عارفی کو کند فهم زبان سوسن

تا بپرسد که چرا رفت و چرا بازآمد

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند

درد عشقست جگر سوز دوائی دارد

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه ی شیرین شکر خای تو خوش

ترا که هرچه مرادست در جهان داری

چه غم ز حال ضعیفان نا توان داری

یا رب آن شاه وش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یکدانه ی کیست