سرود غريبه اي دست وپا سفيد و سرآبي
شاعر : فرهاد پيربال

در تبريز
دانه گندمي يافتم؛
براي گنجشككان گرسنه اربيل با خود مي برمش
در راه ميان يزلو و ونيز
درخشش يك رديف لامپ را ديدم ؛
مي چينمش و براي كوچه هاي تاريك سليمانيه مي برم
در اشتوتگارت
تلألؤ رنگين برگ درختان چنار را ديدم؛
مي برم شان براي خيابانهاي غمگين زاخو

مرگ
شاعر : لطيف هلمت

همه مي ميرند
بعضي با بيماري
بعضي از ترس
با اتومبيل
از خوشي
با سيل
با گلوله
در زندان
با زهر
و ...
اما عشق تو
عشق مرا مي كشد
اي سرزمينم!

شعر
شاعر : عبدالله پشيو

هر روز
بيش تر از ديروز
شعر را دوست مي دارم
زيرا كه شعر
زيبا روي مردديست
هرروز قرار ملاقات مي گذاريم
يا دير مي آيد
يا هرگز نمي آيد.
«صداي راديو و زنگ خيابانها»
انگار اعتصاب كرده بودم
و خيابان ها، دلتنگ
ردپاهايم را تا خانه مي گرفتند و
پياده برمي گشتند
راديو را كه روشن كردم
خيالم با خلاصه اخبار
ستاره ها را مي چيد
انگار در ادامه اخبار بود
كه دهان گرسنگان به كندوي عسل رسيد
اتاقم را ترك كرده بودم
و در پياده روها
انسان و سگ را ديدم
كه در يك بستر داشتند خواب مي ديدند

مرگ
شاعر : لطيف هلمت

از همان روزهاي كودكي
چيزهاي بسياري آ مو ختم :
از درخت ،
ايستادن زير باران بي قرار شهرم .
از جويبار ،
راه سپردن با دستي سرشار گل و نان .
از رنگين كمان ،
عاشق كردن جهان به خويشتن .
از آفتاب ،
رخنه در ديوار تاريكي .
من
من از ابر آموخته ام ،
چگونه در ستيغ بميرم
تا زمين ،
هميشه لبريز گل باشد.

اگر يك بار ديگر بازگردم
شاعر : عبدا... پشيو

اگر يك بار ديگر باز گردم ،

صبح ها ،
مثل بره اي نو رسيده ،
ميان ساقه هاي سبز غلت خواهم خورد ؛
علف هاي سبز را سير سير خواهم جويد و
ساق پاهايم را
در شبنم سرد خواهم شست.
اگر باز گردم ،
مثل سمور ،
از درخت هاي گردو بالا خواهم رفت .
پاره ابري خواهم شد و
بر مزارع سبز مي چرخم .
به كردار بيد ،
بر چشمه ها و
صخره ها ي ساحل خواهم چميد .
اگر ديگر بار باز گردم ،
دقت خواهم كرد
سنبله چگونه زرد مي شود ،
انار و سيب چگونه مي رسند ،
پرنده ها لانه هايشان را چگونه ...
چگونه مي سازند و
چه سان جوجه هايشان پر در مي آورند.
آه
اگر يك بار
فقط يك بار ديگر باز گردم.
خوب نگاه خواهم كرد
پرستوهاي مهاجر
روي سيم هاي برق در چه هيئتي صف مي كشند .
رودخانه ها
از كجا مي آيند و
به كجا مي روند .
باور كنيد
در بازگشتم
از هر چشمه ايي
جرعه اي آب مي نوشم و
چنان چون مادرم
آن ها را در آغوش خواهم كشيد .
در هر غاري
شبي
سر بر بالين صخره اي خواهم نهاد .
اگر باز گردم ،
لال ها را زبان آتشين هديه خواهم داد ،
پرندگان بي بال را
شهبال آتش خواهم بخشيد .
اگر باز باز گردم
ديگر نمي گذارم
جوانان وطنم گل را
براي گلدان مرده ي ميز بچينند.
به آن ها ياد خواهم داد ،
وقتي به ميعادگاه مي روند ،
گل را بر سينه ي يارانشان بياويزند ،
پيش از آن كه در آغوش گيرندشان .
آه
اگر يك بار ديگر باز گردم
اگر باز گردم
رفقاي مسكوي چشم آبي ،
به من ياد داده اند ،
بدون شيريني به هيچ خانه اي نروم .
گهواره هاي نرم و زيبا براي كودكان بسازم و
در جشن تولدشان -كه ندارند- شركت كنم
و به جاي شمع ،
انگشتهايم را بر افروزم .
اگر باز گردم
اگر باز
اگر...

