باز من به دلتنگی های عریضم می اندیشم ،
به صحبت های ملول باغ
که مست از حضور ناپیدای اوست
می اندیشم،
به فانوسی
که پیوند چشمی با دریا بسته
می اندیشم ،
من به "معجزه ی عشق "
کبوتر با کبوتر ، باز با باز
می اندیشم ...!

تقدیر کور
مهدی اخوان ثالث

مسوز اینچنین گرم در خود مسوز
مپیچ اینچنین تلخ بر خود مپیچ
که گر دست بیداد تقدیر کور
تو را می دواند به دنبال باد
مرا می دواند به دنبال هیچ

نه نغمه نمی خواهم و نه طرف چمن
نه یار جوان نه باده صاف کهن
خواهم که به خلوتکده ای از همه دور
"من باشم و من باشم و من باشم و من "

به جستجوی تو
بر درگاه کوه می گریم
در آستانه ی دریا و علف
به جستجوی تو
در معبر بادها می گریم
در چهار راه فصول
در چارچوب شکسته ی پنجره ای
که آسمان آبر آلوده
قابی کهنه میگیرد
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد

http://upload.iranvij.ir/images_aban...1771939666.jpg


دوباره آسمان این دل ابری شده .
دوباره این چشمهای خسته بارانی شده .
دوباره دلم گرفته است و شعر دلتنگی را برای این دل میخوانم.
میخوانم و اشک میریزم ، آنقدر اشک میریزم تا این اشکها تبدیل به گریه شوند.
در گوشه ای ، تنهای تنها و خسته از این دنیا .
دوباره این دل بهانه میگیرد و درد دلتنگی را در دلم بیشتر میکند.
خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که آسمان ابری می شود.
خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که پرنده در قفس اسیر است و با نگاه معصومانه خود به پرنده هایی که در آسمان آزادانه پرواز میکنند چشم دوخته است.
دلم گرفته است مثل لحظه تلخ غروب ، مثل لحظه سوختن پروانه ،
مثل لحظه شکستن یک قلب تنها .
دوباره خورشید می رود و یک آسمان بی ستاره می آید و دوباره این دل بهانه میگیرد.
به کنار پنجره میروم ، نگاه به آسمان بی ستاره .
آسمانی دلگیرتر از این دل خسته .
یک شب سرد و بی روح ، سردتر از این وجود یخ زده.
خیلی دلم گرفته است ، احساس تنهایی در وجودم بیشتر از همیشه است.
تنهایی مرا می سوزاند ، دلم هوای تو را کرده است.
دوباره این دل مثل چشمانم در حسرت طلوعی دیگر است.
آسمان چشمانم پر از ابرهای سیاه سرگردان است ، قناری پر بسته در گوشه ای از قفس این دل نشسته و بی آواز است.
هوا ، هوای ابریست ، هوای دلگیریست.
میخواهم گریه کنم ، میخواهم ببارم .
دلم میخواهد از این غم تلخ و نفسگیر رها شوم .
اما نمی توانم…
دوباره دلم گرفته است ، خیلی دلم گرفته است،
اما کسی نیست تا با من درد دل کند ، کسی نیست سرم را بر روی شانه هایش بگذارم
و آرام شوم… هیچکس نیست!

هیچ می دانی چرا چون موج ،
در گریز از خویشتن ، پیوسته می کاهم ؟
زان که بر این پرده تاریک،
آنچه می خواهم نمی بینم ،
وآنچه می بینم نمی خواهم .

شفیعی کدکنی

تا سرم در قدم یار وفادار برفت
چاره از دست من و دست و دل از کار برفت
گر نهادم سر و جان در قدم یار عزیز
خوشدلم زانکه ز سر زحمت دستار برفت
دل در آن پیچ و خم زلف چو بگرفت قرار
مرغ دیدیم که اندر دهن مار برفت
دیدمش دوش بر افکنده سر زلف به دوش
از نظر رونق ترسایی و زنار برفت
قصه ی عشق بر اهل خرد نتوان گفت
گفت منصور بدین جرم سر دار برفت

این روزها "بغض" دارم ...
"گریه" دارم ...
تا دلت بخواهد ...
"آه" دارم ...
ولی بازیگر خوبی شده ام ...
"می خندم" !!!

پنداشتی چون کوه،کوه خاموش دمسردم ؟
بی درد ، سنگ ساکت بی دردم ؟
نی :
قله ام ،
بلند ترین قله ی غرور
اینک درون سینه ی من التهاب هاست
هرگز گمان مبر ،
شد خاطرات تلخ فراموشم
هر جند
به مانند کوه ، ساکت و سردم
لیک ،
آتشفشان مرده ی خاموشم .

حمید مصدق

بهار را باور کن


باز کن پنجره را ای دوست
حالیا معجزه ی باران را باور کن
و سخاوت را در چشم چمن زار ببین
خاک جان یافته است
تو چرا سنگ شدی
تو چرا این همه دلتنگ شدی
باز کن پنجره را
و بهاران را
باورکن

فریدون مشیری