کمدین‌ها - The Comedians

http://vista.ir/include/films/images...c9cb37c123.jpg

سال تولید : ۱۹۶۷
کشور تولیدکننده : آمریکا، برمودا و فرانسه
محصول : پیتر گلنویل
کارگردان : گلنویل
فیلمنامه‌نویس : گراهام گرین، برمبنای رمانی نوشته خودش.
فیلمبردار : هانری دکا
آهنگساز(موسیقی متن) : لارنس رزنتال
هنرپیشگان : ریچارد برتن، الک گینس، الیزابت تیلر، پیتر یوستینوف، پل فورد، لیلیان گیش و جیمز ارل جونز.
نوع فیلم : رنگی، ۱۵۶ دقیقه.


حکومت دیکتاتوری "دوالیه" و پلیس مخفی‌اش، باعث شده تا توریست‌ها کمتر به هائیتی بیابند. به همین دلی "آقای براون" (برتن) تصمیم دارد که هتلش را بفروشد. "خانم و آقای اسمیت" (گیش و فورد)، زوج مسن آمریکائی و یک انگلیسی عجیب‌وغریب (گینس) که خودش را "سرگرد جونز" معرفی می‌کند و دائم از ماجراهای زمان جنگش می‌گوید، به هتل می‌آیند و به‌زودی "سرگرد جونز" دستگیر و زندانی می‌شود. "خان و آقای اسمیت"براون" را تشویق می‌کنند تا به سرگرد کمک کند، اما خودشان با دیدن فساد حاکم، آن‌جا را ترک می‌کنند. هم‌زمان، "براون" در تلاش برای جلب توجه "مارتا" (تیلر)، همسر سفیر یک کشور آمریکائی جنوبی (یوستینوف) است. "سرگرد جونز" پلیس را فریب می‌دهد و به کمک "براون"در سفارت همین کشور پناه می‌گیرد؛ اما رابطه صمیمانه‌اش با "مارتا"، حسادت "براون" را تحریک می‌کند. "براون" "سرگرد" را گول می‌زند که می‌تواند با یک مشت شورشی رژیم را سرنگون کند؛ درست زمانی که مثلاً قرار است "سرگرد" رهبری شورشیان را به عهده بگیرد، به دست اعضای پلیس مخفی به قتل می‌رسد. در حالی که پیش از مرگ اعتراف می‌کند که هرگز در ارتش نبوده است. حالا، "براون" هویت جعلی "سرگرد جونز" را می‌پذیرد و با استقبال شورشی‌ها مواجه می‌شود...
٭ نکته عحیب در این اقتباس گرین از رمان خودش، خام دستی مفرط است. به برخی انگیزه‌های شخصیت‌ها اشاره کوتاه می‌شود و بعد به کلی رها می‌شوند و در مقابل، برخی دیگر مورد تأکید نابجائی‌ قرار می‌گیرند. تمهید سبک‌پردازانه گلنویل ـ شروع هر فصل با تمرکز روی جزئیات بی‌ربط و سپس حرکت دوربین به سوی محور اصلی ـ چیزی بیش از یک تمهید سطحی نیست. تیلر و برتن هم کاری غیر از اجرای روال رمانتیک معمول‌شان در این دوره انجام نمی‌دهند. در این فیلم طولانی و کسالت‌بار، تنها نقاط روشن، بازیگران فرعی به‌ویژه گیش، یوستینوف و گینس هستند. در مجموع می‌توان گفت که رمان بسیار "سینمائی" گرین در برگردان سینمائی، فروغش را از دست داده است.

امپراتور و آدم‌کش - The Emperor and the assassin

سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : فرانسه، ژاپن و چین
محصول : شرلی کائو، ایسکی ساتورو و هان سانپینگ
کارگردان : چن کایگه
فیلمنامه‌نویس : وانگ پیگونگ و کایگه.
فیلمبردار : ژائو فئی
آهنگساز(موسیقی متن) : ژائو جیپینگ
هنرپیشگان : گونگ لی، پانگ فنگ‌ئی، سون پوئو، لو شیائوهه، وانگ ژی‌یونگ‌فئی، لی شوئه‌جیان و کایگه.
نوع فیلم : رنگی، ۱۶۳ دقیقه.


در قرن سوم پیش از میلاد، سلطانی جاه‌طلب به‌نام ”یینگ‌ژنگ“ (شوئه‌جیان) سودای متحد کردن تمام چین را در سر دارد تا خود اولین امپراتورش شود. برای رسیدن به این هدف، او حکومتی سراسر وحشت و خشونت را علیه تمام کسانی شروع می‌کند که بین او و هدفش قرار می‌گیرند. ”بانو ژائو“ (لی)، که از دوران کودکی محبوبهٔ سلطان بوده، برای کمک به تحقق رویای ”یینگ ژنگ“ برای اتحاد چین، نقشهٔ یک ترور دروغین علیه او را می‌کشد تا با افشای آن، بهانه‌ای برای حمله به قلمروی سلطان همسایه، ”یان“ (ژوئو) ـ که بزرگ‌ترین مانع بر سر این اتحاد است ـ داشته باشد. وقتی ”یینگ ژنگ“ رازی زجرآور را دربارهٔ تولد خود کشف می‌کند، غریزهٔ وحشی‌گری درونش بیدار می‌شود تا هر که را که ممکن است این راز را بداند، بکشد... و سپس حمله‌ای خونین به سرزمین مورد علاقهٔ ”بانو ژائو“ را رهبری می‌کند. ”بانو ژائو“ که دیگر قادر به تحمل این سنگ‌دلی نیست، مجبور می‌شود علیه محبوبش وارد عمل شود و نقشهٔ قتل ”یینگ ژنگ“ را بکشد...
٭ حماسهٔ کایگه در واقع پرخرج‌ترین فیلم او نیز هست. فیلمی که کایگه را به دور از اجتماع اطراف به دل تاریخ میظبرد و نشان می‌دهد که او در هدایت یک پروژه عظیم همانند امپراتور و آدم‌کش هم توانائی‌های فراوانی دارد. عمدهٔ توفیق فیلم در جلب توجه جهانی هم در همین موضوع نهفته است: تفاوت کار کایگه با آثار قبلی‌اش و این که این کارگردان می‌تواند حتی در مقام یک ”فن‌آور“ هم مقتدر عمل کند. جزء این شاخص‌ترین وجه کار کاریگه در امپراتور و آدم‌کش پرداخت پرجزئیات و باوسواس آن چیزی است که از تاریخ به‌جا مانده؛ فیلم البته هم‌چنان کنایه‌های سیاسی فیلم‌ساز را هم به رغم عقب بودن زمان وقوع حوادث در خود دارد و سعی می‌کند الگوئی سیاسی از خواست‌های قلبی سازنده ارائه دهد.

نان، عشق و رویا - Pane, Amore, E Fantasia

سال تولید : ۱۹۵۳
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : ویلیام جیردلر
کارگردان : لوئیجی کومنچینی، برمبنای داستانی نوشته اتووه مارگادونا.
فیلمنامه‌نویس : لوئیجی کومنچینی، برمبنای داستانی نوشته اتووه مارگادونا.
فیلمبردار : آرتورو گالئا
آهنگساز(موسیقی متن) : الساندرو چیکونینی
هنرپیشگان : جینا لولوبریجیدا، ویتوریو دسیکا، ماریزا مرلینی و روبرتو ریشو.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۹۰ دقیقه.


