروبستم
و فروماندم در آن خاموش گم فریاد
تا نگرید در شب بیداد من فرهاد
نشنوم دیگر
های های زاری خاموش وارش را
و سکوت سوگوارش را
باز می گرید
در شب بیداد من فرهاد و چه بی فریاد

دیدم درخت هست
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود
باید بود و رد روایت را
تا متن سپید
دنبال کرد
اما
ای یاس ملون

نه اهل روزگارم نه همنشین سایه
بزن به سیم آواز تا آخر گلایه
رو سرزمین بی سر یه سرو سربلندم
به شاخ و برگ سبز خودم دخیل می بندم

مادری دارم
بهتر از برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که در این نزدیکی است
لای این شب بوها
پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب
روی قانون گیاه