چشمانت
شمالی ترین راه رسیدن
به قلب توست
آن جا که عشق خانه دارد...

پرویز صادقی

به من می گفت آنقدر دوستت دارم
که اگر بگویی بمیر . می میرم
باورم نمی شد
فقط برای یک امتحان ساده
به او گفتم بمیر
سال هاست که در تنهایی پژمرده ام
کاش امتحانش نکرده بودم

مثل برگ پاییزی
بی تو پای من
هیچ کجای دنیا
بند نیست
از شاخه های زمان
بی عشق
بی خاطره افتادم
ای بادهای گریزان !
با خود مرا هم می برید ؟!

من عشقم را در سال بد یافتم
که می گوید مایوس نباش
من امیدم را در یاس یافتم
مهتابم را در شب
عشقم را در سال بد یافتم
و هنگامی که داشتم خاکستر می شدم
گر گرفتم

فرصتی نیست بگویم غم پنهانم را
می گذارم ببرد چشم تو ایمانم را

می گذارم ببرد باد اگر قدرت داشت
سمت گرمای تو این فصل زمستانم را ...

آنکه چشمان تو را این همه زیبا می کرد
کاش از روز ازل فکر دل ما میکرد
یا نمی داد به تو این همه زیبایی را
یا مرا در غم عشق تو شکیبا میکرد

تیشه و کلنگم را بر داشته ام .
تو فقط بگو کدام کوه .....؟!

پلک های مرطوب را باور کن
این باران نیست که می بارد
صدای خسته من است
که از چشمانم بیرون میریزد

فکر من در این است

که پر از شوق تو باشم هر دم

که دلم سرشار از عشق تو باشد یکدم

قلب من می خواهد

که فقط از تو نشان داشته باشد در خود

و دو چشمم پر از وسوسه ی لذت دیدار تو باشند در خود

و بدان معبودم

که تو هستی قلبم

که تو هستی روحم

که تو هستی فکرم

و همه ی هستی ام

پشت پر چین پلک هایت
می نشینم
هر صبح
چون مرغکی تشنه
برای نوشیدن
نگاه تو ...