داستان دو ماجرای عشق و نامزدی، که رابطه‌ها و شباهت‌های میان‌شان به‌پایان خوش دوگانه‌ای می‌انجامد. "مارشال" (دسیکا) جویای عشق "آنارلا" (مرلینی) قابله‌ای زیبا است که سفرهای ماهانه‌اش به رم و نداشتن تعلقات خانوادگی، باعث شده مردم شهر سالینا پشت سرش حرف بزنند. "مارشال" برای گرم گرفتن با "آنارلا"، پیشنهاد ازدواج می‌دهد. در سوی دیگر سربازی جوان و زیردست "مارشال" به‌نام "جوزپه استلوتی" (ریسو) در پی ازدواج با فقیرترین و زیباترین دختر شهر "سالینا" (لولوبریجیدا) است. سربازان از مهرورزی با زنان شهر منع شده‌اند ولی "استلونی" سرانجام محبتش را به دختر اعتراف می‌کند. او وظیفه خود می‌بیند ماوقع را به "مارشال" گزارش دهد، ولی فرمانده از شنیدن حرف‌های او تا پس از فستیوال سان آنتونیو امتناع می‌‌کند ـ یعنی زمانی که نامزدی "استلوتی" اعلام شده و مراسم شادمانه‌ای به راه افتاده است...
٭ این فیلم کومنچینی آغازگر موج جدیدی از رآلیسم خوش‌بینانه در سینمای ایتالیا بود که می‌کوشید کمدی را وارد زیبائی‌شناسی نئورآلیستی خوش‌بینانه در سینمای ایتالیا کند و سینمائی عامه‌پسند و مفرح‌تر بیافریند. نان، عشق و رویا با کنایه‌هائی به اوضاع نابه‌سامان اجتماعی و محدودیت‌های مهرورزی در محیطی وابسته به عرف و قید و بندهایش، موفقیت خود را برای ترکیب کمدی کلاسیک انتقاد اجتماعی اشاره می‌کند. البته رآلیسم فیلم، نهایتاً به واسطه سانسور وقت و استفاده ناخواسته از دسیکا در نقش "مارشال" تحت‌الشعاع احساساتی‌گری قرار گرفت. فیلم پر از شوخی‌های جذاب است و سهم مؤثری در شناساندن جاذبه ستاره‌اش، لولوبریجیدا، به جهانیان دارد.

فروشندگان ۲ - CLERKS II

http://vista.ir/include/films/images...93cf766b8f.jpg

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کوین اسمیت و اسکات موزی‌یر
کارگردان : اسمیت
فیلمنامه‌نویس : اسمیت
فیلمبردار : دیوید کلاین
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز ل. و نابل
هنرپیشگان : برایان اوهالوران، جف آندرسن، رُزاریو دوسن، جیسن مِویس، اسمیت، ریچل لارات، جنیفر شوالباک اسمیت، جیسن لی و بن افلک
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۹۷ دقیقه


نیوجرزی، زمان حال. یک سال بعد از آن‌که فروشگاه وسائل خانگی ̎کوئیک شاپ̎ آتش گرفت و ویران شد، ̎دانته هیکس̎ (اوهالوران) و ̎رندال گریوز̎ (آندرسن) ـ دو رفیق سی و خرده‌ای ساله که ده سالی در آن فروشگاه مشغول کار بودند ـ در رستوران غذای حاضری ̎موبی̎ کار می‌کنند. ̎دانته̎ قرار است روز بعد به فلوریدا برود و در آن‌جا با دختری به نام ̎اما̎ (شوالباک اسمیت) ازدواج کند و در مغازهٔ پدر او ـ که ماشین‌شوئی دارد ـ مشغول به کار شود. ̎رندال̎ و رئیسشان، ̎بکی̎ (دوسن) با رفتن او موافق نیستند. در حالی‌که هر سهٔ آنان مشکلاتی عاطفی پیدا کرده‌اند، ̎اما̎ سر می‌رسد و پی می‌برد که ̎دانته̎ با ̎بکی̎ سروسرّی داشته، بنابراین با او قطع رابطه می‌کند. سرانجام ̎جی̎ (مویس) و ̎سایلنت باب̎ (اسمیت)، تن‌پرورهای محله حاضر می‌شوند پول کافی در اختیار دوستانشان بگذارند تا ̎کوئیک شاپِ̎ ویرانه را بخرند و تعمیرش کنند. ̎دانته̎ درست پیش از افتتاح فروشگاه، به ̎بکی̎ پیشنهاد ازدواج می‌دهد.
● ̎دانته̎ و ̎رندال̎ در فروشندگان ۲ ـ دنبالهٔ ضعیف‌تر، متین‌تر و بسیار پُر هزینه‌تر از فیلم اسمیت، محصول ۱۹۹۴ ـ دوباره دست به کار می‌شوند. فیلم به‌رغم ضعف‌هایش، آن‌قدر بده‌بستان و اشارت‌های غیرمتعارف دارد که ۹۷ دقیقه‌اش راحت سپری می‌شود. از لحن غیرمتعارف و حضور دوبارهٔ شخصیت‌های ̎جی̎ و ̎سایلنت باب̎ گذشته، هاله‌ای حسرت‌بار اطراف این کمدی را ـ که فقط بعضی از شوخی‌هایش درآمده ـ گرفته است. رنگی بودن فیلم را شاید برخی از طرفداران اسمیت به منزلهٔ باجی به سینمای جریان اصلی تلقی کنند (فروشندگان اصلی، سیاه و سفید بودنش را مثل مدال افتخاری به رخ می‌کشید). اما عنصری که به‌خصوص در این یکی فقدانش حس می‌شود، همان مشتری‌های عجیب و غریب فیلم اول است که داخل و خارج مغازه می‌پلکیدند. تنها کاری که فروشندگان ۲ نیز انجام داده حضور گذری برخی از دوستان کارگردان از جمله بن افلک و جیسن لی در فیلم است. کارگردانی اسمیت اساساً ساده و ابتدائی است، ولی هرچه هست کاملاً با جاه‌طلبی‌هایش می‌خواند. صحنهٔ نهائی که خیلی کوتاه به سیاه‌ و سفید سرکی می‌کشد، هم حالت بازگشتی به دنیای فروشندگان اصلی را دارد و هم خداحافظی از آن را.

اتاق ماروین - MARVIN'S ROOM

http://vista.ir/include/films/images...099e11679b.jpg

سال تولید : ۱۹۹۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جین رزنتال، اسکات رودین و رابرت دنیرو
کارگردان : جری زاکس
فیلمنامه‌نویس : اسکات مک‌فرسن، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : پیوتر سوبوچینسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : ریچل پورتمن
هنرپیشگان : مریل استریپ، لئوناردو دی‌کاپریو، دایان کیتن، دنیرو، هیوم کرانین، گوئن وردون، هال اسکاردینو و دان هدایا.
نوع فیلم : رنگی، ۹۸ دقیقه


̎بسی ماروین̎ (کیتن)، که در زادگاهش باقی مانده و از پدر پیر و علیلش مراقبت می‌کند، درمی‌یابد دچار سرطان شده است. او خواهرش، ̎لی̎ (استریپ) را که سال‌هاست ندیده به زادگاهش دعوت می‌کند. ̎لی̎ آرایشگر است و در حال کشمکش دائمی با پسر بزرگش، ̎هنگ̎ (دی‌کاپریو). آنان به دیدن ̎بسی̎ می‌آیند. آرام آرام میان ̎هنک̎ و ̎بسی̎ الفتی شکل می‌گیرد که رابطهٔ او و مادرش را هم بهبود می‌بخشد. دو خواهر نیز پس از سال‌ها پیوندی دوباره می‌یابند...
● فیلم برمبنای یک نمایش‌نامهٔ موفق برودوی ساخته شده است و از این‌رو بیشتر حوادث آن در فضای بسته و بین چند آدم محدود اتفاق می‌افتد. با گذشت زمان، قصه به نرمی ̎باز̎ می‌شود و هر صحنه، وجه تازه‌ای از شخصیت‌ها را به عقب می‌راند. استریپ نقش را آنچنان در جزئیات حرکت‌های صورت و بدن خود بازآفرینی می‌کند که حیرت‌انگیز است. کیتن قطب عاطفی فیلم را در قالب ̎بسی̎ ساده و خندان اما عمیق و غمگین به زیبائی در دست دارد. فیلم‌نامه و بازیگران عالی هستند، اما کارگردان موفق نمی‌شود که با این مواد خوب، اثری عالی و منحصر به‌فرد خلق کند. همه چیز در قالب‌های تئاتری باقی می‌ماند و لحظات ناب سینمائی به‌ندرت دیده می‌شود.

