وقتی چشمانم را روی هم می گذارم ...
خواب مرا نمی برد ...
تو را می آورد !
از میان فرسنگ ها ...
فاصله ها ...

چه رسم تلخی است !
تو بی خبر از من
و تمام من درگیر تو .

باران
بیاید یا نیاید
تو
باشی یا نباشی
من
خیس از یاد تو ام !

روزگار ،
نبودنت را برایم دیکته می کند
و نمره ی من باز می شود : صفر ،
هیچ وقت نبودنت را یاد نمیگیرم

دلم را که مرور میکنم

تمام آن از آن ِ توست

فقط نقطه ای از آن ِ خودم

روی آن نقطه هم

میخ میکوبم

و قاب عکس تو را می آویزم ...

آنـــقدر نـفس مـی کــشم …
تـــا ،
تمـــام شـود ..
همـه ی آن “هـــوایــی” کـه ،
ســـراغ ِ تـــو را مـی گــــیـرد

رها همچون پرنده ای در باد
می چرخم در هوایت
شاید
باز هم
به تیر نگاهت دچار شوم
شاید...

مدت ها بود سه چیز را ترک کرده بودم
شعر را... ماه را.... و تو را ...
امروز که به اجبار قلبم را ورق زدم
هنوز اولین سطر را نخوانده
تو را به خاطر آوردم و شب هاي مهتاب را...
ولی نه...!!

باید ترک کنم
هم تو را....هم شعر را ....

و هم‌‌‌٬ همه ی شب هایی را که به ماه نگاه می کردم...

رفته ای
و من هر روز
به موریانه هایی فکر می کنم
که آهسته و ارام
گوشه های خیالم را می جوند .
تا "بی خیال" نشده ام بر گرد !

همه دردم این بود
عشقش بودم
وقتایی که عشقش نبود