|
سرگذشت
براي ِ سرور و ناصر مقبل سايه‌ي ِ ابري شدم بر دشت‌ها دامن کشاندم: خارکَن با پُشته‌ي ِ خارش به راه افتاد عابري خاموش، در راه ِ غبارآلوده با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم سايه‌ي ِ يک ابر باشد!» کفتر ِ چاهي شدم از بُرج ِ ويران پَرکشيدم: برزگر پيراهني بر چوب، روي ِ خرمن‌اش آويخت دشت‌بان، بيرون ِ کلبه، سايبان ِ چشم‌هاي‌اش کرد دست‌اش را و با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم کفتر ِ تنهاي ِ بُرج ِ کهنه‌ئي باشد؟» آهوي ِ وحشي شدم از کوه تا صحرا دويدم: کودکان در دشت بانگي شادمان کردند گاري‌ي ِ خُردي گذشت، ارابه‌ران ِ پير با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم آهوي ِ بي‌جفت ِ دشتي دور باشد؟» ماهي‌ي ِ دريا شدم ني‌زار ِ غوکان ِ غمين را تا خليج ِ دور پيمودم. مرغ ِ دريائي غريوي سخت کرد از ساحل ِ متروک مرد ِ قايق‌چي کنار ِ قايق‌اش بر ماسه‌ي ِ مرطوب با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم ماهي‌ي ِ ول‌گرد ِ دريائي خموش و سرد باشد؟» □ کفتر ِ چاهي شدم از بُرج ِ ويران پَرکشيدم سايه‌ي ِ ابري شدم بر دشت‌ها دامن کشاندم آهوي ِ وحشي شدم از کوه تا صحرا دويدم ماهي‌ي ِ دريا شدم بر آب‌هاي ِ تيره راندم. دلق ِ درويشان به دوش افکندم و اوراد خواندم يار ِ خاموشان شدم بيغوله‌هاي ِ راز، گشتم. هفت کفش ِ آهنين پوشيدم و تا قاف رفتم مرغ ِ قاف افسانه بود، افسانه خواندم بازگشتم. خاک ِ هفت اقليم را افتان و خيزان درنوشتم خانه‌ي ِ جادوگران را در زدم، طرفي نبستم. مرغ ِ آبي را به کوه و دشت و صحرا جُستم و بي‌هوده جُستم پس سمندر گشتم و بر آتش ِ مردم نشستم. |
پريا
به فاطي‌ي ِ ابطحي‌ي ِ کوچک و رقص ِ معصومانه‌ي ِ عروسک‌هاي ِ شعرش يکي بود يکي نبود زير ِ گنبد ِ کبود لُخت و عور تنگ ِ غروب سه تا پري نشسّه بود زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا. گيس ِشون قد ِ کمون رنگ ِ شبق از کمون بُلَن تَرَک از شبق مشکي تَرَک. روبه‌روشون تو افق شهر ِ غلاماي ِ اسير پُشت ِشون سرد و سيا قلعه‌ي ِ افسانه‌ي ِ پير. از افق جيرينگ‌جيرينگ صداي ِ زنجير مي‌اومد از عقب از توي ِ بُرج ناله‌ي ِ شب‌گير مي‌اومد... «ــ پريا! گشنه‌تونه؟ پريا! تشنه‌تونه؟ پريا! خَسّه شدين؟ مرغ ِ پر بَسّه شدين؟ چيه اين‌هاي‌هاي ِتون گريه‌تون واي‌واي ِتون؟» پريا هيچ‌چي نگفتن، زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا... □ «ــ پرياي ِ نازنين چه‌تونه زار مي‌زنين؟ توي ِ اين صحراي ِ دور توي ِ اين تنگ ِ غروب نمي‌گين برف مياد؟ نمي‌گين بارون مياد؟ نمي‌گين گُرگِه مياد مي‌خورد ِتون؟ نمي‌گين ديبه مياد يه لقمه خام مي‌کند ِتون؟ نمي‌ترسين پريا؟ نمياين به شهر ِ ما؟ شهر ِ ما صداش مياد، صداي ِ زنجيراش مياد ــ پريا! قد ِ رشيدم ببينين اسب ِ سفيدم ببينين اسب ِ سفيد ِ نقره‌نَل يال و دُم‌ا ِش رنگ ِ عسل، مرکب ِ صرصرتک ِ من! آهوي ِ آهن‌رگ ِ من! گردن و ساق‌ا ِش ببينين! باد ِ دماغ‌ا ِش ببينين! امشب تو شهر چراغونه خونه‌ي ِ ديبا داغونه مردم ِ ده مهمون ِ مان با دامب و دومب به شهر ميان داريه و دمبک مي‌زنن مي‌رقصن و مي‌رقصونن غنچه‌ي ِ خندون مي‌ريزن نُقل ِ بيابون مي‌ريزن هاي مي‌کشن هوي مي‌کشن: «ــ شهر جاي ِ ما شد! عيد ِ مردماس، ديب گله داره دنيا مال ِ ماس، ديب گله داره سفيدي پادشاس، ديب گله داره سياهي رو سياس، ديب گله داره»... پريا! ديگه توک ِ روز شيکسّه دَراي ِ قلعه بسّه اگه تا زوده بُلَن شين سوار ِ اسب ِ من شين مي‌رسيم به شهر ِ مردم، ببينين: صداش مياد جينگ و جينگ ِ ريختن ِ زنجير ِ برده‌هاش مياد. آره! زنجيراي ِ گرون، حلقه به حلقه، لابه‌لا مي‌ريزن ز دست و پا. پوسيده‌ن، پاره مي‌شن، ديبا بي‌چاره مي‌شن: سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار مي‌بينن سر به صحرا بذارن، کويرو نمک‌زار مي‌بينن عوضش تو شهر ِ ما... ]آخ! نمي‌دونين پريا![ دَر ِ برجا وا مي‌شن; برده‌دارا رسوا مي‌شن غلوما آزاد مي‌شن، ويرونه‌ها آباد مي‌شن هر کي که غُصه داره غم ِشو زمين مي‌ذاره. قالي مي‌شن حصيرا آزاد مي‌شن اسيرا اسيرا کينه دارن داس ِشونو ورمي‌دارن سيل مي‌شن: شُرشُرشُر! آتيش مي‌شن: گُرگُرگُر! تو قلب ِ شب که بدگِله آتيش‌بازي چه خوش‌گِله! آتيش! آتيش! ــ چه خوبه! حالام تنگ ِ غروبه چيزي به شب نمونده به سوز ِ تب نمونده به جستن و واجَستن تو حوض ِ نقره جَستن... الان غلاما وايسادن که مشعلارو وردارن بزنن به جون ِ شب، ظلمتو داغونش کنن عمو زنجيربافو پالون بزنن وارد ِ ميدونش کنن به جائي که شنگولش کنن سکه‌ي ِ يه‌پولش کنن. دست ِ همو بچسبن دور ِ يارو برقصن «حمومک مورچه داره، بشين و پاشو» دربيارن «قفل و صندوقچه داره، بشين و پاشو» دربيارن پريا! بسّه ديگه هاي‌هاي ِتون گريه‌تون، واي‌واي ِتون!»... پريا هيچ‌چي نگفتن، زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا... □ «ــ پرياي ِ خط‌خطي لُخت و عريون، پاپتي! شباي ِ چله‌کوچيک که تو کرسي، چيک و چيک تخمه مي‌شکستيم و بارون مي‌اومد صداش تو نودون مي‌اومد بي‌بي‌جون قصه مي‌گُف حرفاي ِ سربسّه مي‌گُف قصه‌ي ِ سبزپري زردپري، قصه‌ي ِ سنگ ِ صبور، بُز روي ِ بون، قصه‌ي ِ دختر ِ شاه ِ پريون، ــ شمائين اون پريا! اومدين دنياي ِ ما حالا هي حرص مي‌خورين، جوش مي‌خورين، غُصه‌ي ِ خاموش مي‌خورين که دنيامون خال‌خالي‌يه ، غُصه و رنج ِ خالي‌يه؟ دنياي ِ ما قصه نبود پيغوم ِ سر بَسّه نبود. دنياي ِ ما عيونه هر کي مي‌خواد بدونه: دنياي ِ ما خار داره بيابوناش مار داره هر کي باهاش کار داره دلش خبردار داره! دنيا�� ِ ما بزرگه پُراز شغال و گرگه! دنياي ِ ما ــ هِي، هِي، هِي! عقب ِ آتيش ــ لِي، لِي، لِي! آتيش مي‌خواي بالاترک تا کف ِ پات تَرَک‌تَرَک... دنياي ِ ما همينه بخواهي نخواهي اينه! خُب، پرياي ِ قصه! مرغاي ِ پر شيکسّه! آب ِتون نبود، دون ِتون نبود، چائي و قليون ِتون نبود، کي بِتون گفت که بياين دنياي ِ ما، دنياي ِ واويلاي ِ ما قلعه‌ي ِ قصه‌تونو ول بکنين، کار ِتونو مشکل بکنين؟» پريا هيچ‌چي نگفتن، زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا. □ دس زدم به شونه‌شون که کنم روونه‌شون ــ پريا جيغ زدن، ويغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن پائين اومدن پود شدن، پير شدن گريه شدن، جوون شدن خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروس ِ سرکنده شدن، ميوه شدن هسته شدن، انار ِ سربسته شدن، اميد شدن ياءس شدن، ستاره‌ي ِ نحس شدن... وقتي ديدن ستاره به من اثر نداره: مي‌بينم و حاشا مي‌کنم، بازي‌رو تماشا مي‌کنم هاج و واج و منگ نمي‌شم، از جادو سنگ نمي‌شم ــ يکي‌ش تُنگ ِ شراب شد يکي‌ش درياي ِ آب شد يکي‌ش کوه شد و زُق زد تو آسمون تُتُق زد... شرابه رو سر کشيدم پاشنه رو ورکشيدم زدم به دريا تر شدم، از اون‌ور ِش به‌در شدم دويدم و دويدم بالاي ِ کوه رسيدم اون ور ِ کوه ساز مي‌زدن، هم‌پاي ِ آواز مي‌زدن: «ــ دلنگ دلنگ! شاد شديم از ستم آزاد شديم خورشيد خانوم آفتاب کرد کُلّي برنج تو آب کرد: خورشيد خانوم! بفرمائين! از اون بالا بياين پائين! ما ظلمو نفله کرديم آزادي رو قبله کرديم. از وقتي خَلق پاشد زنده‌گي مال ِ ما شد. از شادي سير نمي‌شيم ديگه اسير نمي‌شيم هاجَستيم و واجَستيم تو حوض ِ نقره جَستيم سيب ِ طلا رو چيديم به خونه‌مون رسيديم...» □ بالا رفتيم دوغ بود قصه‌ي ِ بي‌بي‌م دروغ بود، پائين اومديم ماست بود قصه‌ي ِ ما راست بود: قصه‌ي ِ ما به سر رسيد غلاغه به خونه‌ش نرسيد، هاچين و واچين زنجيرو ورچين! |
باران بارون مياد جرجر
