دم فروبسته ام اکنون ز غم جور فلک
نزد هر کس نتوان گفت چو افسانه ی دل

تکبر کنــد مــرد حشمت پــرست
نداند که حشمت به حلم اندرست

اگر چه در پی آهو دویده ام چون شیر
به من اهالی جنگل شکار می گویند

فکر دیگر به جز از گریه نکردم در عشق
گریه سودی ندید فکر دگر باید کرد

در این دنیای بی ارزش چرا مغرور می گردی
سلیمان گر شوی آخر خوراک مور می گردی

ذره ذره هر چه بود از من گرفت
دیر دانستم که گیتی رهزن است