تعبیر قرآن برای روز ظهور امام مهدی علیه السلام

امام باقر علیه السلام آیه‌های زیر را چنین تفسیر فرمود:
«فی جنات یتساءلون عن المجرمین ما سلککم فی سقر قالوا لم نک من المصلین»
شیعیان ما اهل بیت در بهشت از مجرمان می پرسند:« چه چیز شما را در آتش افکند؟»
می‌گویند:« از نماز گزاران نبودیم.» یعنی از شیعیان علی بن ابی طالب نبودند.
« ولم نک نطعم المسکین و کنّا نخوض مع الخائضین» ( و بینوایان را غذا نمی دادیم و با هرزگان هرزگی می کردیم.)
« و کنا نکذب بیوم الدین حتّی اتانا الیقین» (و روز دین را تکذیب می کردیم تا سرانجام به یقین رسیدیم.) منظور از روز دین، ظهور مهدی علیه السلام است و منظور کافران، ایمان پس از ظهور مهدی علیه السلام است.
« فما تنفعهم شفاعة الشافعین» پس شفاعت شفاعت کنندگان به حال آنها سودی ندارد.» شفاعت (توصیه) هیچ کس به حال‌شان سودی ندارد و پیامبر اکرم نیز در قیامت شفاعت آنها را نمی‌کند.»

منابع:
بحارالانوار، ج51،‌ ص 61، حدیث 61 --------- تفسیر فرات

امام سجاد علیه السلام از دیدگاه امام علی علیه السلام




بعد از اینکه شهربانو حضرت امام حسین علیه السلام را به همسری برگزید، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام خطاب به فرزندش، امام حسین علیه السلام فرمود:« ای ابا عبدالله، او برای تو فرزندی به دنیا خواهد آورد که بعد از تو، در زمان خودش، بهترین فرد زمین است.»



منابع:

• بحارالانوار، ‌ج 46، ص 9 و 11 حدیث 20 و 21

حضرت سجاد علیه السلام از دیدگاه دیگران

در زیارت جامعه کبیره، یکی از بهترین زیارت های ائمه هدی علیهم السلام‌، که از حضرت هادی علیه السلام نقل شده است، بعد از بیان ده‌ها فضیلت و منقبت برای ائمه اطهار چنین می‌خوانیم: « موالی لا احصی ثنائکم ولاابلغ من المدح کنهم و من الوصف قدرکم وانتم نور الاخیار و هداه الابرار و حجج الجبار بکم فتح الله و بکم یختم ... »
یعنی:« ای مولاهای من؛ من قدرت شمارش تمجید از شما را ندارم و هر قدر شما را بستایم هرگز نمی توانم به کنه اوصاف و کمالات شما راه یابم. آری در من این توان نیست که با توصیف شما به حقیقت قدر و مقام شما واقف شوم. شما نور بندگان خوب خدا و مایه هدایت نیکان و حجت های خداوند جبّارید. خداوند به وسیله شما فتح و نصر را شامل حال دیگران می کند و به وسیله شما درها را می بندد و ختم می‌کند...»

از این رو توان بیان و توصیف جایگاه حقیقی اولیای خدا از عهده دیگران خارج است و در این وادی، جز اظهار عجز، از هیچ‌کس کاری ساخته نیست.
اکنون از باب اینکه «آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید » به بیان گوشه ای از بیانات ارائه شده درباره شخصیت والای امام زین العابدین علیه السلام می‌پردازیم.

امام سجاد علیه السلام در چشم پدر

« عبیدالله بن عبدالله » می‌گوید:
نزد حضرت امام حسین علیه السلام بودم که علی بن الحسین وارد شد.
امام حسین او را صدا زد و محکم به سینه خود چسبانید. آن‌گاه میان دو چشمش را بوسه زد و فرمود:« پدرم فدای تو باد! چقدر بوی تو دل انگیز و چقدر اخلاقت نیکوست.»



