گفتم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم ؟ که غم از دل برود چون تو بیایی

امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را
می‌شد روان بر آسمان همچون روان مصطفی

خورشید از رویش خجل گردون مشبک همچو دل

از تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیا


گفتم که بنما نردبان تا برروم بر آسمان

گفتا سر تو نردبان سر را درآور زیر پا


چون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهی

چون تو هوا را بشکنی پا بر هوا نه هین بیا


بر آسمان و بر هوا صد رد پدید آید تو را

بر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

مولوی

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر بر آید
گفتم که بر نگاهت راه نظر ببندم
گفتا که شبرو هستم از راه دیگر آیم

بگیر نبض دل و دین خود ببین چونی

نگاه کن تو به قاروره عمل یک بار

زهر است عطای خلق هرجند که دوا باشد
حاجت ز که میخواهی جایی که خدا باشد

درج عطا شد پدید غره دریا رسید

صبح سعادت دمید صبح چه نور خداست

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند

طرفه قفال کز انفاس کند قفل و کلید

من دکان بستم کو فاتح ابواب شدست