نمی دنم در تو چیست
که پیله ی خیال مرا می گشاید
مرغی بهشتی
به شاخه ی باران می پرد
و قلبم را به رقص
جفت های عاشقانه می برد
چیزی در تو
دست های مرا میچیند
و در دور دست عاطفه
عشق را اشیانه می کند
باران که می گیرد
همیشه از چشمانم
صدای مرغ عشق می آید !

پرویز صادقی

خوش به حال آدم که خودش بود و حواش
این ترس رو نداشت که هر روز عشقش
با یکی باشه مثل این روزا

چه سخت ...
هم پاییز باشد
هم ابر باشد
هم باران باشد
هم خیابان خیس باشد
اما
نه تو باشی
نه دستی برای فشردن باشد
نه پایی برای قدم زدن باشد و
نه نگاهی برای زل زدن ....

نگاهت کافیست تا
دوباره در هوای آمدنت بمیرم ،
تو همیشه دعوتی ،
راس ساعت دلتنگی

روز های سختی رو میگذرونم ...
وقتی که نیستی همه چیز تنگ می شود !
نفسم...
دنیایم...
دلم...

عـاشـق روزهـایی هستـم ؛

که مهـــــربان میـشوی

حتـــی اگـر نفهـمم چرا

من فکر می کنم در غیاب تو
همه ی خانه های جهان خالی است !
همه ی پنجره ها ی جهان خالی است !
وقتی که تو نیستی
من هم
تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام !

شاید آرام تر میشدم
فقط و فقط
اگر میفهمیدی
شعر هایم به همین راحتی که میخوانی
نوشته نشده اند

مثل سیب سرخ قصه ها ...

عشق را از میان ...

دو نیمه می کنیم ...

نیمه‌ ای از آن برای تو ...

نیمه ا‌ی دگر برای من ...

بعد ...

نیمه ها هم از میان ، دو پاره می شوند ...

پاره‌ ای از آن برای روح ...

پاره ا‌ی دگر برای تن ...

خیالم ...
گره خورده است !
چقدر
هول می زنند
رویاها !
انگار به عمرشان
تو را ندیده اند !