|
اشعار فريدون مشيري
اشعار زیبای فریدون مشیری ...{پپوله}... |
اي عشق اي عشق، شكسته ايم،مشكن ما را اينگونه به خاك ره ميفكن ما را ما در تو به چشم دوستي مي بينيم اي دوست مبين به چشم دشمن ما را |
ايثار سر از دريا برون آورد خورشيد چو گل، بر سينه دريا، درخشيد شراري داشت، بر شعرمن آويخت فروغي داشت، بر روي تو بخشيد |
پاسخ ساحل در انتظار كسي بود تا پاسخي بگويد،فرياد آب را با ناله گره شده،دلتنگ، خشمگين، سر زير پر كشيدم ورفتم جواب را |
چشم به راه لب دريا، سحر گاهان و باران، هوا، رنگ غم چشم انتظاران، نمي پيچد صداي گرم خورشيد، نمي تابد چراغ چشم ياران . |
احساس نشسته ماه بر گردونهعاج به گردون مي رودفرياد امواج چراغي داشتم، كردندخاموش خروشي داشتم، كردند تاراج |
بيكرانه نه آن دريا، كه شعرش جاودانه است نه آن دريا، كه لبريز از تــرانه ست به چشمانت بگو بسپارما را به آن دريا كه نا پيدا كرانه ست |
نيلوفرستان آوايش از دور، بانگ خوش آمد بود - شايد - پوينده در پهناي آن دشت زمرد، بالنده تا بالاي آن باغ زبرجد، مثل هميشه، گرم، پر شور ... نزديك تر، نزديك تر، از لابه لاي شاخه ها، از پشت نيزار، گهگاه مي شد آفتابي ! نيلوفرستاني، سمن زاري، كه چون عشق، تا چشم مي پيمود، آبي ! نزديك تر، نزديك تر، او بود، او بود . آن همدل همصحبت آئينه رو بود . آن همزبان روشن پاكيزه خو بود . آن عاشق از خود برون، آن عارف در خود فرو بود . آن سينه، آن جان، آن تپش، آن جوشش، آن نور ... دريا، همان دنياي راز بيكرانه، دريا، همان آغوش باز مادرانه، دريا، شگفتا، هر دو، هم گهواره ... هم گور ... ! نزديك تر، نزديك تر، او هم مرا ديد . آواي او بانگ خوش آمد بود، بي هيچ ترديد . آن سان كه بيند آشنائي آشنا را، چيزي در ين عالم به هم پيوند مي داد جان هاي بي آرام ما را . خاموش و غمگين، هر دو ساعت ها نشستيم ! خاموش و غمگين هر دو بر هم ديده بستيم . ناگاه، ناگاه، آن بغض پنهان را، كه گفتي، مي كشت مان چون جور و بيداد زمانه؛ با هاي هاي بي امان در هم شكستيم ؟ ... از دل، به هم افتاده، مالامال اندوه، بر شانه هاي خسته، بار درد، چون كوه، مي گفتيم و مي گفتيم و مي گفت و مي گفت، تا آفتاب زرد، در اعماق جنگل فرو خفت ! دريا و من، شب تا سحر بيدار مانديم . شعري سروديم . اشكي فشانديم . شب تا سحر، آشفته حالي بود با آشفته گوئي، انده ياران بود و اين آشفته پوئي، بر اين پريشان روزگاري، چاره جوئي . دريا به من بخشيد آن شب، بس گنج از گنجينه خويش . از آن گهرهاي دلاويزي كه مي ساخت ؛ در كارگاه سينه خويش : جوشش، تپش، كوشش، تكاپو، بي قراري ! ساكن نماندن همچو مرداب، چون صخره - اما - پيش توفان استواري ! هم بر خروشيدن به هنگام، هم بردباري ! در جاده صبح با دامن پر، باز مي گشتم - سبكبال - سرشار از اميدواري ! مي رفتم و ديدمش باز، در صبحگاه آفتابي : نيلوفرستاني، سمن زاري، كه چون عشق، تا چشم مي پيمود، آبي ! از لابه لاي شاخه ها از پشت نيزار از دور، از دور ... او همچنان تا جاودان سر مست، مغرور |
سبكباران ساحل ها لب دريا، نسيم و آب و آهنگ، شكسته ناله هاي موج بر سنگ. مگر دريا دلي داند كه ما را، چه توفان ها ست در اين سينه تنگ ! تب و تابي ست در موسيقي آب كجا پنهان شده ست اين روح بي تاب فرازش، شوق هستي، شور پرواز، فرودش : غم؛ سكوتش : مرگ ومرداب ! سپردم سينه را بر سينه كوه غريق بهت جنگل هاي انبوه غروب بيشه زارانم در افكند به جنگل هاي بي پايان اندوه ! لب دريا، گل خورشيد پرپر ! به هر موجي، پري خونين شناور ! به كام خويش پيچاندند و بردند، مرا گرداب هاي سرد باور ! بخوان، اي مرغ مست بيشه دور، كه ريزد از صدايت شادي و نور، قفس تنگ است و دل تنگ است، ورنه هزاران نغمه دارم چون تو پر شور ! لب دريا، غريو موج و كولاك، فرو پيچده شب در باد نمناك، نگاه ماه، در آن ابر تاريك؛ نگاه ماهي افتاده بر خاك ! پريشان است امشب خاطر آب، چه راهي مي زند آن روح بي تاب ! « سبكباران ساحل ها » چه دانند، «شب تاريك و بيم موج و گرداب » ! لب دريا، شب از هنگامه لبريز، خروش موج ها: پرهيز ... پرهيز ... ، در آن توفان كه صد فرياد گم شد؛ چه بر مي آيد از واي شباويز ؟! چراغي دور، در ساحل شكفته من و دريا، دو همراز نخفته ! همه شب، گفت دريا قصه با ماه دريغا حرف من، حرف نگفته |
خواب ، بيدار گر چه با يادش، همه شب، تا سحر گاهان نيلي فام، بيدارم؛ گاهگاهي نيز، وقتي چشم بر هم مي گذارم، خواب هاي روشني دارم، عين هشياري ! آنچنان روشن كه من در خواب، دم به دم با خويش مي گويم كه : بيداري ست ، بيداري ست، بيداري ! اينك، اما در سحر گاهي، چنين از روشني سرشار، پيش چشم اين همه بيدار، آيا خواب مي بينم ؟ اين منم، همراه او ؟ بازو به بازو، مست مست از عشق، از اميد ؟ روي راهي تار و پودش نور، از اين سوي دريا، رفته تا دروازه خورشيد ؟ اي زمان، اي آسمان، اي كوه، اي دريا ! خواب يا بيدار، جاوداني باد اين رؤياي رنگينم ! |
ارمغان چگونه ماهي خود رابه آب مي سپرد ! چه ارمغان برم آن خنده گل افشان رابه دست موج خيالت سپرده ام جان را . فضاي ياد تو، در ذهن من، چو دريائي است؛ بر آن شكفته هزاران هزار نيلوفر . درين بهشت برين، چون نسيم مي گذرم، |
پرنيان سرد بنشين، مرو، چه غم كه شب از نيمه رفته است بگذار تا سپيده بخندد به روي ما بنشين، ببين كه دختر خورشيد "صبحگاه" حسرت خورد ز روشني آرزوي ما بنشين، مرو، هنوز به كامت نديده ايم بنشين، مرو، هنوز كلامي نگفته ايم بنشين، مرو، چه غم كه شب از نيمه رفته است بنشين، كه با خيال تو شب ها نخفته ايم بنشين، مرو، كه در دل شب، در پناه ماه خوش تر ز حرف عشق وسكوت و نگاه نيست بنشين و جاودانه به آزار من مكوش يكدم كنار دوست نشستن گناه نيست بنشين، مرو، حكايت "وقت دگر" مگوي شايد نماند فرصت ديدار ديگري آخر، تو نيز با منت از عشق گفتگوست غير از ملال و رنج از اين در چه مي بري؟ بنشين، مرو، صفايت مناي من ببين امشب، چراغ عشق دراين خانه روشن است جان مرا به ظلمت هجران خود مسوز بنشين، مرو، مرو كهنه هنگام رفتن است!... اينك، تو رفته اي و من از راه هاي دور مي بينمت به بسترخود برده اي پناه! مي بينمت - نخفته - بر آن پرنيان سرد مي بينمت نهفته نگاه از نگاه ماه درمانده اي به ظلمت انديشه هاي تلخ خواب از تو در گريز و تو از خواب در گريز ياد منت نشسته برابر - پريده رنگ - با خويشتن - به خلوت دل - مي كني ستيز |