ژنرال پائيز
شاعر : محمد عثمان

تذكربراي ترجه فارسي : ژنرال و پائيز مضاف و مضاف اليه نيستند بلكه نام ژنرال پائيز است

منم ژنرال پاييز
مني كه هرگز آسايش را نديده ام
ژنرا لم
ژنرال هزارها شاخه ي لخت و
ميليا ردها برگ ريخته شده
منم ژنرا ل پاييز... !
كلاه خود سرم ابر و
ستاره هاي شانه ام چند برگ زرد
لباس تنم نسيم است و
شمشيرم شاخه ي از درخت لخت شده
منم ژنرال پاييز
درخت بي برگ اين لقب را به من هديه كرد
من هم لقب شهيد را به برگ هاي ريخته شده ام دادم و
او تنها محبوب من شد
در يك لحظه هم فرزند برگريزان و
هم پدر پاييزم
منم ژنرال پاييز
خون زرد رنگي در رگ هايم است و
چشم همچو ابر نمناك
تنها من بودم كه در تابوت شيشه اي
چند برگ را به خاك سپردم
منم ژنرال پاييز
من بودم كه با شنيدن صداي فراموشي به جنگ برخاستم و
بيرون آوردم برگ هايم را از مشت
من بودم شب برگ هايم را
زير نور و روشنايي آفتاب گذاشتم
منم ژنرال پاييز
پاييز بدون من يتيم است
من بودم كه گفتم : «آري ! جنازه ي سايه هم سبز است
برگ ريخته شده ي كوچ كرده »
تنها من بودم كه در محراب پاييز
براي جان زنده هايم
نماز شهيد خواندم
نمي گويم نماز ميت ! ...

باران
شاعر : شريف مرادي

باران اين بار

هق هقت را يارای پيمودن نيست .

تو

- همان بهتر -

آفتاب را نامزد باشی

که کال تر از من

عقد کند

نگاهت را .

خيابان سرد است و

انگشتانم

فشردن گرمايت را

کافی نيست !

باران اين بار

هق هقت را يارای پيمودن نيست .

ترانه آزادی

شاعر: لطیف هلمت

همه چیزم را از من بگیرید..
اما تورا به خدا سوگند
قبل از اینکه مرا بمیرانید
بریزید بر روی قلبم
مشتی از خاک وطنم را..

همه چیزم را از من بگیرید..
تمام استخوانهای تنم را
یک به یک
با کلبتین در آورید..
اما تورا به خدا سوگند
مبادا که بشکنید
از این سرزمین
شاخه‌ درختی را..

همه چیزم را از من بگیرید
موهای تنم را
تار به تار در آورید و
همچون ریسمانی آن را ببافید و
جانم را بگیرید..
اما تورا به خدا سوگند
مبادا که بسوزانید
سنگی را
از این سرزمین ...

ديوانه

شاعر : شيركو بيكس

پرنده ها
تنها به خاطر آبي آسمان
به پرواز در نمي آيند
سرچشمه ها
تنها براي آواز رودخانه ها به جوشش در نمي آيند
درختان
تنها براي نشان دادن
كاكل شاخه هاي جوان
سايه نمي اندازند
برف
تنها به خاطر زمستان و غرش بهمن
نمي بارد
اسب تنها براي
ركاب زدن سوار و شل كردن افسار نمي دود
نسيم نيز
به خاطر رقص درختان بر نمي خيزد
تو هم
به خاطر نام شير كو بي كس نيست
كه اين ديوانه را مي پسندي

شعر ويرانه
شاعر : شيركو بيكس

كلمه‌ را كاشتيم
براي آنكه در دشتها
فردا برويد!
واژه را با باد در‌آميختيم
تا در آسمان
حقيقت پرواز كند!
شعر را ركاب سنگ كرديم
تا در كوهها
تاريخي نو قيام كند!
ام‍ّا دريغا...دريغ!
دشتها را چنان برگي سوزانديم
آسمان را قفس كرديم و
كوهها را ترور...
بدين‌گونه شعر نيز
اينك به ويرانه‌اي سوخته مبدل گشته است