شاید در بهار

كاغذها از پي هم مي روند
و انديشه ها هم
انديشه آسوده است
مكتوب
اما
روزي انديشه ها فرياد خواهند زد
تراوش خواهيم كرد
و بذر خواهيم كاشت
اگر چه زمين باير است
شايد در بهار به درويي دعوت شديم

خورشید که فرق آسمان را شمشیر زد

سفره نماز را پهن كردم
آن زمان كه گنجشكان بر تربت دانه مي چيدند
و مرا دعا مي كردند
در كوچه پس كوچه هاي نماز به دنبال سور و سات نماز بودم
شاخه ي انار براي ركوع
اقاقي براي سجود
و چشمي تر براي وضو
وقتي به كاج رسيدم
به من گفت
نمازت همان هفت خط پيش تمام شده
التماس دعا

مرغاب

بي تو خواهم نوشت
از لختي حقايق
ميان من و تو
به دنيا تازه آمده بود ، آفتاب
چه شقايق هنگام بود
چشمانت
روز اول
كه به تماشاي مرغاب نشستيم
نمي دانم يادت هست ؟
و در نارسي بلوغ
مرغاب چه شقايق بود
چشمانش
روز آخر
كه به تماشاي هم نشستيم
تنها

نسترن

لطيف تر از برگ نسترني بيدار ، روحم
حريرتر از بوي شكوفه هاي گيلاس ، چشمانم
خانه ام در شاخه ها سيال
و تو چه آسوده مراديدي
در لباسي از نمد
شايد روزي لباسم به حريرت برسد
با تو آن روز از دستان درختي خواهم گفت
كه در آن
نسترن هاي بيدار شده در شكوفه هاي گيلاس
در بلوغ مرده اند
ناكام

پروانه

دلم مي سوزد
براي پروانه هايي كه درون پيله مي مانند
و تو پا مي گذاري
بر فرش
از تن پوش پروانه هايم
بي آنكه قدم بگذاري
شانه هايت بي سر مي مانند
آنگاه كه در فكر پروانه هايم
پيله وار در خود مي پيچيم
و تو پا مي گذاري
چه غربت وار
بر انديشه هايي كه در هواي پرواز
درون پيله مي ميرند
و تو هنوز ، بي انديشه ، بي قدم
پا بر روي بافت انديشه ها مي گذاري
پايت را بردار
عمر پروانه ها كوتاه است

در قابی از شیشه و آهن

رفتم و بي تو انگاشتم
مادرم تنها بود
پدرم با بوته اي خس نارسي ، دست و پنجه نرم مي كرد
و تو در قابي از شيشه و آهن
و مادرم كه تنها بود
بي تو روزي خواهم رفت
در وراي آنچه مي پنداري
شايد بيابم دشتي را
از آهن و شيشه ، تهي
چه مي پنداري؟
روزي جهان از آتش تهي بود
تو چه؟
شايد بار ديگر خانه هاي گلي
آب
پونه
همه نقاشي شوند
نمي دانم براي بودن جايي مي جويي؟