شمع دانی به دم مرگ به پروانه چه گفت
گفا ای عاشق بیچاره فراموش شوی
سوخت پروانه ولی خوب جوابش را داد
گفت طولی نکشد نیز تو خاموش شوی

شکوه از درد ندارم که طبیبی می گفت
رنج امروز غمش راحت فردای من است

پیوسته گشت سوی دل من پیام عشق
پیوسته باد خطبه ی دلها بنام عشق

از تــواضع کم نگـــردد رتبـــه گــردنکشان
نیست عیبی گر بود شمشیر جوهردارکج

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم