نشسته ماه بر گردونه عاج ...
به گردون می رود فریاد امواج ...
چراغی داشتم ، كردند خاموش ...
خروشی داشتم ، كردند تاراج ...

چه چاره کنم من
زمانه بفهمد زبان مرا
کجا بگریزم که
غم نشناسد نشان مرا

پروانه من در تاری افتاده ...
که عنکبوتش سیر است ...
نه میتواند پرواز کند ...
نه میمیرد !!

چشمهایم را به بیمارستان می برم
نمیدانم چه مرگشان شده است
هر شب در خواب
جایشان را خیس می کنند ....

وقتی می رسی ...
رفتگر جارویم کرده است ...
برگها وقت ریختن ...
منتظر نمی مانند ...

بی تو یکروز در این فاصله ها خواهم مرد
مثل یک بیت ته قافیه ها خواهم مرد
تو که رفتی همه ثانیه ها سایه شدند
سایه در سایه آن ثانیه ها خواهم مرد
شعله ها بی تو ز بی رنگی دریا گفتند
موج در موج در این خاطره ها خواهم مرد
گم شدم در قدم دوری چشمان بهار
بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد

نمیدانم که دردم چیست؟
اما خوب میدانم ...
که بین صخره های قلب تو ...
سنگ صبوری نیست !!