شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
گر راهزن تو باشی صد کاروان توان زد

در چین زلفش ای دل مسکین چگونه

که آشفته گفت باد صبا شرح حال تو

وگر چنانکه در آن حضرتت نباشد بار
برای دیده بیاور غباری از در دوست

تا مگر همچو صبا باز بکوی تو رسم

حاصلم دوش بجز ناله شبگیر نبود

در دیر مغان آمدم یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسب این فضائل

لب سر چشمه ای و طرف جویی
نم اشکی و با خود گفتگویی

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان

چند وچند از غم ایام جگر خون باشی

یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد