عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

دلا ز طعن حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطر امیدوار ما نرسد

در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده ایم
هم دل بر آن دو سنبل هندو نهاده ایم

من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
تا ابد جام مرادش همدم جانی بود

دوش از این غصه نخفتم که رفیقی می‌گفت
حافظ ار مست بود جای شکایت باشد

در شگفتم که درین مدت ایام فراق
برگرفتی ز حریفان دل و دل می دادت