انتخاب سوفی - Sophie's Choice

http://vista.ir/include/films/images...c84910bfbf.jpg

سال تولید : ۱۹۸۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : آلن ج. پاکولا و کیت باریش
کارگردان : پاکولا، برمبنای رمانی نوشته ویلیام استایرون.
فیلمنامه‌نویس : پاکولا، برمبنای رمانی نوشته ویلیام استایرون.
فیلمبردار : نستور آلمندروس
آهنگساز(موسیقی متن) : ماروین هملیش.
هنرپیشگان : مریل استریپ، کوین کلاین، پیتر مک‌نیکول، ریتا کارین، استیون د. نیومن، گرتا تورکن، جاش موستل و مارسل رُزنبلات.
نوع فیلم : رنگی، ۱۵۸ دقیقه.


سال 1947. «استینگو» (مک‌نیکول) جوان بیست و دو ساله‌ای است که در آرزوی نویسنده شدناز ویرجینیا به نیویورک می‌آید و در بروکلین اقامت می‌کند. او شاهد دعوائی خشونت بار بین همسایه‌های طبقه بالایش، «سوفی» (استریپ) و «نیتان» (کلاین) است. اما صبح روز بعد با صورت خندان «نیتان» مواجه می‌شود او با این زوج جذاب رابطه دوستانه‌ای برقرار می‌کند و متوجه می‌شود که «سوفی» یک کاتولیک لهستانی و از بازماندگان اردوگاه‌های مرگ نازی‌هاست که پس از مهاجرت به آمریکا تحت مراقبت «نیتان» قرار گرفته است. «سوفی» به او می‌گوید که چطور نازی‌ها پدرش را که یک استاد دانشگاه بوده کشته‌اند و او را پس از خرید قاچاقی گوشت برای مادر مریضش به آشویتش برده‌اند. «نیتان» با دیدن «سوفی» و «استینگو» در کنار یکدیگر حسادت می‌کند و در مراسمی به مناسبت پیشرفت کارش به‌عنوان یک میکروبیولوژیست، «سوفی» را متهم به خیانت می‌کند؛ چرا که از بین هزاران قربانی، تنها او زنده بیرون آمده است. «استینگو» بعدها کشف می‌کند؛ چرا که پدر «سوفی» در واقع یک ضد یهود متعصب بوده و «سوفی» اعتراف می‌کند که سعی می‌کرده و از این واقعیت برای نجات پسرش استفاده کند. برادر «نیتان»، «لاری» (نیومن)، به «استینگو» می‌گوید که «نیتان» کاملاً دیوانه و شغلش هم تخیلی است. «استینگو» سعی می‌کند «سوفی» را از دست «نیتان» نجات دهد و به واشینگتن ببرد اما در اینجا «سوفی» آخرین رازش را برملا می‌کند؛ اینکه مجبور شده یکی از دو فرزندش را برای زنده ماندن انتخاب کند و او هم دخترش را تسلیم نازی‌ها کرده است. سوفی نزد «نیتان» باز می‌گردد. «استینگو» او را تعقیب می‌کند، ولی زمانی می‌رسد که هر دو خودکشی کرده‌اند.
* فیلمی که بار دیگر به برنامه‌های تبلیغاتی صهیونیست‌ها مبنی بر کشتار قوم مظلوم یهود طی سال‌های جنگ جهانی دوم رونق می‌بخشد. با این همه، این جا انتخاب بازیگران چنان بجا صورت گرفته که جان چون و چرای چندانی برای تماشاگرانی که به تبلیغات علاقه‌ای ندارند، باقی نمی‌گذارد. معما و رازهای زندگی «سوفی» نقطه‌های اوج فیلم را رقم می‌زنند و شخصیت روان‌پریش «نیتان» با بازی‌ خوب کلاین بسیار مؤثر است. اما فیلم بیش از هر چیز مدیون نقش آفرینی استریپ است.

پالمتو - palmetto

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : ماتیاس وندلانت
کارگردان : فولکر شلوندورف
فیلمنامه‌نویس : ا. ماکس فرای، بر مبنای رمانی نوشتهٔ جیمز هادلی چیس
فیلمبردار : توماس کلوس
آهنگساز(موسیقی متن) : کلاوس دولدینگر
هنرپیشگان : وودی هارلسن، الیزابت شو، جینا گرشن، رولف هوپه، مایکل راپاپورت، تام رایت و کلوئه سوینیی
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۴ دقیقه


̎هاری باربر̎ (هارلسن)، خبرنگار، پس از یافتن شواهد جدیدی که نشان می‌دهد برایش پاپوش دوخته بوده‌اند، پس از دو سال از زندان آزاد می‌شود. ابتدا تصمیم دارد از پالمتو خارج شود ولی برخوردش با ̎نینا̎ (گرشن)، محبوبهٔ سابقش، که مجسمه‌ساز موفقی است و واقعاً دوستش دارد، او را از این‌کار منصرف می‌کند. اما از طرف دیگر، متأسفانه، با ̎ری مالرو̎ (شو)، زنی آشوب‌گر و موذی ـ که همسر یک میلیونر در حال مرگ است ـ آشنا می‌شود؛ ̎ری̎ برای ربودن ساختگی دختر خوانده‌اش، ̎اودت̎ (سوینیی)، به او پیشنهاد دریافت دستمزدی پنجاه هزار دلاری می‌دهد. ̎هاری̎ که تصور می‌کند پنجاه هزار دلار می‌تواند مقداری از آن دو سال از دست رفته را جبران کند و ضمناً جذابیت ̎ری̎ کورش کرده، این پیشنهاد را می‌پذیرد. از طرف دیگر، نیز با پذیرفتن پیشنهاد دادستانی، مبنی بر عهده گرفتن عنوان ̎روابط عمومی̎ این پرونده، کار را برای خودش دشوارتر می‌کند...
● نئو نو آری آمریکائی که توسط یک آلمانی بیگانه با مقوله، کارگردانی و برمبنای رمانی از یک انگلیسی (چیس) نگاشته شده باشد، از همان آغاز چیز جالبی به‌نظر نمی‌رسد. پس از تماشای فیلم نیز می‌توان گفت که این گمان به خطا نرفته است. شو در نقش آشوب‌گری خود، کاریکاتورگونه است و هارلسن در نقش خبرنگاری مثلاً باهوش که دائماً در توطئه‌های مختلف رودست می‌خورد، آشکار و احتمالاً عامدانه، خنده‌آور جلوه می‌کند.

کالیفرنیا نصف به نصف - California Split

http://vista.ir/include/films/images...9207ca5c3e.jpg

سال تولید : ۱۹۷۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت آلتمن و جوزف والشن
کارگردان : آلتمن
فیلمنامه‌نویس : جوزف والش
فیلمبردار : پل لومان.
آهنگساز(موسیقی متن) : فیلیش شاتوِل
هنرپیشگان : الیوت گولد، جرج سیگال، آن پرنتیس، گوئن ولز، ادوارد والش، جوزف والش و برت رمسن.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه.


در یک بازی پولر در کازینوئی در لس آنجلس «لو» (ادوارد والش) که بازی را باخته، «چارلی واترز» (گولد) که بازی را برده و «بیل دنی» (سیگال)، کارت‌پخش کن را به همدستی و تقلب متهم می‌کند. «چارلی» و «بیل» به نوشگاهی در همان نزدیکی می‌روند و نوش‌خواری می‌کنند اما بیرون از آنجا، «لو» با کمک دوستانش آن دو را به شدت کتک می‌زند و پول باخته‌اش را پس می‌گیرد. سپس «چارلی»، «بیل» را به خانه‌اش می‌برد و او را با «باربارا» (پرنتیس) و «سوزان» (ولز)، دو خیابان گردی که در خانه او زندگی می‌کنند، آشنا می‌کند. صبح روز بعد «بیل» به سرکارش در یک مجله مُد برمی‌گردد و بعداظهر با «چارلی» به یک مسابقه اسب‌دوانی می‌رود و در آنجا پول کمی می‌برد. بعدتر با «لو» روبه‌رو می‌شوند و «چارلی» به شدت او را کتک می‌زند و پولش را پس می‌گیرد. وقتی طلبکاران «بیل» برای گرفتن پول‌های‌شان او را تحت فشار می‌گذارند، داروندارش را می‌فروشد و آماده سفر می‌شود. «چارلی» نیز که از سفر مکزیک بازگشته، «بیل» را ترغیب می‌کند تا همراهش برود. «بیل» در بازی بیست و یک، پوکر و رولت، در مجموع هشتاد و دو هزار دلار می‌برد که با «چارلی» نصف می‌کند...
* «من خودم یک قمارباز حرفه‌ای بوده و هستم و از تمام بازی‌های قمار خوشم می‌آید. در زندگی نه پول، بلکه قمار بر سر این پول است که اهمیت دارد. از طرفی دیگر در آمریکا خطری واقعی شما را تهدید نمی‌کند. یعنی حتی اگر دل‌تان هم بخواهد نمی‌توانید از گرسنگی بمیرید. تنها قمار است که احساس خطر را در شما به‌وجود می‌آورد. درست شبیه صعود به قله اورست که با زحمت زیاد حاصل می‌شود ولی پس از صعود به آن برخلاف انتظار، به چیز غیرمنتظره‌ای برخورد نمی‌کنید». - آلتمن.

ایزادورا - Isadora

http://vista.ir/include/films/images...bce0d24d5f.jpg

سال تولید : ۱۹۶۸
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : روبر حکیم و ریمون حکیم
کارگردان : کارل رایتس
فیلمنامه‌نویس : ملوین براگ و کلایو اکستن، برمبنای کتاب‌های زندگی من نوشته ایزادورا دانکن و ایزادورا دانکن، یک تک‌چهره خصوصی نوشته سیوئل استوکس.
فیلمبردار : لاری پیزر.
آهنگساز(موسیقی متن) : موریس ژار
هنرپیشگان : ونسا ردگریو، جیمز فاکس، جیسن روباردز، ایوان چنکو، جان فریزر، بسی لاو و سینتیا هریس.
نوع فیلم : رنگی، ۱۵۳ دقیقه.


"ایزادورا دانکن" (ردگریو)، خاطراتش را برای همدم وفادار آخرین ماه‌های زندگی خود، "راجر" (فریزر)، باز می‌گوید: او در خانواده‌ای فقیر اهل سن فرانسیسکو بزرگ می‌شود. در کودکی مدرسه را ترک می‌کند و به رقص روی می‌آورد. سپس به اروپا می‌رود و در لندن کارش را پی می‌گیرد. در برلین با "گوردون کریگ" (فاکس) طراح صحنه، رابطه‌آی عاطفی پیدا می‌کند و پس از ماجراهائی در پاریس، در روسیه با شاعری به‌نام "سرگئی اسنین" (چنکو) ازدواج می‌کند. سپس به آمریکا باز می‌گردد، اما این‌جا به سردی از او استقبال می‌کنند...
٭ سرگذشت‌نامه رقصنده‌ای نامدار که در رویای حقیقت و زیبائی است اما خود به ورطه کلیشه سقوط می‌کند. رایتس در یک ساعت اول فیلم به یمن تدوین روان و نفس‌گیر تام پریستلی، ضرباهنگ مناسبی ایجاد می‌کند، با این همه به تبع نوع داستان، کار به کسالت می‌کشد. فیلم نمی‌تواند به‌طور کامل جذابیت "ایزادورا" را به‌عنوان رقصنده یا حتی زن نمود بدهد.