مرا میان بازوانت مومیایی کن...

شاید...

هزار سال بعد...

باستان شناس کنجکاوی

از عاشقانه های دستانت

رمز گشایی کند...!

میان منُ تو
فاصله یک باران ست
و خیالت که مرا
از پنجره می گیرد
و می برد
قدم زنان تا عشق
می رسم به تو
با تن پوشی از آغوش
و دست هائی پر از
طراوت اوّلین سلام
گل سرخی
که گلبرگ گلبرگ
در صدای عطرها
هجا می کند تو را
میان منُ تو
فاصله یک باران ست

آغوشتو به غیر من به روی هیشکی وا نکن
منو از این دلخوشیها آرامشم جدا نکن
من برای با تو بودن پر عشق و خواهشم
واسه بودن کنارت تو بگو به هر کجا پر میکشم

منو تو آغوشت بگیر آغوش تو مقدسه
بوسیدنت برای من تولد یک نفسه
چشمای مهربون تو منو به آتیش میکشه
نوازشه دستای تو عادت ترکم نمیشه

فقط تو آغوش خودم دغدغه ها تو جا بذار
به پای عشق من بمون هیچکسو جای من نیار
مهر لباتو رو تن و روی لب کسی نزن
فقط به من بوسه بزن به روح و جسم وتن من

زیـاده خـواه نـیـسـتـم

جـاده ی شـمـال

یـک کـلـبـه ی جـنـگـلـی

یـک مـیـز کـوچـک چـوبـی بـا دو تـا صـنـدلـی

کـمـی هـیـزم

کـمـی آتـش

مـهِ جـنگـلـی

کـمـی تـاریـکـیِ مـحـض

کـمـی مـسـتـی

کـمـی مـهـتـاب

بـرای حال بـیـشـتـر ... چـنـد نـخِ سـیـگـار

و بـوی یـار

و بـوی یـار

و بـوی یـار . . / .


*نـیـکـی فـیـروزکـوهـی

دیدمت در حریری زمهتاب سرد و خاموش خفته بودی

یادم آمد که در صبح دیدار از غروبی چنین گفته بودی

در دو چشمت طلوعی نالان چون ستاره می دمیدی
در شب بهت ویرانی من قصه های مرا از سر شوق می شنیدی

بی شکیبم بی قرارم سر بپای جنون می گذارم
بی شکیبم بی قرارم دل به در یای تو می سپارم
در بهاری که بی تو خزان شد باورم شد دگر نیستی تو
خود نگفتی که من هم بدانم کیستی تو چیستی تو

دیدمت در حریری زمهتاب سرد و خاموش خفته بودی
یادم آمد که در صبح دیدار از غروبی چنین گفته بودی

روزگار
نبودنت را برایم دیکته میکند
و نمره من باز میشود صفر...
هنوز...
نبودنت را یاد نگرفته ام

کـمـی نـزدیـک تـر بـیــا

خـسـتـه شـدم از بـس بـرای دیـدنـت

تـا مـرز خـیـــال آمـدم . . .





http://static.cloob.com//public/user...e457c6bf06-300