گم شده راه ِ بندر ساحل ِ شب چه دوره آب‌اِش سيا و شوره اي خدا کشتي بفرست آتيش ِ بهشتي بفرست جاده‌ي ِ کهکشون کو زُهره‌ي ِ آسمون کو چراغ ِ زُهره سرده تو سياهيا مي‌گرده اي خدا روشن‌اِش کن فانوس ِ راه ِ من‌اِش کن گم شده راه ِ بندر بارون مياد جرجر □ بارون مياد جرجر رو گنبد و رو منبر لک‌لک ِ پير ِ خسته بالاي ِ منار نشسته. «ــ لک‌لک ِ ناز ِ قندي يه چيزي بگم نخندي: تو اين هواي ِ تاريک دالون ِ تنگ و باريک وقتي که مي‌پريدي تو زُهره رو نديدي؟» «ــ عجب بلائي بچه! از کجا ميائي بچه؟ نمي‌بيني خوابه جوجه‌م حالش خرابه جوجه‌م از بس که خورده غوره تب داره مثل ِ کوره؟ تو اين بارون ِ شَرشَر هوا سيا زمين تر تو ابر ِ پاره‌پاره زُهره چي‌کار داره؟ زُهره خانم خوابيده هيچ‌کي اونو نديده...» □ بارون مياد جرجر رو پُشت ِ بون ِ هاجر هاجر عروسي داره تاج ِ خروسي داره. «ــ هاجرک ِ ناز ِ قندي يه چيزي بگم نخندي: وقتي حنا مي‌ذاشتي ابروتو ورمي‌داشتي زلفاتو وامي‌کردي خالتو سيا مي‌کردي زُهره نيومد تماشا؟ نکن اگه ديدي حاشا...» «ــ حوصله داري بچه! مگه تو بي‌کاري بچه؟ دومادو الان ميارن پرده رو ورمي‌دارن دسّمو مي‌دن به دسّش بايد دَرارو بَسّش نمي‌بيني کار دارم من؟ دل ِ بي‌قرار دارم من؟ تو اين هواي ِ گريون شرشر ِ لوس ِ بارون که شب سحر نمي‌شه زُهره به‌در نمي‌شه...» □ بارون مياد جرجر روي ِ خونه‌هاي ِ بي‌در چهارتا مرد ِ بيدار نشسّه تنگ ِ ديفار ديفار ِ کنده‌کاري نه فرش و نه بخاري. «ــ مردا، سلام ُ عليکم! زُهره خانم شده گُم نه لک‌لک اونو ديده نه هاجر ِ ورپريده اگه ديگه بر نگرده اوهو، اوهو، چه دَرده! بارون ِ ريشه‌ريشه شب ديگه صُب نمي‌شه.» «ــ بچه‌ي ِ خسّه‌مونده چيزي به صُب نمونده غصه نخور ديوونه کي ديده که شب بمونه؟ ــ زُهره‌ي ِ تابون اين‌جاس تو گره ِ مُشت ِ مرداس وقتي که مردا پاشن ابرا ز ِ هم مي‌پاشن خروس ِ سحر مي‌خونه خورشيد خانوم مي‌دونه که وقت ِ شب گذشته موقع ِ کار و گَشته. خورشيد ِ بالابالا گوشِش به زنگه حالا.» □ بارون مياد جرجر رو گنبد و رو منبر رو پُشت ِ بون ِ هاجر رو خونه‌هاي ِ بي‌در... ساحل ِ شب چه دوره آب‌ا ِش سياه و شوره جاده‌ي ِ کهکشون کو زُهره‌ي ِ آسمون کو؟ خروسک ِ قندي‌قندي چرا نوکتو مي‌بندي؟ آفتابو روشن‌ا ِش کن فانوس ِ راه ِ من‌ا ِش کن گم شده راه ِ بندر بارون مياد جرجر... |
راز با من رازي بود
که به کو گفتم با من رازي بود که به چا گفتم تو راه ِ دراز به اسب ِ سيا گفتم بي‌کس و تنها به سنگاي ِ را گفتم □ با راز ِ کهنه از را رسيدم حرفي نروندم حرفي نروندي اشکي فشوندم اشکي فشوندي لبامو بستم از چشام خوندی |
شبانه
۱ يه شب ِ مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي‌بره کوچه به کوچه باغ ِ انگوري باغ ِ آلوچه دره به دره صحرا به صحرا اون جا که شبا پُشت ِ بيشه‌ها يه پري مياد ترسون و لرزون پاشو مي‌ذاره تو آب ِچشمه شونه مي‌کنه موي ِ پريشون... ۲ يه شب ِ مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي‌بره تَه ِ اون دره اون جا که شبا يکه و تنها تک‌درخت ِ بيد شاد و پُراميد مي‌کنه به ناز دسشو دراز که يه ستاره بچکه مث ِ يه چيکه بارون به جاي ِ ميوه‌ش نوک ِ يه شاخه‌ش بشه آويزون... ۳ يه شب ِ مهتاب ماه مياد تو خواب منو مي‌بره از توي ِ زندون مث ِ شب‌پره با خودش بيرون، مي‌بره اون جا که شب ِ سيا تا دَم ِ سحر شهيداي ِ شهر با فانوس ِ خون جار مي‌کشن تو خيابونا سر ِ ميدونا: «ــ عمويادگار! مرد ِ کينه‌دار! مستي يا هشيار خوابي يا بيدار؟» □ مست‌ايم و هشيار شهيداي ِ شهر! خواب‌ايم و بيدار شهيداي ِ شهر! آخرش يه شب ماه مياد بيرون، از سر ِ اون کوه بالاي ِ دره روي ِ اين ميدون رد مي‌شه خندون يه شب ماه مياد يه شب ماه مياد... |
شبانه وه! چه شب‌هاي ِ سحرْسوخته
من خسته در بستر ِ بي‌خوابي‌ي ِ خويش در ِ بي‌پاسخ ِ ويرانه‌ي ِ هر خاطره را کز تو در آن يادگاري به‌نشان داشته‌ام کوفته‌ام. کس نپرسيد ز کوبنده وليک با صداي ِ تو که مي‌پيچد در خاطر ِ من: «ــ کيست کوبنده‌ي ِ در؟» هيچ در باز نشد تا خطوط ِ گُم و رويائي‌ي ِ رُخسار ِ تو را بازيابم من يک بار ِ دگر... آه! تنها همه‌جا، از تک ِ تاريک، فراموشي‌ي ِ کور سوي ِ من داد آواز پاسخي کوته و سرد: «ــ مُرد دل‌بند ِ تو، مَرد!» □ راست است اين سخنان: من چنان آينه‌وار در نظرگاه ِ تو اِستادم پاک، که چو رفتي ز برم چيزي از ماحصل ِ عشق ِ تو بر جاي نماند در خيال و نظرم غير ِ اندوهي در دل، غير ِ نامي به زبان، جز خطوط ِ گُم و ناپيدائي در رسوب ِ غم ِ روزان و شبان... □ ليک ازين فاجعه‌ي ِ ناباور با غريوي که ز ديدار ِ به‌ناهنگام‌ات ريخت در خلوت و خاموشي‌ي ِ دهليز ِ فراموشي‌ي ِ من، در دل ِ آينه باز سايه مي‌گيرد رنگ در اتاق ِ تاريک شبحي مي‌کشد از پنجره سر، در اجاق ِ خاموش شعله‌ئي مي‌جهد از خاکستر. □ من درين بستر ِ بي‌خوابي‌ي ِ راز نقش ِ رويائي‌ي ِ رُخسار ِ تو مي‌جويم باز. با همه چشم تو را مي‌جويم با همه شوق تو را مي‌خواهم زير ِ لب باز تو را مي‌خوانم دائم آهسته به‌نام اي مسيحا! اينک! مرده‌ئي در دل ِ تابوت تکان مي‌خورد آرام‌آرام... |
شبانه با هزاران سوزن ِ الماس
نقره‌دوزي مي‌کند مهتاب روي ِ ترمه‌ي ِ مُرداب... من نگاه‌ام مي‌دود ــ جوشيده از عمق ِ عبوس ِ فکر سوي ِ پنجره، اما پنجره بيگانه با شوق ِ نگاه ِ من به من چيزي نمي‌گويد... □ ــ پنجره چون تلخي‌ي ِ لب‌خنده‌ي ِ حُزني باز شو تا شاخه‌ي ِ نوري برويد در شکاف ِ خاک ِ خشک ِ رنج‌ام از بذر ِ تلاش ِ من! پنجره بيدار ِ شب هشيار ِ شب در انتظار ِ صبح‌دم چيزي نمي‌گويد... ــ پنجره! دانم که آخر، چون يکي لب‌خند خواهي‌کُشت اين روح ِ مصيبت را که ماسيده است در هزاران گوشه‌ي ِ تاريک و کور ِ اين شبستان ِ سياه ِ وهم... پنجره در دَرد ِ شام‌انجام ِ خويش از ظلمت ِ پادرعدم چيزي نمي‌گويد... □ ــ پنجره! بگشاي از هم چون کتاب ِ قصه‌ي ِ خورشيد تا اميدم بازجويد در صدف‌هاي ِ دهان ِ رنج صبح ِ مرواريدتاب‌اش را به ژرفاژرف ِ اين درياي ِ دورافتاده‌ي ِ نوميد! □ پنجره اما هم ازآن‌گونه ــ سر در کار ِ خود ــ بربسته دارد لب چون گُل ِ نشکفته‌ي ِ لب‌خند رشته‌رشته بذر ِ مرواريدش اندر کام. ليک اميد ِ من از هزاران روزن ِ او صبح ِ پاک ِ تازه‌رو را مي‌دهد پيغام. □ با هزاران سوزن ِ الماس روي ِ تاقه‌شال ِ کهنه‌ي ِ مُرداب نقشه‌هاي ِ بته‌جقه نقره‌دوزي مي‌کند مهتاب. |
شبانه
به خانم ِ آنگلا باران‌ْيْ شب که جوي ِ نقره‌ي ِ مهتاب بي‌کران ِ دشت را درياچه مي‌سازد، من شراع ِ زورق ِ انديشه‌ام را مي‌گشايم در مسير ِ باد شب که آوائي نمي‌آيد از درون ِ خامُش ِ ني‌زارهاي ِ آب‌گير ِ ژرف، من اميد ِ روشن‌ام را هم‌چو تيغ ِ آفتابي مي‌سرايم شاد. □ شب که مي‌خواند کسي نوميد من ز راه ِ دور دارم چشم با لب ِ سوزان ِ خورشيدي که بام ِ خانه‌ي ِ همسايه‌ام را گرم مي‌بوسد شب که مي‌ماسد غمي در باغ من ز راه ِ گوش مي‌پايم سُرفه‌هاي ِ مرگ را در ناله‌ي ِ زنجير ِ دستان‌ام که مي‌پوسد. |
شبانه من سرگذشت ِ ياءس‌ام و اميد
با سرگذشت ِ خويش: مي‌مُردم از عطش، آبي نبود تا لب ِ خشکيده تر کنم. مي‌خواستم به نيمه‌شب آتش، خورشيد ِ شعله‌زن به‌درآمد چنان که من گفتم دو دست را به دو چشمان سپر کنم. با سرگذشت ِ خويش من سرگذشت ِ ياءس و اميدم... |
شبانه ياران ِ من بيائيد
با دردهاي ِتان و بار ِ درد ِتان را در زخم ِ قلب ِ من بتکانيد. من زنده‌ام به رنج... مي‌سوزدم چراغ ِ تن از درد... ياران ِ من بيائيد با دردهاي ِتان و زهر ِ درد ِتان را در زخم ِ قلب ِ من بچکانيد. |
| اکنون ساعت 07:02 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)