منابع:

• بحارالانوار، ‌ج 46، ص 19، حدیث 8

امام سجاد علیه السلام سرآمد فقیهان

یکی از خصوصیات ائمه هدی علیهم السلام آگاهی بر همه احکام الهی و همه حلال و حرام‌هاست که اصطلاحاً به آن علم فقه می‌گویند.
بکر بن کرب صیرفی می گوید:

امام صادق علیه السلام فرمود:« نزد ما چیزی است که با وجود آن هرگز به مردم نیازی نخواهیم داشت، ولی مردم حتماً به ما محتاج و نیازمندند: کتابی به انشای رسول خدا صلی الله علیه و آله و دست‌خط حضرت علی علیه السلام که در آن تمام احکام الهی (حلال ها و حرام ها) موجود است.»

امام سجاد علیه اسلام نیز به اعتراف بسیاری از تذکره نویسان، سر آمد فقیهان دوران خود بوده است.
« ابن جوزی » به او لقب « سید الفقها » داده و از قول بسیاری از راویان نقل کرده است که:« ما در میان فقیهان، فقیه‌تر از علی بن الحسین علیه السلام ندیدیم »
این جمله هنگامی ارزش می‌یابد که توجه کنیم در زمان امام چهارم فقهای بسیاری می‌زیسته‌اند.


منابع:

• اصول کافی، ج 1،‌ ص 240، حدیث 6
• تذکره الخواص، ص 241

امام سجاد در کلام ربویی

در بخشی از حدیث لوح چنین آمده است:
«... جعلت کلمتی التامه معه و حجتی البالغه عنده بصره اثیب و اعاقب، ادلهم علی سید العابدین و زین اولیائی الماضین... »
(کلمه ی نام خود را با حسین قرار دادم که حجت من نزد اوست. به عترت او ثواب و عقاب می دهم (بر اساس محبت و دشمنی به عترت او ) و اولین امام از آنها علی، سید العابدین و زینت اولیای من است.»

آری خداوند، امام چهارم را « سید العابدین » و « زین الاولیاء » لقب داده است. در علت نامگذاری او به زین العابدین نیز گفته‌اند که این لقب را از آسمان‌ها به او داده‌اند.



منابع:

• اصول کافی،‌ ج 1
• کتاب الحجه، ص 527، ‌حدیث 3

امام زمان علیه السلام، امان مردم زمین

در توقیعی که از ناحیه امام زمان علیه السلام به وسیله محمد بن عثمان برای اسحاق بن یعقوب صادر شد، چنین آمده است:«... وجود من در زمان غیبت، ‌همانند خورشید است که از پشت ابرها گرما و روشنی خود را نثار جهان می‌کند. من به مردم زمین امان و ایمنی می‌دهم، همان گونه که ستارگان امان اهل آسمان هستند. درهای سوال را بر آنچه برای شما نفعی ندارد، ببندید و با آنچه نیازی به آن ندارید، خود را به زحمت نیندازید...»


منابع:
بحارالانوار، 52 / 92 حدیث 7 --------- الاحتجاج

امام علی علیه السلام از زبان پیامبر





مقداد می گوید:
از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمود:« علی همواره پیروز و حاکم و فرمانروا و شاهد بر امت و حسابرس آن است؛ او دارای مقامی عالی و مرتبه ای بلند است، راه روشن حق و صراط مستقیم خداوند است و پس از من، مسیر هدایت از گمراهی و بینایی از کوری به وسیله علی جدا می‌شود.
اهل نجات، به وسیله علی نجات می یابند. به وسیله علی است که امنیت از ترس فراهم می‌شود، از مرگ به او پناه برده می شود، گناهان محو و نابود می شوند، ظلم و ستم از بین می رود و رحمت نازل می شود. علی چشم بینای خداست و گوش شنوا و زبان گویایش در میان خلق و دست رحمت گسترده‌اش بر بندگان. علی در آسمان‌ها و زمین، وجه الله است.»

منابع:

• بحارالانوار، ج 40، ص 97 ----------- کتاب سلیم بن قیس

مراجعه شود به:

• فضایل امام علی علیه السلام از زبان پیامبر

• بحارالانوار، ج 43، ص 86.

محبت پیامبر به فاطمه علیها سلام



http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/i...ce/fatemeh.jpg

زنده‌شدن قلب پیامبر:
فاطمه علیهاسلام می‏فرماید:
پس از نزول آیه « لا تحبوا دعاء الرسول بینکم کدعاء بعضکم بعضا »؛ ( رسول خدا را همان طور که دیگران را صدا می‏کنید (مثلا به اسم کوچک یا بدون احترام)، صدا نکنید) من پدرم را « یا رسول الله » صدا زدم.
اما پدرم فرمود:« فاطمه جان به من بگو «یا ابه» ( پدرجان). این کلمه قلب مرا زنده ‏تر و خدای تعالی را راضی‏تر می‏گرداند. »

در آغوش محبت:
رسول خدا گاه فاطمه را می‏بوسید، گاه او را در آغوش می‏گرفت، گاه دست محبت به سر و صورت او می‏کشید و گاه او را از صمیم قلب دعا می‏کرد و اشک از چشمان زهرا پاک می‏فرمود. و تا قبل از ازدواج زهرا علیهاسلام، شب‏ها تا صورت مبارک او را نمی‏بوسید، نمی‏خوابید.
رسول خدا گاهی سر فاطمه علیهاسلام را می‏بوسید و به او می‏فرمود:« پدرم و مادرم فدای تو باد.»
هرگاه فاطمه علیهاسلام نزد رسول خدا می‏رفت، پیامبر به احترام فاطمه بلند می‏شد، سر مبارکش را می‏بوسید و او را در جای خود می نشاند.

کمک:
روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم وارد خانه امیرالمؤمنین علی علیه السلام شد و دید علی و فاطمه علیهماالسلام نشسته و مشغول آسیاب کردن‌اند. رسول خدا پیش رفت و فرمود:« کدام یک از شما خسته‏ترید؟»
امیرالمؤمنین عرض کرد:« فاطمه.»
رسول خدا فرمود:« دخترم برخیز.»
فاطمه علیهاسلام برخاست و رسول خدا به جای او نشست؛ و با امیرالمؤمنین مشغول آسیاب گندم و جو شد.

دلسوزی:
روزی فاطمه علیهاسلام مریض شد. رسول خدا به عیادتش رفت. کنارش نشست و احوالپرسی کرد.
فاطمه عرض کرد:« پدر جان، من یک وعده غذای عالی لذیذ دارم.»
رسول خدا بلند شد و از طاقچه‏ای که در اطاق بود، طبقی آورد که در آن کشمش و نان روغنی و کشک و خوشه‏ای انگور بود. طبق را نزد فاطمه گذاشت و دست مبارکش را به سوی طبق دراز کرد، نام خدای بزرگ را به زبان جاری فرمود و به حاضرین فرمود:« بخورید به نام خدا. »
فاطمه و رسول خدا و امیرالمؤمنین و حسن و حسین همگی از آن غذا خوردند. در این میان فقیری پشت در آمد و غذا خواست.
رسول خدا فرمود:« دور شو.»
فاطمه عرض کرد:« یا رسول الله چرا چنین فرمودی؟»
رسول خدا فرمود:« او شیطان بود و این غذا را جبرئیل از بهشت آورده است. شیطان می‏خواست از نصیب شما بخورد ولی سزاوارش نیست.»

جایگاه فاطمه نزد پیامبر:
زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم زبان وحی است. خدا در قرآن درباره پیامبر می‌فرماید:ولا ینطق عن الهوی ( از روی خواهش نفس سخن نمی‏گوید.)
لذا سخنانی که رسول خدا درباره فاطمه بر زبان آورده، همه بر مبنای وحی و به میزان حق است، نه از روی محبت و شیفتگی در غیر راه خدا.
بنابراین باید به آنها دقت کرد:
رسول خدا می‏فرمود:« فاطمه پاره تن من است، هر کس او را خشنود کند مرا خشنود کرده و هر کس به او بدی کند به من بدی کرده است.»
می‏فرمود:« فاطمه روشنی چشم و میوه دل من است.»
می‏فرمود:« فاطمه فرع و شاخه وجود من است. هر چه او را ناراحت کند، مرا ناراحت می‏کند و هر چه باعث شادی او شود، موجب شادی من می‏گردد.»
می‏فرمود:« فاطمه گرامی‏ترین فرد در نزد من است.»
می‏فرمود:« فاطمه قلب من و روح میان دو پهلوی من است.»

از رسول خدا پرسیدند:« محبوبترین زنان نزد شما کیست؟»
فرمود:« فاطمه.»

منابع:
بحارالانوار، ج 43، صفحات 23 و 24 و 26 و 38 و 54.

امیرالمؤمنین، لقب اختصاصی امام علی علیه السلام



عبدالله بن عباس می گوید:« روزی با رسول خدا در یکی از کوچه های مدینه می رفتیم که علی ابن ابی طالب از راه رسید و به رسول خدا این گونه سلام کرد:« السلام علیک یا رسول الله و رحمه الله و برکاته » (سلام بر تو ای رسول خدا، و رحمت و برکات خدا بر تو باد.)
پیامبر نیز در پاسخ فرمود:« و علیک السلام یا امیرالمومنین » (و بر تو سلام باد ای امیرالمؤمنین.)
از لقبی که رسول خدا به علی بن ابی طالب داد، تعجب کردم و به پیامبر گفتم:« ای رسول خدا، آنچه درباره پسرعمویم، علی، گفتی، از روی محبت و دوستی شخصی با او بود یا لقبی از ناحیه خداوند؟»
رسول خدا فرمود:« نه، به خدا سوگند، آنچه درباره علی گفتم، با چشم خودم دیده ام.»
پرسیدم:« ای رسول خدا چه دیدید؟»
پیامبر فرمود:« در شب معراج به هر دری از درهای بهشت نظر می‌کردم، روی آن نوشته شده بود: علی بن ابیطالب از هفتاد هزار سال پیش از خلقت آدم امیرالمؤمنین بوده است.»



منابع:

• بحارالانوار، ج 37، ص 339، حدیث 81

امام علی علیه السلام و لقب امیرالمؤمنین

روایات شیعه دلالت دارد بر اینکه لقب «امیرالمؤمنین» مخصوص علی بن ابیطالب علیه السلام است و بر هیچ کس جز او اطلاق نمی‌شود. (مگر در حال ضرورت و تقیّه.) این لقب حتی بر سایر ائمه و امام زمان علیه السلام نیز نبا
ید اطلاق شود.
خود رسول خدا صلّی الله و علیه و آله و سلّم این لقب را به امام علی داد و اولین کسانی که موظف شدند علی علیه السلام را با این لقب خطاب کنند، ابوبکر و عمر بودند.

امیرالمؤمنین و اوصیاء در اعراف

رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:« ای علی، تو و فرزندانت اعراف ( مرحله و واسطه ای میان بهشت و جهنم ) هستید. هیچ کس وارد بهشت نمی شود، مگر آن که شما را تأیید کرده باشد و شما نیز او را تأیید کنید؛ و هیچ کس به جهنم نمی‌افتد مگر آن که شما را انکار کرده باشد و شما نیز او را انکار کنید.»



منابع:

• بحارالانوار، ج 39، ص 225 ----------- مناقب

اهل بیت، برگزیدگان خدا

امام صادق علیه السلام می‌فرمود:
پیامبر خدا به علی علیه السلام فرمود:« یا علی، خداوند نظری به دنیا انداخت و مرا بر مردان عالم برگزید. آن گاه برای مرتبه دوم نظری افکند و تو را برگزید، سپس برای بار سوم نظری افکند و فاطمه را بر زنان عالم برگزید. آن گاه برای مرتبه چهارم نظری افکند و حسن و حسین و امامان از فرزندان حسین علیهم السلام را برگزید.»


منابع:
بحار الانوار، ج 40، ص 36، حدیث 70 - امالی ابن الشیخ، ص 50




غایت آفرینش





از پیامبر گرامی اسلام نقل شده است: آن هنگام که پدرم آدم مشاهده کرد که نام من و علی و دخترم فاطمه و حسن و حسین و فرزندانشان با نور بر ساق عرش نوشته شده است، گفت: الهی و سیدی، آیا چیزی آفریده ای که نزد تو گرامی تر از من باشد؟ خداوند پاسخ داد: ای آدم، اگر این اسمها نبود نه آسمان بر افراشته ای و نه زمین گسترده ای و نه فرشته مقربی و نه پیامبر مرسلی را می آفریدم و نه تو را خلق می کردم.

در روایت دیگر آمده است: که اینها از ذریه تو هستند و بهتر از تو و همه مخلوقات هستند. اگر اینها نبودند نه تو را خلق می کردم و نه بهشت و آتش و آسمان و زمین را.

در روایتی نیز آمده است: اگر اینها نبودند نه تو را خلق می کردم نه بهشت و نه جهنم را و نه عرش را و نه کرسی را و نه آسمان را و نه زمین را و نه ملائکه را و نه جن را و نه انس را.

رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:« خداوند آدم را آفرید، از روح خود در وی دمید و فرشتگان بر او سجده کردند. آن‌گاه او را در بهشت جای داد و حوا را به همسری‌اش در آورد. در این هنگام آدم نگاهی به سوی عرش کرد و پنج سطر نوشته دید. گفت:« پروردگارا، اینان کیستند؟»
خداوند عزوجل فرمود:« اینها کسانی هستند که اگر مخلوقات من آنان را شفیع قرار دهند. شفاعتشان را می پذیرم.»
آدم گفت:« پروردگارا، تو را به منزلتی که نزد تو دارند سوگند می‌دهم بگو اسم آنان چیست؟»
خداوند فرمود:« من محمود هستم و این محمد. من عالی هستم و این علی، من فاطر هستم و این فاطمه، من محسن هستم و این حسن، و من ذو الاحسان هستم و این حسین.»



منابع:

• بحار الانوار، ج 27، ص 4، حدیث 7 - معانی الاخبار، ص 21 و علل الشرایع، ص 56.
• بحار الانوار، ج 27، ص 5، حدیث 10.
• بحار الانوار، ج 35، ص 23، حدیث 15- روضه ص 17 و 18.
• بحار الانوار، ج 26، ص 273، حدیث 15- عیون الاخبار، ص 17.

انتقام از دشمنان اهل بیت علیه السلام - ناصبی ها

در قرآن سوره شوری آیه 41 و 42 چنین آمده است:« و لمن انتصر بعد ظلمه. انما السبیل علی الذین یظلمون الناس و یبغون فی الارض بغیر الحقّ اولئک لهم عذاب الیم »
(برای کسی که بعد از مظلوم واقع شدن، یاری طلبد. ایراد و مجازات تنها بر کسانی است که به مردم ستم می کنند و در زمین به ناحق ظلم روا می دارند؛ برای آنان عذاب دردناکی است.)

ابو حمزه ثمالی می‌گوید:
امام باقر علیه السلام این آیه را به امام زمان علیه السلام و یارانش تفسیر می کرد.

امام می‌فرمود:«هنگامی که قائم علیه السلام ظهور کند، او و یارانش از بنی امیه و تکذیب کنندگان و ناصبی ها انتقام خواهند گرفت. و این مضمون سخن خداوند است.»


منابع:
بحارالانوار، ج51،‌ ص 48 حدیث 13 --------- تفسیر علی ابن ابراهیم



انتقام از دشمنان خدا و پیامبر

مفضل از امام صادق علیه السلام و او از پدرانش از جدّ بزرگوارشان، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، روایت می کند که در ضمن حدیث معراج فرمود:« سرم را بالا بردم و نور های علی و فاطمه، حسن و حسین و علی ابن الحسین و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و الحسن بن علی را مشاهده کردم؛ و حجة بن الحسن همچون ستاره‌ای درخشان در وسط آنان ایستاده بود.»

گفتم:« پروردگارا! این ها کیانند؟»
خداوند پاسخ داد:« آنان امامان پس از تو هستند و آن که در وسط ایستاده است، کسی است که برای همیشه، حلال مرا حلال و حرامم را حرام می کند. به وسیله او از دشمنانم انتقام می گیرم. او سبب آسایش و راحتی دوستان من است و کسی است که شیعیان تو را از شر ستمگران و انکار کنندگان و کافران رهایی می‌بخشد و دل‌های آنان را تسکین می‌دهد.»


منابع:
بحارالانوار، 52/379 حدیث 185 --------- کمال الدین و عیون الاخبار