|
بعد از این ٭این اولین ترانه برای تو بود! آخرین ترانه هم هست!
بعد از این فقط خود ِ تو! بعد این من دیگه بی من! از آتیش بازی ِ چشمات، چشم ِ این شب زده روشن! بعد از این نه من، نه هق هق! بعد از این عاشق ِ عاشق! ای ترانه های خاموش! وعده ی ما سَر ِ خرمن! بعد از این نه من، نه تکرار! بعد از این همیشه دیدار! تو مث ِ لهجه ی عشقی، واسه خوشْ حنجره بودن! منم این شکسته گیتار! حرمت ِ عشق ُ نگه دار! که گـُلای ِ سرخ ِ جادو، روی پیرهنم شکفتن! وقتی اومدی سراغم، دل به این حادثه دادم! کهنه شد شعرای تازه م! کهنه شد گریه شمردن! نگو : وقفه ی غزل کو؟ تو کتاب ِ این غزلْ گو! پیش ِ قهوه زارِ چشمات، ناخودآگاه ِ سرودن! تک چراغ ِ شب ِ من باش! معنی ِ عاشق شدن باش! غم نخور که این جماعت، ما رُ از حافظه بردن! نه دروغی، نه حقیقت! نه همیشه، نه به ندرت! پیرهن ِ تازه ی شعری، واسه این دریده پیرهن! ختم ِ‌قصه ناتمومه، بی تو زندگی حرومه! با طلسم ِ یه اشاره، قُرُق ِ قلبم ُ بشکن! من ُ با اسب ِ طلایی، برسون تا به رهایی! با تو شیرین ِ شکستن! با تو سهل ِ جون سپردن |
می شناسمت! ٭نازت همیشه خریدار دارد!
یه نفر هست که تو دستاش گـُل ِ نیلوفرِ بوداس! یه نفر هست که سکوتش واسه من مثل ِ معماس! اونکه پاهاش رو زمینه، روی شونه ش دو تا باله! اون فرشته ای که عشقش، مثل ِ رؤیای محاله! یه نفر که خیلی خوبه، پیش ِ اینه روسفیده! هیچکسی اونُ تا امروز، حتا توی خواب ندیده! خوب ِ خوب میشناسمش! از گـُـل ِ یاس ِ تنش! سازا مهمونی دارن، پُشت ِ چین ِ پیرهنش! یه نفر هست! یه نفر هست که شبیه من ُ ما نیست! اونی که حتا نظیرش، تو تمام ِ قصه ها نیست! یه نفر که سبزه سبزه! یه نفر که نابه نابه! تو دلش کوره ی خورشید، تو چشاش سیل ِ مذابه! یه پریزاد ِ زلاله که فقط من اون ُ دیدم! اون تویی که من یه عمره، نازت ُ به جون خریدم! خوب ِ خوب میشناسمت! از گـُـلِ یاس ِ تنت! سازا مهمونی دارن، پُشت ِ چین ِ پیرهنت!● |
شهر ِ من! ٭ترانه یی برای فیلم نامه ی «زنجیری»!
از سرِ میدون ِ ونک، تا انتهای پامنار، از آخر نیاوران، تا پای ریلای قطار، شهر ِ پریشون ِ منه، که داره فریاد می زنه، توی نگاه ِ خسته ی، این آدمای بی شمار! این آدما که لِه شدن، زیر فشار ِ زنده گی! حتّا تو قرن ِ بیست ُ یک، این وَرا رسم ِ برده گی! ای تو که هِی بد میاری! بگو تو چنته ت چی داری؟ بگو به جُز من غمت ُ میخوای تو شهر به کی بگی؟ فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده! نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعدِ یه عمر پیر نشده! حراجی ِ کبوتر ِ ، میدون ِ مولوی هنوز! پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده! حریص ِ عطر ِ مادرم! حریص ِ خواب ِ پشه بند! حریص ِ عریونی ِ ماه، رو پُشت ِ بومای بُلند! حریص ِ داد ِ پنبه زن، تو کوچه های کاگِلی! حریص ِ قصه های دور: شاپری ِ گیسو کمند! کوچه ی ملّی هنوزم، صدای پامُ کم داره! آب انبار ِ بدون ِ آب، چشمات ُ یادم میاره! من اومدم تو این هوا، نفس ر ُ تجربه کنم! با من بیا تا ته ِ خط! بگو: آره! بگو: آره! فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده! نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعد ِ یه عمر پیر نشده! حراجی ِ کبوتر، میدون ِ مولوی هنوز! پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده!● |
مثل ِ فانوس توی آفتاب ٭بَر ویرانه های این شب ِ یلدا بتاب!
از کدوم روز، از کدوم شب، از کدوم قلـّه رسیدی؟ که با اعجاز ِ حضورت، من ُ از نو آفریدی! بی تو روشن بودم اما، مثل ِ فانوس توی آفتاب! سست ُ خالی مثل ِ نقش ِ سایه یی افتاده بر آب! تو شروعی تازه بودی، روزنی رو به ترانه! فصل ِ آغاز ِ ظهور ِ واژه های عاشقانه! من زمین خورده ام! ای عشق! وقتِ جنگ ِ تن به تن نیست! این شکست ُ می پذیرم، من ِ من شبیه ِ من نیست! فصل ِ معراج ِ شکوفه! فصل ِ رستاخیز ِ جنگل! من ُ از خزون رها کن! من ُ تازه کن از اوّل! از کدوم باغ، از کدوم شهر، از کدوم جاده رسیدی؟ که با گوشه ی نگاهت، من ُ از نو آفریدی! برای کشف ِ سکوتت، تا کجا باید سفر کرد؟ واسه خوندن از تو باید، چن تا حنجره خبر کرد؟ باید از کدوم پرستو، راه ِ چشم ِ تو ر ُ پرسید؟ با کدوم معجزه می شه تو رُ از خود ِ تو دزدید؟ من زمینْ خورده ام! ای عشق! وقتِ جنگ تن به تن نیست! این شکست ُ می پذیرم، من ِ من شبیه ِ من نیست! فصل ِ معراج ِ شکوفه! فصل ِ رستاخیر ِ جنگل! منُ از خزون رها کن! منُ تازه کن از اول!● |
لُس آنجلس ٭موطن ِ آدمی را بر هیچ نقشه یی نشانی نیست «مارگوت بیکل»
حبّه ی قند! تُنگ ِ بلور! ای تو که اینا اسمته! بدون که قلبم هنوزم طلسمیه طلسمته! غربت دیگه یه خاطره س، چون با تو همْ سفره شدم! وقتی که تو کنارمی، خنده زیاده، گریه کم! به عطر ِ پیرهنت قسم، که از تو دل نمی کنم! آوازه خون ِ عاشق ِ شهرِ ترانه هات منم! لُس آنجلس جهنمه وقتی تو نیسی پیش من! لس آنجلس می شه بهشت، تو لحظه های ما شدن! وطن عزیز ِ چون تو هَم، شبیه ِ حس ِ وطنی! دار ُ ندارمی! عزیز! مرهم ِ دردای منی! با تو می شه تموم ِ شب، خاطره گفت ُ تازه شد! می شه با اعجاز ِ چشات، یه اسم ِ پرآوازه شد! به رنگ ِ گونه هات قسم، که از تو دل نمی کنم! آوازه خون ِعاشق ِ شهر ِ ترانه هات منم! لس آنجلس جهنمه وقتی تو نیستی پیش ِ من! لس آنجلس می شه بهشت، تو لحظه های ما شدن!● |
تطهیر ٭سکوت تنها جواب ِ دیرسال ِ ترانه است!
بانو! از این شب ِ بَر بَر مرا ببر! از وعده گاه ِ سینه و ُ‌خنجر مرا ببر! یک کاسه از صداقت بغضت به من بده! از این سکوت ِ زهر ِ مکرر مرا ببر! وقتی وقوع ِ حادثه اخطار شد به من، از باغ ِ بوسه ات به کویرم پُلی بزن! فانوسی از سپیده بیار ُ به من ببخش! ای ترجمان ِ خاطره و ُ خانه و ُ وطن! این جا حراج ِ دم به دم دل بریدن است! تنها پناه ِ غربت ِ ما خواب دیدن است! تقدیر ِ عشق های پریشان ِ بی مدار، در اولین سلام، به پایان رسیدن است! بانو! مرا ببر به شکوه ِ نگاه خود! من را بخوان به زمزمه ی گاه گاه ِ خود! من حبسی ِ کدام طلسم ِ شکنجه ام؟ این گونه چون پلنگ، گرفتار ِ ماه ِ خود! در گیج گاه ِ کدام ستاره گـُـلی نشست؟ پلک ِ کدام پنجره را دست ِ کینه بست؟ من با کدام معجره تطهیر می شوم؟ از سایه ی سترون ِ اهریمن ِ شکست؟ این جا حراج ِ دم به دم دل بریدن است! تنها پناه ِ غربت ِ ما خواب دیدن است! تقدیر عشق های پریشان ِ بی مدار، در اولین سلام، به پایان رسیدن است!● |
تکسی ٭مسافرکش، مسافرکـُش، راننده ها فقط در کلام رُستمند!
من شوفر تکسی ام! ای مسافر ِ در بستی! بگو تا آخرِ این ترانه با من هستی! اگه باشی من تو ر ُ هر جا دلت خواس می برم! آخه من از همه راننده ها دیوونه ترم! خسته ام از این همه علامت ُ خط ُ نشون! از جریمه و ُ صدای زشت ِ سوت ِ پاسبون! جوونیم پُشتِ چراغ قرمزا گم شد یه روزی! تو جوونی نباید پشتِ چراغا بسوزی! ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن! اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن! می دونم خسته شدی از این همه حرف ُ حدیث؛ (2) آخه هیشکی گوش به زنگِ حرفِ راننده ها نیس! می دونم حرفای من حوصله ت ُ سر برده! می گی تا فرا کی زنده مونده و ُ کی مرده! اگه راننده بودی حرفام ُ‌خوب می فهمیدی! توی اینه جای من عکس ِ خودت ر ُ می دیدی! دنبال ِ چاره می گشتی واسه این همه چراغ! که جوونیت ُ فروختن توی این حراج ِ داغ! ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن! اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن!● 2- حدیث ُ نیس ر ُ از نظر ِ آوایی قافیه کرده ام! با اجازه ی دایناسورها! |
پیانو ٭اگه دلم از طلا بود، آبش می کردمُ... «لنگستون هیوز»
اگه یه پیانو داشتم، یه ترانه برای دلِ خودم می ساختم! دوباره مثلِ قدیما، غیبت ِ تو ر ُ به یاد ِ حنجره می نداختم! آخ! اگه پیانو داشتم، تو خودم گــُم می شدم مثل ِ زمونای قدیم! مث ِ اون شبا که باهم، دوتایی تو کوچه های بی چراغ قدم زدیم! اگه قلبم از طلا بود، اونُ آب می کردمُ با پولش واسه خودم یه پیانو می خریدم! اما قلبم پیش ِ من نیس، تو اون ُ دزدیدی! من ِ ساده ی پیاده این ُ زود نفهمیدم! اگه یه پیانو داشتم، از شبای تلخ ِ دلتنگ برات می گفتم! تا بدونی که هنوزم، وقتِ خوندن ِ ترانه یاد ِ تو می اُفتم! آخ! اگه پیانو داشتم، به تو می گفتم که دلواپس ِ حال ِ خودمم! هنوزم مثل ِ گذشته، شب ُ روز تو فکر ِ آرزوهای محال ِ خودمم! اگه قلبم از طلا بود، اونُ آب می کردمُ با پولش واسه خودم یه پیانو می خریدم! اما قلبم پیش ِ من نیس، تو اون ُ دزدیدی! من ِ ساده ی پیاده این ُ زود نفهمیدم |
یه کم آزادی ٭بدون ِ شرح!!!
شعرای پاستوریزه و ُ ترانه های بد صدا! تنها همین از من ِ من، برای من مونده به جا! شب این جوری دوسم داره: گلو بریده، بی نفس! می گه قناری خوش صداتر می خونه توی قفس! اما از این به بعد دیگه، من یه کم آزادی می خوام! یه قطره از دریایی که، تو قولش ُ دادی می خوام! گلـّه ر ُ می بری کجا؟ آهای چوپون! آهای چوپون! بسّه دیگه جماعت ُ پی ِ دروغات نکشون! دروغای مصلحتیت، ما ر ُ به هیچ جا نرسوند! پای ترانه مثل ِ خر، تو گِل ِ بی صدایی موند! ترانه های الکــَن ُ صداهای صدتا یه غاز! هر کی دلش می خواد بیاد، راه باز ِ و ُ جاده دراز! هر کی میخواد بیاد تا باز رو رؤیاهاش خط بکشن! هر کی میخواد بیاد تا باز براش بدوزن یه کفن! حیف ِ همین دقیقه ها، که بی ترانه می گذرن! یکی باید کاری کنه، برای تو، برای من! گله ر ُ می بری کجا؟ آهای چوپون! آهای چوپون! بسه دیگه جماعت ُ پی ِ دروغات نکشون! دروغای مصلحتیت ما ر ُ به هیچ جا نرسوند! پای ترانه مثل ِ خر، تو گِل ِ بی صدایی موند!● |
زنده گی ٭سیاهْ نویسی را دوست نمی دارم اما ترانه باید اینه باشد!
نه سلام ُ نه علیک، زنده گی فقط خداحافظی بود! خداحافظی با رؤیا، با دل ُ با این دقایق حسود! خداحافظی با خواهش، با امید ُ آرزو و ُ خاطره! خداحافظی با تو! زلال ِ چشم تیله یی! ناز ِ بکره! مهلتی نبود واسه شمردن ِ برگ ِ درختای زمین! من فقط پاییز ُ دیدم، با زوال ِ زشت ِ گل ها ر ُ! همین! فرصتی نبود واسه، ثبت ِ بی هراس ِ روزای قشنگ! بی خیال قدم زدم، اما تا زانو تو پوکه ی فشنگ! زنده گی چیز ِ بدی نیست اما من بد بودم! توی امتحان ِ بودن، همیشه رد بودم! نه سلام ُ نه علیک، زنده گی فقط خداحافظی بود! خداحافظی با بوسه، تن دادن به سایه های تن کبود! من نفهمیدم چه تیزه، پنجه ی دستای گربه ی ملوس! سر نمی زنه سپیده، با صدای جیغ هر جوجه خروس! فکرِ اون گربه بودم، که همه بچه هاش ُ می بلعید! اون که لبخند ِ منُ ، از توی عکسای کهنه م دزدید! رو یه تخت ِ پُر میخ، هی از این پهلو به اون پهلو شدم! زنده گی فقط همین بود، سوختن ُ رنج ُ عذابِ دم به دم! زنده گی چیز ِ بدی نیست اما من بد بودم! توی امتحان ِ بودن، همیشه رد بودم!● |
شب ِ بارونی ِ تهرون ٭هشت ِ مرداد ِ هشتادُ یک باران بارید...
شب ِ بارونی ِ تهرون، شب نمنک ِ ترانه س! شب ِ رگبار ِ عزیز ِ خاطرات ِ عاشقانه س! پرسه ی من ُ تو با هم، تو محله های شمرون! نقره ریز ِ خنده ی تو، زیر ِ قطره های بارون! کوچه های تنگ ِ تجریش، پرسه های خیس ِ دربند! رو لب ِ تو زنده می شد، خط ِ جاویی ِ لبخند! می دویدیم زیر ِ بارون، زنده گی تو مُشتِ ما بود! هر نگاه ِ تو شروع ِ یکی از ترانه ها بود! چتر ِ من، روسری ِ تو! چتر ِ تو، بارونی ِ من! پرسه هامون دیدنی بود، ای همیشه گی ترین زن! بی تو کوچه های تهرون، لایق ِ پرسه زدن نیست! غیر از این سایه ی خسته، کسی همپرسه ی من نیست! دوتایی دم می گرفتیم، شعر ِ آهنگای دورُ صدای ما تازه می کرد، کوچه های سوتُ کورُ وقتی دلگیری ُ تنها... بوی موهات زیر ِ بارون... ای سوار ِ اسب ِ ابلق... یه شب ِ مهتاب ِ فرهاد... واسه تو قد ِ یه برگم... یا فروغی، شعر ِ شیاد... حالا اون محله ها ر ُ پرسه می زنم دوباره! بی تو تهروون چه غریبه س، تو دلم بارون می باره! چتر ِ من، روسری ِ تو! چتر ِ تو، بارونی ِ من! پرسه هامون دیدنی بود، ای همیشه گی ترین زن! بی تو کوچه های تهروون، لایق ِ پرسه زدن نیست! غیر از این سایه ی خسته م، کسی همپرسه ی من نیست |
طرح... ٭دیدن ِ راز ِ بقا هم می تواند شروع ِ ترانه باشد!
نیم دقیقه مونده به گلوله بود، که یه آهو لبِ رودخونه رسید! سر بلند کرد ُ واسه یه ثانیه، پیرهن ِ نرم نسیم ُ بو کشید! از تو بیشه ی کنار ِ رودخونه، صدای خشک ِ گــَلـَدن گــَدَن شنید! خواس فرار کنه که یکهو، بی هوا، خودشُ تو اینه ی رودخونه دید! نیم دقیقه مونده به گلوله بود، اما اون عاشق ِ عکسش شده بود! مثِ یه مجسمه وایستاده بود، بی هراس ُ بی خیال کنارِ رود! می دونس که زاغش ُ چوب می زنه، دو تا چشم ِ بَددِل زشت ِ حسود! صدای تفنگ بُلن شدُ نشست، رو تن ِ آهو یه زنبق ِ کبود! نیم دقیقه مونده به گلوله بود، مهلتِ مرور ِ چشماش توی آب! هیچ زمانی خودش ُ ندیده بود، نه تو بیداری ُ نه حتا تو خواب! باید این فرصت ُ از دست نمی داد، همیشه دویده بود پی ِ سراب! دنبال ِ خودش می گشت تموم ِ عمر، حالا اون رسیده بودش به جواب! نیم دقیقه فرصتش گذشته بود، آهو مرده بود کنار رودخونه! آب ِ رودخونه به قرمزی می زد، آخرِ قصه رُ کی نمی دونه؟ آخرش به آرزوش رسید ُ رفت، آهوی عاشق ِ ناز ِ دیوونه! حالا من دنبال ِ من می گردمُ کسی که قصه ی من رُ بخونه!● |
زیر ِ سبیل ِ میرغضب ٭حرف های کوچک زیر سبیلی رَد شدند!
زیر ِ سبیل ِ میرغضب خواب می بینم که هستم! خواب می بینم با قلم ُ گریه جناق شکستم! زیر ِ سبیل ِ میرغضب خواب ِ قشنگ می بینم! خال ِ پر ِ شاپرک ُ پوست ِ پلنگ می بینم! بیا با هم خواب ببینیم که شب همیشگی نیست! آفتِ جنگل کش ِ ما آفتِ ریشه گی نیست! بیا با هم خواب ببینیم، که میر غضب تو خوابه! یه عالمه هفته ی خوب، اونور ِ این عذابه! زیر ِ سبیل ِ میرغضب باید ترانه سر داد! باید به سیمرغ ِ‌غزل دوباره بال ُ پر داد! زیر ِ سبیل ِ میرغضب باید سکوتُ پس زد! باید تو این هوای بد، بازم نفس نفس زد! بیا با هم خواب ببینیم که شب همیشگی نیست! آفت ِ جنگل کش ِ ما آفت ِ ریشه گی نیست! بیا با هم خواب ببینیم، که میرغضب تو خوابه! یه عالمه هفته ی خوب، اونور ِ این عذابه!● |
اتوبوس ٭این ترانه خنده دار نیست! گریه کن!
نمی خوام بُر بخورم تو آدمایی که صُبا، خودشون ُ می رسونن به صف ِ دور ُ دراز! خسته و رؤیا ندیده، گیج ُ منگ ُ نیمه خواب، دگمه هاشون نیمه بسته، پلک ِ چشما نیمه باز! واسه اونا زنگ ِ ساعت یه عذاب ِ ممتد ِ، بدترین لحظه براشون لحظه ی بیداریه! روزاشون مثل ِ همه، هفته هاشون شبیه هم، هم سلام، هم خداحافظ، واسه شون تکراریه! اتوبوس سر می رسه، خالی ُ بی مسافر، می گذره از دم ِ ایستگاه، بی نگاه ُ پُر شتاب! آدما با چشمای مات اون ُ تعقیب می کنن، دیگه نه فرصت ِ پرسش ِ ، نه مهلت ِ جواب! اتوبوس خالی ِ خالی، میگذره با بی خیالی! ای مسافر! ای مسافر! داد بزن! مگه تو لالی؟ من نمی خوام بُر بخورم تو آدمای بی نفس! من نمی خوام جون بکنم، اینور ِ میله ی قفس! من نمی خوام مُهره باشم، تو شهر ِ شطرنجی ِ بد! من نمی خوام راهی بشم، پی ِ چپون ِ نابلد! اتوبوس خالی ِ خالی، میگذره با بی خیالی! ای مسافر! ای مسافر! داد بزن! مگه تو لالی؟ |
سَرسَرای چشم ِ تو! ٭تو این جایی؟ در خانه ی ما؟ باور نمی کنم!
باورم نیست، این تویی که پا میذاری توی خونه م! یه کبوتر ِ سفیدی، که می شینی روی شونه م! چار قد ِ شیشه ای سر کن! یه نوازنده خبرکن! همه گوش به زنگن اما، من برای تو می خونم! این نگاه ُ ، این صدا ر ُ، این نفس ر ُ از تو دارم! شب به شب، شعر ُ ترانه واسه تو هدیه میارم! با طنین ِ هر ترانه، میشکنم فاصله ها رُ! دستای ِ سردم ُ دریاب! طاقت ِ دوری ندارم! دیوارا اینه کاریه، تو سرسرای چشم ِ‌تو! جونم ُ پیشکش می کنم، تنها برای چشم ِ تو! یه نفس بخون! عزیزم! تا ترانه خوش صداشه! مشت ِ بسته ی سکوتم، با اشاره ی تو واشه! در ُ رو دنیا می بندیم! به شب ِ قصه می خندیم! نمی ذاریم دل ِ هیچکس، محرم ِ خلوت ِ ماشه! زیر ِ سقفِ پک ِ دستات، میشه زندگی رُ فهمید! میشه برق ِ زندگی ر ُ توی چشم عاشقت دید! میشه زیر ِ سایه ی تو، قد کشید خوش نفس شد! میشه زخم ِ روزگار ُ به نوازش ِ تو بخشید! دیوارا اینه کاریه، تو سرسرای چشم ِ تو! جونم ُ پیشکش می کنم، تنها برای چشم تو!● |
بپّا خوابت نبره! ٭ما باید به داد ِ هم رسیدن ُ بلد بشیم!
رمز ِ بردن همینه! یادت نره! یادت نره... روزای هفته مثِ تیغه ی هف تا خنجره! کی می تونه که از این خنجرا جون درببره؟ ماهی ِ سیاهی که قصّه ی دریا رًُ می گفت، خیلی وقته که رو آب ِ حوضمون شناوره! توی شبای شهرمون عابری سوت نمی زنه! کسی بیدار نمی مونه پُشت ِ قاب ِ پنجره! دل ِ صاف ُ ساده این روزا خریدار نداره! هر کی نارو بزنه، یه عاشق قلندره! این جا حرف ِ آخر ُ همیشه چاقو می زنه! ناز ِ چشم ِ آهو ر ُ این جا کسی نمی خره! این جا صحرازاده ها قیم جنگلا شدن! روی دوش ِ گزمه ها جای مُسلسل تبره! سایه ی سیاه ِ داس اُفتاده روی سر ِ یاس، همه ی مزرعه زیر ِ چکمه ی دِروگره! ما همه به همصدایی با بهار متّهمیم! یکی جرمش زیاده، اون یکی جرمش کمتره! کج کلاه به همه چیزِ دنیا مشکوکه! می گه! نقشه ی یه توطئه س رو نقش ِ بال ِ شبپره! لیلی از ترس ِ فلک رخت ِ سیاه تن می کنه، مجنون از ترس ِ آژان تو کوچه ها در به دره! روی هر ترانه یی که تن به تاریکی نده، دو تا خط ِ بی حیا و ُ قرمزِ یه ضبدره! توی این زمونه باد برای پرچم می وَزه! هر جای نقشه که باشی برده گی مقدّره! می دونم خسته شدی! اما بذار بازم بگم! غصه ی ما قصه نیس! ای! بپا خوابت نبره! داد نزن که دلشکاری از سکوت ِ آسمون! گلوت ُ پاره نکن! اوسّای ما گوشاش کـَرِ!● |
مُدل ٭باز هم برای تو و دنیای قشنگ ِ نقاشی هایت!
رنگای اصلی، قلمو، تو و ُ سه پایه و ُ یه بوم! من بهترین مُدل می شم، وقتی تو باشی رو به روم! موقعِ نقــّـاشی بگو هیچ کسی این جا نباشه! چی می کشه اون مدلی، که عاشق ِ یه نقاشه؟ وقتی از اون ور ِ بوم چشمات ُ می دوزی به من! تازه می فهمم که چه حس ِ خوبیه عاشق شدن! این دل ِ عاشقم بیار تو نقاشیت، نقاش خانوم! من ُ دوباره زنده کن رو صفحه ی سفید ِ بوم! تو دنیای نقــّـاشیات، شبم یه روز ِ روشنه! رنگین کمون ِ کهنه ر ُ دستای تو رنگ می زنه! یه جنگلُ نقاشی کن، تا تو درختا گـُم بشیم! بیا با هم سفر کنیم، جدا از این مردم بشیم! از مردمی که دنیاشون، دنیای خکستریه! آرزوهاشون کوچیکه، رؤیاهاشون سرسریه! برام یه آسمون بکش، تا بادبادک هوا کنیم! دنیا ر ُ رنگ به رنگ بکش، خسته ام از رنگ ِ سیاه! من ُ تا نقاشیت ببر، من ُ بدزد با یه نگاه! تو دنیای نقاشیات، شبم یه روز ِ روشنه! رنگین کمون ِ کهنه ر ُ دستای تو رنگ می زنه!● |
شب ِ خیس ٭... و تو ماندنی نبودی!
با نوازش ِ نگاهت شب ُ از یاد می برم! با تو از هجوم ِ این حادثه ها بی خبرم! با تو سبزم مثه باغچه، با تو مجنون مثه بید! با تو شاعر مثه نیما، پُر ِ شعرای سپید! با تو داغم مثه خورشید، با تو جاری مثه رود! مثل ِ یه نقش ِ مقدس روی دار ِ تارُ پود! وقتی هستی، همه نیستن، شاپری! بی بی ِ بارون! بگو موندنی ترینی! من ُ از سفر نترسون! توی چشمای تو می شه طعم ِ بودن رُ چشید! میشه روی گریه ها خط ِ فراموشی کشید! مثل ِ زیبایی ِ برکه، وقتِ شستشوی ماه! مثل ِِ انعکاس ِ فانوس توی اینه ی زلال! اولین سطر ِ ترانه، کشف ِ یه شعر ِ محال! وقتی هستی، همه نیستن، شاپری! بی بی ِ بارون! بگو موندنی ترینی! من ُ از سفر نترسون!● |
مانکن ٭تا به حال در نگاه ِ مانکن های پلاستیکی دقیق شده یید؟
توی ویترین ِ یه بوتیک، مانکن پلاستیکی، نگاشُ به عابرا دوخته و ُ پلک نمی زنه! چشماش ُ نقاشی کردن روی صورتش، ولی، انگاری تو اون چشا صد تا ستاره روشنه! خسته س از تسلامد نخوردن! خسته س از خسته شدن! ویترین شیشه براش مثل ِ یه جور قفس شده! بین ِ این مغازه های سوت ُ کور ِ لعنتی، مث ِ یه برده ی پیر، عمریه دس به دس شده! هر دقیقه یه لباسی به تنش می کننُ خود ِ اون خیلی از این لباسا ر ُ دوس نداره! مانکن از نگاه ِ این عابرا ذلـّه س ولی حیف، نمی تونه پاش ُ از شیشه ها بیرون بذاره! من یه مانکن! تو یه مانکن! دنیا ویترین ِ تماشاس! همه محکوم ِ سکوتیم! آخر ِ قصه همین جاس! مانکن چشماش ُ دوخته به خیابون، آخه اون، عاشق مانکن ِ تو ویترین ِ رو به روییه! عابرا ر ُ نمی بینه! خیلی وقته که دلش، بی قرار ِ دختر ِ غمگین ِ رو به روییه! از بوتیک رو به رویی یه دونه مانکن ِ ناز، چشمای آهوییشُ سپُرده به چشای اون! با لبای بسته از اون ور شیشه ها می گه: «ـ مرد ِ من! مانکن ِ عاشق! همیشه باهام بمون!» هفته ها می گذرنُ اون دو تا مانکن هنوزم، از نگاه کردن ِ هم یه لحظه غافل نمی شن! دورَن از هم ولی بین دلاشون فاصله نیست، شیشه ها حریف ِ عشق ِ این دو تا دل نمی شن! من یه مانکن! تو یه مانکن! دنیا ویترین ِ تماشاس! همه محکوم ِ سکوتیم! آخر ِ قصّه همین جاس!● |
مسافر کوچولو ٭تکزوپِری با صمد برادر است!
سکن ِ یه ستاره ام، مثل ِ مسافرکوچولو! خراب ِ عطرِ گـُـل ِ سرخ، منتظر ِ یه گفت ُ گو! هی از تو چاه آب می کشم، تا گل ِ سرخ تشنه نشه! اون می دونه که دل ِ من، یه عمره کشته مرده شه! همش باهاش حرف می زنم، اما جوابم نمی ده! هیشکی نمی دونه که اون چه جوری این جا رسیده! برای بردن ِ دلم، یه روز در اومد از تو خک! قشنگ ُ ناز ُ خواستنی، معصوم ُ بی گناه ُ پک! ای! گل ِ سرخ! ای! گل ِ سرخ! دخترک غنچه نشین! چشمات ُ که وا می کنی، این من ِعاشق ُ ببین! من مثِ تو یه عمره که، سکن ِ این ستاره ام! اسیر ِ تنهایی شدم، دنبال ِ راه ِ چاره ام! سکوت ِ سرد ِ گل ِ سرخ، با گریه هام نمی شکنه! چشماش ُ بسته! می دونم، اونم درست مثل ِ منه! با ناز ُ عشوه ش دلم ُ تا اوج ِ ابرا می بره! اونم یه عمر ِ مث ِ من تو آسمون در به دره! خوب می دونم یه روز میاد، که اون چشاش ُ وا کنه! با دو چشم ِ خواستنیش، تو چشم ِ من نگا کنه! با این خیال ِ قیمتی، زنده گیم ُ می گذرونم! اون من ُ باور می کنه! خوب می دونم! خوب می دونم! ای! گل ِ سرخ! ای! گل ِ سرخ! دخترک ِ غنچه نشین! چشمات ُ که وا می کنی، این من ِ عاشق ُ ببین! من مث ِ تو یه عمره که، سکن ِ این ستاره ام! اسیر ِ تنهایی شدم، دنبال ِ راه ِ چاره ام!● |
مرگ ِ مادرزاد ٭خبر ِ روزنامه کوتاه بود: فرهاد مهراد درگـُذشت!
شب ِ پرواز ِ ناممکن! شب ِ در پیله جان دادن! شب ِ در خود فرو مُردن! شب ِ از اوج افتادن! من ُ تدفین ِ پی در پی، من ُ این مرگِ مادرزاد! در این بُن بست ِ آدمْ کش، ترانه از نفس افتاد! صدای ناب ِ ممنوعه! صدای شیر ِ در زنجیر! تو و ُ این خواب ِ بی بختک، من ُ کابوس ِ دامن گیر! تو از خورشید می خواندی، ولی شب در کمینت بود! سکوت ِ پُر طنین ِ تو، غریو ِ آخرینت بود! دریغا! سنگسارت را، سکوت ِ ما تماشا کرد! فقط لب می گزیدیم ُ تو بودی ُ شب ِ ولْ گرد! غرور ِ عشق ویران شد! شکوه ِ واژه ها پژمرد! سکوت ِ‌آخرین عاشق، مرا تا بی صدایی برد! صدای ناب ِ ممنوعه! صدای شیر ِ در زنجیر! تو و ُ این خواب ِ بی بختک، من ُ کابوس ِ دامن گیر! تو از خورشید می خواندی، ولی شب در کمینت بود! سکوتِ پر طنین ِ‌تو، غریو ِ آخرینت بود! دریغا! سنگسارت را، سکوت ِ ما تماشا کرد! فقط لب می گزیدیم ُ تو بودی ُ شب ِ ولْ گرد! غرور ِ عشق ویران شد، شکوه ِ واژه ها پژمرد! سکوتِ آخرین عاشق، مرا تا بی صدایی برد! صدای ناب ِ ممنوعه! صدای شیر ِ در زنجیر! تو و ُ این خواب ِ بی بختک، من ُ کابوس ِ دامن گیر! تو از خورشید می خواندی، ولی شب در کمینت بود! سکوت ِ پر طنین ِ تو، غریو ِ آخرینت بود!● |
گزارش ٭چند ترانه مانده تا تابْ آوردن ِ هجرت ِ فرهاد؟
رو شناسنامه ی جنگل، مُهر ِ باطل ِ تگرگه! این ترانه خوندنی نیست، این گزارش ِ یه مرگه! اون صدای بی صدا رُ از ترانه ها گرفتن! چشم ِ آدمای لال ِ کور ِ گوشْ بریده روشن! گرمی ِ بازار ِ بشکن، اسمشُ از یادمون بُرد! تیتر ِ روزنامه همین بود: آخرین آوازه خون مُرد! دلش از تاریکی خسته، سقفس ابر ِ آسمون بود! خیلیا می خوندن اما، تنها اون آوازه خون بود! گنجشکک ِ اِشی مشی، رو بوم ِ شب نِشسته! آوازه خون پنجره ی ترانه هاشُ بسته! دوباره نوبت ِ ما شد، نوبت ِ مرثیه سازی! فصل ِ پیرهنای مشکی، فرصت ِ روده درازی! مرد ِ تنها رفته اما، می شه تا جمعه سفر کرد! می شه با یه شب ِ مهتاب، سایه ها ر ُ در به در کرد! می شه فریادش ُ فهمید، سر ِ پیچ ِ هر ترانه! می شه تا همیشه دل داد، به صفای کودکانه! هر ترانه ش یه فرار ِ از حصار ِ بسته ی دام! آخرین پک ِ به سیگار، واسه محکوم ِ به اعدام! گنجشکک ِ اِشی مشی، رو بوم ِ شب نِشسته! آوازه خون پنجره ی ترانه هاشُ بسته!● |
کولی قزک ٭رقص ِ باران را برقص، حتّا اگر باران ِ اسیدی ببارد!
کولی قزک! بارون کنُ شب ُ از این کوچه بشور! خونه مونُ بگیر از این گلـّه ی هار ِ موش ِ کور! کولی قزک! بارون کن ُ باغ ُ دوباره زنده کن! فکری واسه تبر زنِ کلـّه شق ِ یه دنده کن! دیگه نه گل می شکفه و ُ نه نور سراغمون میاد! بگو بازم بهار خانوم سراغ ِ باغمون میاد؟ کولی قزک! باهام برقص! بذار بیفتم از نفس! بخون که از صدای تو، می شکنه بغض ِ این قفس! کولی قزک! کلافه ام از این همه خط ُ نشون! بیا عروسکا رُ باز سر ِ جاهاشون بنشون! کولی قزک! تو که بیای، بارون ُ همرات میاری! کاری به کار ِ‌نق نق ِ این شب ِ وحشی نداری! من ُ جدا می کنی از دغدغه های دم به دم! می رقصیم ُ دس می زنیم، دوباره پا به پای هم! کولی قزک! باهام برقص! بذار بیفتم از نفس! بخون که از صدای تو، می شکنه بغض ِ این قفس!● __________________ |
اِسی تیغ زن ٭برای فیلم ِ «زندان ِ زنان» و پگاه آهنگرانی.
اسی تیغ زن تا حالا هیچکسُ با تیغ نزده! کوچه های شهر ُ مثل ِ کف ِ دستش بلده! اما سالی به دوازده ماه ُ تو زندونه، چاره یی نداره! خُب! اون جا به دنیا اومده! اسی تیغ زن همیشه دنبال ِ سایه ش دویده! همیشه از این ور ِ میله ها دُنیا ر ُ دیده! انگاری بخت ِ بدُ خالکوبی کردن رو تنش! رفته بیرون، ولی باز کارش به زندون کشیده! اسی تیغ زن همیشه می خنده اما خنده هاش، فرقی با گریه نداره! بس که غمگینه نگاش! همیشه صد تا کبوتر تو چشاش زندونی ان، بغض ِ حرفای نگفته خونه کردن تو صداش! اسی تیغ زن دختر ِ در به در ِ بند ِ غمه! انفرادی رفتنش مثل ِ نفس دم به دمه! اسی تن نمی ده به حصار ِ سرد ِ میله ها! می دونه بیرون ِ زندون ام براش جهنمه! اسی تیغ زن حرفاش ُ با لب ِ بسته می زنه! اسی تیغ زن قرق ِ زندون ِ شهرُ می شکنه! دختر ِ یاغی ِ قصه واسه من غریبه نیست! اونم از دیوارا خسته س، اسی ام مثل ِ منه! اسی تیغ زن همیشه می خنده اما خنده هاش، فرقی با گریه نداره! بس که غمگینه نگاش! همیشه صد تا کبوتر تو چشاش زندونی ان، بغض ِ حرفای نگفته خونه کردن تو صداش |
غزلگو ٭گفتند: ننویس ُ نخوان... ولی من می نوشتم ُ می خواندم!
تو یک نفس سکوت ُ من یک بغل هیاهو! هم گریه ی قدیمی! شبتاب ِ شعر ِ من کو؟ از شب به شب رسیدن، پایان ِ هجرتم شد، از شاهراه ِ تردید، راهی بزن به بی سو! من را ببین شکسته، تنها و ُ دست بسته، بی اشتیاق ُ خسته، در بند‌ِ سحر‌ُ جادو! خورشید را ندیده، از ما و من بریده، دیوانه مثل ِ طوفان، آشفته مثل ِ گیسو! برف ِ سیاه ِ ظلمت، بر باغ ِ واژه بارید، فصل ِ بهار یخ زد، در ضجه ی پرستو! خط ِ بد ِ گلوله، اندوه را رقم زد، از دامْ گاه ِ صیآد، تا گیج گاه ِ آهو! پابسته ی سیاهی، در دام ِ نقطه چینم! من بی تو می سکوتم، خاتون! ترانه بانو! یک دم پناه ِ من باش، در این ترانه مرگی، تا بی صدا نماند، لب های این غزلگو |
پرونده سازی ٭با نگاهی به ترانه «عدالت برای همه» کار ِ Metallica که سیستم ِ قضایی ِ آمریکا را محکوم کرد.
ما همه مثل ِ برده ییم، حتا تو عصر ِ دیجیتال! برده های همیشه رام، برده های همیشه لال! فرشته ی چاقوکشی، با یه ترازوی خراب! گناهامون ُ می کشه، دیمی ُ بی حساب کتاب! زندگی مون تو دستِ این فرشته ی چاقوکشه! هر کسی زانو نزنه، باید قرنطینه بشه! گاهی تو زندون می ریم ُ گاهی ما ر ُ دار می زنه! گاهی با شلاق زدنش، پوست از تن ِ ما می کنه! آهای فرشته ی گچی، چاقوکشی بسه دیگه! ببین که این برده داره حرفای تازه یی می گه! من نمی خوام برده باشم، چاقوت ُ تیزکن دوباره! زنده گی کردن تو قفس، برام قشنگی نداره! ما همه مثل برده ییم، حتا تو عصر ِ کابل ِ نور! برده های همیشه خواب، برده های همیشه کور! هر جور بخوان با هستی ِ من ُ تو بازی می کنن! حتا واسه سیب زمینی، پرونده سازی می کنن! امان از اون روزی که تو تنت یه رگ پیدا بشه! امان از اون روز که لبت به گفتن ِ «نه!» وا بشه! جونت ُ می گیرن ازت، قد ِ یه چش به هم زدن! همین لباس ِ برده گی رو تن ِ تو می شه کفن! آهای فرشته ی گچی، چاقو کشی بسه دیگه! ببین که این برده داره حرفای تازه یی می گه! من نمی خوام برده باشم، چاقوت ُ تیز کن دوباره! زنده گی کردن تو قفس، برام قشنگی نداره |
مازوخیست ٭ گاهی خواستن نوعی خودآزاری ست!
تو که مسافری نگو، هیچ جایی مثل ِ خونه نیست! اون وقت نمی گم عاشقی، بهت می گم یه مازوخیست! وقتی که چاردیواری ِ خونه برات جهنمه، وقتی صدات ُ می بُرن، راحت ُ بی مقدمه، دیگه چرا می گی بازم حریص ِ بوی خونه یی؟ مخت تسلامد خورده! عزیز! دیوونه یی! دیوونه یی! وقتی تو خونه یی عذاب یه چیز ِ تکراری می شه! خواستن اون خونه، فقط یه جور خودآزاری می شه! خونه همون جایی ِ که بشه توش عاشق شد ُ موند! بشه بدون ِ ترس تو اون، شعرای عاشقونه خوند! هرجا که زنده گی باشه، خونه م ُ‌اون جا می سازم! عمرم ُ به این حرفای صد تا یه غاز نمی بازم! آدم یه بار می میره و ُ فقط یه بار دنیا میاد! حیف ِ واسه یه مُشت ِ خک، فرصتش ُ بده به باد! وقتی تو خونه یی عذاب یه چیز ِ تکراری می شه! خواستن اون خونه، فقط یه جور خودآزاری می شه!● |
لهجه ی گیتار ٭خودت رُ باورکن!
من زبون ِ همه ی پرنده ها رُ بلدم! وقتِ تنهایی با دیوارای خونه گپ زدم! می دونم کدوم ترانه به دل ِ شب می شینه! می دونم که ساعتم الان چه خوابی می بینه! لهجه ی سیمای گیتار، واسه من غریبه نیست! می تونم به این نسیم که می گذره بگم: «ـ بایست!» صُبا که بیدار می شم، به اینه صُب به خیر می گم! یکی مثل ِ خودتم، خیال نکن یه جور دیگه م! من فقط یه آدمم، دُرُس مث ِ‌خود ِ‌شما! نه اسیر ِ جادو جمبل، نه مرید ِ سای بابا! می تونم چشمام ُ‌هم بذارم ُ‌سفر کنم! می تونم صد روز ُ با یه تیکه رؤیا سر کنم! می تونم بهت بگم توی دلت چی می گذره! می تونم بگم چرا همیشه گونه هات تره! فکر نکن تبّتی ام، یا سحر ُ جادو بلدم! من یکی قید ِ تموم ِ این کلک ها ر ُ زدم! تو باید خودت ر ُ باور کنی تا قد بکشی! به خودت تکیه بده، تا خود ِ معجزه بشی! من فقط یه آدمم، دُرُس مث ِ‌خود ِ‌شما! نه اسیر ِ جادو جمبل، نه مرید ِ سای بابا!● |
پیشی ٭تقدیم به آقایان روکو و فابیو!
سهم ِ من از همه دنیا یه دونه پیشی ی ِ نازه! یه پیشی که خیلی وقتِ با بدُ خوبم می سازه! وقتی حوصله ندارم، اون آتیش نمی سوزوونه! وقتِ تنهایی غصه همیشه پیشم می مونه! حرفای من ُ‌می فهمه، بهتر از همه رفیقام! دنبال ِ دمش می ذاره، وقتی می بینه که تنهام! پیشی خیلی بازیگوشه، شیطونیش تموم نمی شه! به کارای خنده دارش، سر ِ من گرمه همیشه! پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام! تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام! خیره می مونه به چشمام، با دو تا چشم ِ قشنگش! چشمای شبیه ِ تیله ش، چشمای زیتونی رنگش! پیش ِ صندلیم می شینه، سرش ُ رو پام می ذاره! انگاری می خواد بدونم که چه قدر هوام ُ داره! دنبال ِ موش ِ خیالیش، توی کوچه مون می گرده! گاهی چند روز می ره اما باز دوباره برمی گرده! پیشی خیلی مهربونه، با سگا دعوا نداره! مث ِ دوستام بی وفا نیست، من ُ تنها نمی ذاره! پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام! تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام!● |
لاف ِ غزل ٭مثل ِ بسیاری دیگر، لاف زن ِ‌حرفه یی نیستم!
نمی گم آسمون ُ برات میارم رو زمین، نمی گم برای تو رد میشم از دیوار چین، پیش ِ خورشید ِ چشات لاف ِ غزل نمی زنم، آخه من عاشقتم! فقط همین! فقط همین! هر چی دارم همینه: شب با همه ستاره هاش! شالی از مخمل ِ تیره، با هزار و صد نگین! پیش ِ تو پنجره ام، منظره ر ُ نگاه نکن! دس بکش رو شیشه هام، این من ِ‌شفافُ ببین! کوچه مون دیدنی نیست، سایه ها همسایه مونن، هر قدم به هر قدم دشنه نشسته به کمین! دیوا نعره می زنن از پس ِ دیوار ِ بلند، وقتشه فرار کنی با رخش ِ بی یراق ُ زین! قصه جای خوش نداره، دیگه از اینجا برو! ترک اسب ِ پهلوون ِ‌مرده ی قصه بشین! آخرش من می رسم تو آخرین برگ ِ کتاب! دخترک! تو هم من ُ‌با دستات از شاخه بچین! تو صف ِ ترانه سازای تو، من آخریم! آخرم اما با تو، باز می رسم به اولین!● |
آهو خانوم ٭تو هرگز سر نمی رسی! هرگز...
با شمام! آهو خانوم! چل گیس ِ روسری سیاه! شمایی که واسه ما، خنده هاتون قیمتیه! اون چشا ر ُ بندازین یه دم به این دل ِ خراب، واسه این ترانه ساز، نگاهتون نعمتیه! نمیشه نوشتتون، چون پیشه برق ِ چشمتون، ده تا مثنوی سیاس، صد تا غزل خط خطیه! شما دور ِ دور ِ دورین! فاصله یه عالمه س! بین ِ دستای ما این دیوارای لعنتیه! هی نپرسین که چرا دل ر ُ سپردم به شما! ببینین! تو اینه ی اتاقتون، لُعبتیه! ماه ِ‌چاردهین شما! ابر ُ یه دم پس بزنین! همینم واسه پلنگ ِ قلب ِ من فرصتیه! گونه هام با سیلی سرخه، شما بی خبر باشین! ندونین که سرخی ِ صورت ِ من زینتیه! هیچکسی به جز شما درد ُ دوا نمی کنه! کی میگه درمون‌ِ عاشقی به این راحتیه، روزُ‌شب از این می ترسم که شما سر برسین، ببینین عاشقتون، یا شاعر ِ پاپتیه!● |
تلخ ٭نام تو شیرین است!
خیلی تلخه گریه کردن، پای فواره ی مرده! دیدن ِ‌شب پره ای که، دل به شعله ها سپرده! خیلی تلخه قصه گفتن، واسه قوم ِ گوش بریده! بین این عصا سفیدا، خوندن از رنگ ِ سپیده! خیلی تلخه که بفهمی، پای رخش ِ قصه لنگه! توی چنگ ِ شیشه و ُ سنگ، شیشه بازنده ی جنگه! زیر ِ این گنبد ِ نامرد، زندگی ما ر ُ لگد کرد! فصل ِ عاشقانه کم بود، توی تقویمای پُر درد! تو بگو! تویی که چشمات، از ترانه بی نیازه! کی به جر تو واسه باغچه، چتر آفتابی می سازه؟ کی به جز تو نبض ِ نور ُ ، جا می ذاره توی فانوس؟ این تویی که توی چشمات، نگاه ِ هزار تا آهوس! اگه تو اینجا نباشی، تقویما کهنه می مونن! همه ی ترانه خونا، تا ابد نوحه می خونن! زیر ِ این گنبد ِ نامرد، زندگی ما ر ُ لگد کرد! فصل ِ عاشقانه کم بود، توی تقویمای پُر درد!● |
فروشی ٭یکی ترانه ساز می شه، یکی می شه آدمْ فروش!؟
ای ترانه را برده از هوای این خانه! ای طلوع ِ ناهنگام در غروبِ ویرانه! روز ِ ما شدن با تو، روز ِ مردن من شد! این حریق ِ دریاسوز، با دم تو روشن شد! ای نفس کش! ای بی دل! نارفیق ِ ناهمرنگ! دل به تو نمی بازم، ای همیشه پر نیرنگ! تو را مرور می کنم، از تو عبور می کنم! خاطره های دور را، زنده بگور می کنم! دل اسیر ِ رؤیا و خواب اسیر ِ بختک بود! عکس ِ تو در ایینه، عکس ِ یک مترسک بود! نقش ِ ماه ِ کج تابت، نقش ِ نیش ِ کژدم بود! سهم من از این کژدم نیشک ِ خموشی نیست! این ترانه، این عاشق، این نفس فروشی نیست! تو را مرور می کنم، از تو عبور می کنم! خاطره های دور را، زنده بگور می کنم!● |
دلشکار ٭در غیبت ِ تو این ترانه حاضر شد!
کجایی؟ بانوی صدا! عتیقه شد غروب ما! بیا که بی طلوع ِ‌تو، نفس بُرن ثانیه ها! به حرف ِ اینه شک نکن! دریاها ر ُ‌الک نکن! بهانه ی سکوتتُ ، سقوط ِ قاصدک نکن! بذار دوباره اسم ِ تو، طلسم ِ برف ُ آب کنه! انگور ِ تابستونی رُ ، رو شاخه ها شراب کنه! بانوی دلشکارِ من! حرفی بزن! حرفی بزن! اینه ی ستاره باش، تو این شب ِ شکن شکن! چه بی حجاب ِ خواب ِ تو! چه روشن ِ‌شهاب ِ تو! چشم ِ تو اینه ی شب ِ، شیشه ای ِ نقاب ِ تو! نگو صداسوز ِ قفس! نگو نمونده همنفس! قد ِ یه واژه قد بکش! یه دم بخون، همین ُ بس! گریه نکن که گریه هات، روز ِ مبادای منه! گُلاب ِ داغ ِ اشک تو، بغض ِ صدام ُ میشکنه! دور ِ گلایه خط بکش! خاطره ها قیمتی ان! تو شهر ِ بی غزل همین ترانه ها نعمتی ان!● |
گوشه نشین ٭همْ پیاله و ُ همْ گلایه بودیم! یادت هست؟
گیلاسا گوش به زنگن، تو نیستی تا ببینی! یه صندلی ِ خالی، تو نیستی تا بشینی! دوباره چش براهم، تشنه تر از همیشه! این دل ِ مستِ زخمی، از تو جدا نمیشه! چشمام از نگاه ِ‌نا محرم پُره! داره گیج می ره سرم! زمین سُره! رسیدم آخرِ بُطری ُ هنوز، بی تو بودن خارج از تصوّره! جرعه به جرعه بازم، پُر می شم از خیالت! بازم منُ قایم کن، تو پیچ ِ‌تاب ِ شال ت! خلسه ی خاطراتت، یه جای دنج ِ نابه! تو پیشمی دوباره، اما اینا یه خوابه! چشمام از نگاه ِ نامحرم پُره! داره گیج می ره سرم! زمین سره! رسیدم به آخر ِ بطری ُ هنوز، بی تو بودن خارج از تصوّره!● |
از برش می کنی یا نه؟ ٭بگو: نه!!!
جای شلاق ِ سیاهی، مونده رو گونه ی مهتاب! خواب ِ خرگوشی حلاله، نباید بپریم از خواب! آخر ِ افسانه اینجاس، شب ِ ما روز ِ مباداس، زیر ِ پای اسب ِ جادو، له شدن کرمای شبتاب! غسل ِ تعمید ِ مصیبت، توی دریاچه ی بنزین! اسب ِ‌فولادی ِ نفرت، بی یراق ُ زین ُ خورجین! شیهه می کشه دوباره، از پس ِ تپه ی باروت! مژده میده که : سحر شد، این شب ِ سیاه ِ سنگین! قصه ی چاله و چاهه، قصه ی ظهور ِ شمشیر! چه طلوع ِ زشتی سر زد، پُشت ِ این شب ِ نفس گیر! می زنن گردن ِ‌سرو ُ ، پیش ِ چشمای پرنده! توی اون دنیا رهاییم، همه مون از قـُلُ زنجیز! مرگِ ما یعنی رسیدن، به بهشت ِ سبز ِ موعود! حوریا چشم انتظارن، پشتِ سد ِ شعله و دود! دل نبدیم به تنفس، بگذریم از دل ِ رگبار! سر بدیم به تیغ ِ لعنت، همه ی قصه همین بود! زیر ِ پاهاش جوی خونه، هنوزم داره می خونه: قصه اینه! قصه اینه! باورش می کنی یا نه؟ نقش ِ این کتیبه اینه! از برش می کنی یا نه؟ |
تکسوار ٭ترانه یی براساسِ ملودی ِ دِسپرادو!
تو مثِ یه گل ِ سرخی، توی باغ ِ بی بهار توی شهر ِ شبْ گرفته مثل ِ عطر ِ تک سوار تو مث ِ یه شکلیدی، واسه قفل ِ این قفس بگو با منی همیشه تا نیفتم از نفس گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای ناز ِ تو! واسه خوندن از تو باید، به کدوم نفس رسید؟ تو کدوم ترانه میشه عاشقی ر ُ داد کشید؟ وقتی هستی تن ِ‌دیوار میشه پُر از پنجره! مث ِ رقص ِ واژه هایی توی سکوتِ حنجره! گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای ناز تو! تو یه شعر ِ ناتمومی، که همیشه با منه! گفتن از تو واسه من مث ِ نفس کشیدنه! بگو با کدوم ستاره، شب ِ قصه میشکنه؟ بگو با کدوم دقیقه وقت ِ از تو گفتنه؟ گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای تاز ِ تو!● |
آخرین ترانه بانو ٭سکوت چیست به جز حرف های ناگفته؟ «فروغ»
سکتم مثل ِ گلوله تو خشاب ِ یه مسلسل! مثل ِ برج ِ موریانه، توی هرزه زار جنگل! مثل ِ یه قطار ِ کهنه، مونده تو حسرت ِ یک سوت! مثل ِ ته سیگار ِ روشن، بغل ِ‌بشکه ی باروت! سکتم اما سکوتم عمر ِ طولانی نداره! این صدای قلب ِ من نیست، دل دل ِ یه انفجاره! ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو! تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو! حرفای نگفتنی ر ُ یاد ِ این حنجره بنداز! مشت ِ واژه ر ُ گره کن، توی کوچه های آواز! دستای معجزه بسته س! من دچار ِ نقطه چینم! فرصتی بده که عشق ُ تو نگاه ِ تو ببینم! واسه بی پرده سرودن، یه اشاره ی تو بسه! تو که باشی این قلندر، از خدا هم نمی ترسه! پتک ِ واژه ها ر ُ بسپار، دستِ این صدای یاغی! برق ِ چشمات یه دلیله، واسه ختم ِ بی چراغی! ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو! تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو! حرفای نگفتنی ر ُ‌یاد ِ این حنجره بنداز! مُشتِ واژه رُ گره کن، توی کوچه های آواز!● |
شبنم ِ بیداری ٭فقط یه واژه را خط زدید؟ آخیش!!!
تبسم نقش ِ نیرنگه! من از شب شکی ام، ای یار! طلوعم ر ُ تماشا کن، منُ دست ِ غزل بسپار! من ُ پکیزه کن از خواب، از این لکنت، از این تکرار! رها کن آرزوها رُ، از این زندان ِ بی دیوار! چه ناباور، چه دردآور، سکوتم بی نهایت شد! چه غمگینانه عشق ِ ما، دچار ِ رنگ ِ عادت شد! امشب به تو رو کردم، این قبله نما مرده! تو صبح ِ دل ْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده! امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری! تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری! من از بند ِ نفس جستم، حسابم با خودم پکه! میون ِ گود ِ فریادم، سکوتم گـُرده بر خکه! یه زخم ِ تازه کم دارم، برای باور ِ پاییز! خرابم کن که دلْ گیرم، از این آبادی ِ پرهیز! من ُ تا گریه یاری کن! حریص ِ امن ِ آغوشم! من ُ بشناس، که از یاد ِ همه دنیا فراموشم! امشب به تو رو کردم، ای قبله نما مرده! تو صبح ِ دلْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده! امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری! تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری! |
عاشقانه که می خندی ٭خنده ات باران ِ‌مروارید است!
واسه فهمیدن ِ‌چشمات، عمریه تو تب ُ تابم! بستر ِ خاطره سرده، شعله ور شو توی خوابم! من ُ راه بده به چشمات! بذار از دنیا رهاشم! بذار از قعر ِ سیاهی، با ستاره همصداشم! عاشقانه که می خندی، غصه ها از اینجا می رن! میدونم پیش ِ نگاهت، این ترانه ها حقیرن! وقتی از هق هق ِ بارون، نقطه چین ِ‌تن ِ شیشه، یاد ِ من باش که می خونم، برای تو تا همیشه! یاد ِ من باش! من که دستام، زیر ِ ساطور ِ سکوته! می دونم صدتا ترانه، توی پیچ ُ تاب ِ موته! عاشقانه که می خندی، غصه ها از اینجا می رن! میدونم پیش ِ نگاهت، این ترانه ها حقیرن!● |
| اکنون ساعت 04:15 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)