گاهی وقت ها،

دلت می خواهد یکی صدا کنی

بگویی سلام

می آیی قدم بزنیم؟؟؟

گاهی.....

آدم چه چیزهای ساده ای را

ندارد.......

چراغانی ستاره هاست چشمان تو
و من برای دلم
فال اشک می گیرم ...

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می دارم ...
آینه ها و شب پره های مشتاق را به من بده ؛ روشنی و شراب را ...
آسمان بلند و کمان گشاده پل ...
پرنده ها و قوس و قزح را به من بده ...
و راه آخرین را در پرده ای که می زنی مکرر کن ...
در فراسوی مرزهای تنم تو را دوست می دارم ...

به آسمان که نگاه می کنم ...
دلم آرام می شود ؛
که تو هم زیر همین سقفی...

یاد گرفتم که عشق با تمام عظمتش دو سه ماه بیشتر زنده نیست
یاد گرفتم که عشق یعنی فاصله و فاصله یعنی دو خط موازی که هیچگاه به هم نمی رسند
یاد گرفتم در عشق هیچکس به اندازه خودت وفادار نیست و یاد گرفتم هر چه عا شق تری ، تنهاتری

بچه تر که بودیم
دلمان میخواست مطمئن شویم هروقت که از خواب بیدار می شویم خورشید طلوع کرده باشد...
که موقع بیدار شدن مادر باشد....
که آدمهای بد فیلمها همیشه گیر بیافتند...
که...
کاش هنوز هم همان بچه تر بودیم....
دلمان خوش بود به همان ...
می بینی حالا آرزوی مطمئن شدن هم نمی توانم داشته باشم...
دلم اطمینان میخواهد...!
دلم عشق میخواهد......