به عمری یک سخن گر بامن آن نامهربان گوید
نشیند بـــا رقیبـــان عذرها از بهــــر آن گویـــد

شادی و عشرت ما باغ گل افشان شده بود
که به پای تو ومن از هم جا گل می ریخت

روزم سیاه گشت که آن آفتاب عمر
شد همچو ابر از نظرم ناپدید و رفت

غم بگذرد از من چو به من بر گذری تو
آن لحظه شوم شاد که در من نگری تو

در خانه دل جز تو کسی را ننشاندم
از خیل بتان جز تو کسی را نگزیدم

فروغی بسطامی