آینه ای شکسته ام ...
هر کس در من ...
دنبال تکه تکه های خودش میگردد ...

به غم کسی اسیرم که زمن خبر ندارد
عجب از محبت مــن که در او اثــر ندارد
غلط است هر که گوید دل به دل راه دارد
دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

وقتی قنوت می کنم
حرفی نمی زنم
نه ربنایی
نه دعایی
معبود من
سکوت مرا خوب می فهمد ...

چند وقتیست ...
هر چه می گردم ...
هیچ حرفی بهتر از سکوت پیدا نمی کنم ...
نگاهم اما ...
گاهی حرف می زند ...
گاهی فریاد می کشد ...
و من همیشه به دنبال کسی می گردم ...
که بفهمد یک نگاه خسته ...
چه می خواهد بگوید !!

کسی لاف وفــاداری زنــد بــا دلربای خــود
که خود را بهر او خواهد نه او را از برای خود

سپيــداري خستــه ام!!

در مــن ، بپيــچ . . .

دلم نه عشق می خواهد،
نه دروغ های قشنگ ،
نه ادعاهای بزرگ ،
نه بزرگ های پر مدعا
دلم یک فنجان قهوه ی داغ می خواهد ...
و یک دوست که بشود با او حرف زد و پشیمان نشد ...

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده صید و صیاد رفته باشد

من به یک احساس خالی دلخوشم

من به گلهای خیالی دلخوشم

در کنار سفره اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم

مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دلخوشم

در هجوم رنگ در فصل صدا
با بهار نقش قالی دلخوشم

آسمانم : حجم سرد یک قفس
با غم آسوده بالی دلخوشم

گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم

که می آید به سر وقت دل ما جز پریشانی
که می پرسد به غیر از سیل راه منزل ما را
ندارد مزرع ما حاصلی غیـــر از تهیـــدستی
توان در چشم موری جمع کردن حاصل ما را