می توان از قطره اشکی به مطلب ها رسید
گاه باشد خرمنی حاصل شود از دانه ای

زان پیش که بر سرت شبیخون آرند
فرمای که تا باده ی گلگون آرند

شگفت مانده ام از کار خویش کز غم عشق
میان اشک شدم غرق و باز شعله ورم

ما خنده را به مردم بی غم گذاشتیم
گل را به شوخ چشمی شبنم گذاشتیم

ذره ذره هر چه بود از من گرفت
دیر دانستم که گیتی رهزن است

آن به که در این زمانه کم گیری دوست
با اهل زمانه صحبت از دور نکوست

از ازل تا به ابد پرسش ادم این است
ست بر می میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟!