چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند

غروب زمزمه پیداست بین آدمها

چه می شود همه از جنس آسمان باشیم

طلوع عشق چه زیباست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار بارانند

چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو

دلت به وسعت دریاست بین آدمها

ماندگاری در من !
چون نقش کتیبه ای
بر دل کوه !
بی آنکه
بخواهم روز های رفته
یا مانده را
بشمارم ...
روز و روزگاریم
به تو پیوسته است ...

رفتـــه ای ، امــا ...
میخــوانمت در شــعری ...
می نشانمت در واژه هــا ...
اینــگونه ...
خود را به تــو مــی رســـانم ....

من ! عاشق نیستم ...
فقط گاهی که حرف تو می شود
دلم مثل اینکه تب کند !
گرم و سرد می شود ...
اب می شود ...
تنگ می شود ...

این عصر های بارانی پاییزی ،
عجیب بوی نفس های تو را می دهد
گویی ...تو اتفاق می افتی ؛
و من دچار می شوم ...
تمام "من" دارد "تو" می شود ...باور می کنی ؟...

برای صدایی که دوستش میداری
همین لحظه هم دیر است
افسوس خواهی خوردزمانی راکه
آن سوی سیم ها کسی بی احساس
میگوید برقراری ارتباط با
مشترک مورد نظر مقدور نمی باشد

تو را به خاطر عطر گسترده بیکران در آسمان ...
برای خاطر عطر بوی اقاقیا ...
برای خاطر برفی که آب می‌شود ...
برای خاطر نخستین گل و سنگ و اشک ...
برای خاطر گلهای وحشی پاییز ...
برای خاطر قاصدکهای در راه مانده جنگل ...
دوست می دارم !!

روز هایم
آکنده از هوای تو
به غروبی زیبا
سرشار از رویای تو گره می خورند ...

از بس که غصه ی تو قصه در گوشم کرد
غم هـــای زمانـــه را فــرامـــوشم کـــرد