از اوج باران، قصيده واري، - غمناك - آغاز كرده بود. مي خواند و باز مي خواند، بغض هزار ساله ي درونش را انگار مي گشود اندوه زاست زاري خاموش! ناگفتني است... اين همه غم؟! ناشنيدني است! پرسيدم اين نواي حزين در عزاي كيست؟ گفتند: اگر تو نيز، از اوج بنگري خواهي هزار بار از اوج تلخ تر گريست! |
" هوای بــــــهار " هوا هوای بهار است و باده باده ناب به خنده خنده بنوشیم جرعه جرعه شراب در این شراب ندانم چه ریختی؛ ای دوست كه خوش به جان هم افتاده‌اند آتش و آب فرشته‌روی من ای آفتاب صبح بهار مرا به جامی از این آب آتشین دریاب به جام هستی ما ای شراب عشق بجوش به بزم ساده ما ای چراغ ماه بتاب گل امید من امشب شكفته در بر من بیا و یك نفس ای چشم سرنوشت بخواب مگر نه خاك ره این خرابه باید شد بیا كه كام بگیریم از این جهان خراب |
صحبت از پژمردن یک برگ نیست/ وای، جنگل را بیابان می‌کنند/ دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند.... از همان روزی که دست حضرت «قابیل» گشت آلوده به خون حضرت «هابیل» از همان روزی که فرزندان «آدم» صدر پیغام‌آورانِ حضرتِ باریتعالی زهر تلخ دشمنی در خون‌شان جوشید آدمیت مرده بود گرچه آدم زنده بود. از همان روزی که «یوسف» را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون «دیوار چین» را ساختند آدمیت مرده بود. بعد دنیا هی پُر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت قرن ها از مرگ آدم هم گذشت ای دریغ آدمیت برنگشت. قرن ما روزگار مرگ انسانیت است سینه ی دنیا ز خوبی‌ها تهی است صحبت از آزادگی، پاکی، مروت ... ابلهی است صحبت از «موسی» و «عیسی» و «محمد» نابجاست قرن «موسی چمبه» هاست من که از پژمردن یک شاخه گل از نگاه ساکت یک کودک بیمار از فغان یک قناری در قفس از غم یک مرد در زنجیر حتی قاتلی بر دار اشک در چشمان و بغضم در گلوست وندرین ایام، زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست مرگ او را از کجا باور کنم؟ صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای، جنگل را بیابان می‌کنند دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان می‌کنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست فرض کن جنگل بیابان بود از روز نُخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت‌ها صبور صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق گفت وگو از مرگ انسانیت است. فریدون مشیری- مجموعه‌ی بهار را باور کن |
گرگ درون گفت دانایى که گرگى خیره سر هست پنهان در نهاد هر بشر لاجرم جارى است پیکارى بزرگ روز و شب مابین این انسان و گرگ زور بازو چاره این گرگ نیست صاحب اندیشه داند چاره چیست اى بسا انسان رنجور و پریش سخت پیچیده گلوى گرگ خویش اى بسا زور آفرین مردِ دلیر مانده در چنگال گرگ خود اسیر هرکه گرگش را دراندازد به خاک رفته رفته مى‌شود انسان پاک هرکه با گرگش مدارا مى‌کند خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند هرکه از گرگش خورد دائم شکست گرچه انسان مى‌نماید ، گرگ هست در جوانى جان گرگت را بگیر واى اگر این گرگ گردد با تو پیر روز پیرى گرکه باشى همچو شیر ناتوانى در مصاف گرگ پیر اینکه مردم یکدگر را مى‌درند گرگهاشان رهنما و رهبرند اینکه انسان هست این سان دردمند گرگها فرمان روایى مى‌کنند این ستمکاران که با هم همرهند گرگهاشان آشنایان همند گرگها همراه و انسانها غریب با که باید گفت این حال عجیب |
گل هی کبود
ای همه گل های از سرما کبود ،
خنده هاتان را که از لب ها ربود ؟ مهر ،هرگز این چنین غمگین نتافت باغ ، هرگز این چنین تنها نیود . ; تاج های نازتان بر سر شکست باد وحشی چنگ زد در سینه تان صبح می خندد ، خودآرایی کنید ! اشک های یخ زده ، آیینه تان . رنگ عطر آویزتان بر باد رفت عطر رنگ آمیزتان نابود شد زندگی در لای رگ هاتان فسر آتش رخساره هاتان دود شد ! روزگاری ، شام غمگین خزان خوش تر از صبح بهارم می نمود . این زمان - حال شما ، حال من است . ای همه گل های از سرما کبود ! روزگاری ، چشم پوشیدم زخواب تا بخوانم قصه ی مهتاب را این زمان - دور از ملامت های ماه - چشم می بندم که جویم خواب را ! روزگاری ، یک تبسم ، یک نگاه خوش تر از گرمای صد آغوش بود این زمان ، بر هر که دل بستم ، دریغ آتش آغوش او خاموش بود . روزگاری ، هستی ام را می نواخت آفتاب عشق شور انگیز من ، این زمان ، خاموش و خالی مانده است سینه ی از آرزو لبریز من . تاج عشقم عاقبت بر سر شکست ، خنده ام را اشک غم از لب ربود ، زندگی در لای رگ هایم فسرد ، ای همه گل های از سرما کبود ...! فریدون مشیری |
پرستش(فریدون مشیری)
ی شب ، به پاس صحبت دیرین ، خدای را با او بگو حکایت شب زنده داریم با او بگو چه می کشم از درد اشتیاق شاید وفا کند ، بشتابد به یاریم ای دل ، چنان بنال که آن ماه نازنین آگه شود ز رنج من و عشق پاک من هر چند بسته مرگ کمر بر هلاک من ای شعر من ، بگو که جدایی چه می کند کاری بکن که در دل سنگش اثر کنی ای چنگ غم ، که از تو به جز ناله بر نخاست راهی بزن که ناله از این بیشتر کنی ای آسمان ، به سوز دل من گواه باش کز دست غم به کوه و بیابان گریختم داری خبر که شب همه شب دور از آن نگاه مانند شمع سوختم و اشک ریختم ای روشنان عالم بالا ، ستاره ها رحمی به حال عاشق خونین جگر کنید یا جان من ز من بستانید بی درنگ یا پا فرانهید و خدا را خبر کنید آری ، مگر خدا به دل اندازدش که من زین آه و ناله راه به جایی نمی برم جز ناله های تلخ نریزد ز ساز من از حال دل اگر سخنی بر لب آورم آخر اگر پرستش او شد گناه من عذر گناه من ، همه ، چشمان مست اوست تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من او هستی من است که آینده دست اوست عمری مرا به مهر و وفا آزموده است داند من آن نیم که کنم رو به هر دری او نیز مایل است به عهدی وفا کند اما - اگر خدا بدهد - عمر دیگری |
نغمه های فریدون مشیری دل از سنگ باید که از درد عشق ننالد خدایا دلم سنگ نیست مرا عشق او چنگ اندوه ساخت که جز غم در این چنگ آهنگ نیست به لب جز سرود امیدم نبود مرا بانگ این چنگ خاموش کرد چنان دل به آهنگ او خو گرفت که آهنگ خود را فراموش کرد نمی دانم این چنگی سرونوشت چه می خواهد از جان فرسوده ام کجا می کشانندم این نغمه ها که یکدم نخواهند آسوده ام دل از این جهان بر گرفتم دریغ هنوزم به جان آتش عشق اوست در این واپسین لحظه زندگی هنوزم در این سینه یک آرزوست دلم کرده امشب هوای شراب شرابی که از جان برآرد خروش شرابی که بینم در آن رقص مرگ شرابی که هرگز نیابم بهوش مگر وارهم از غم عشق او مگر نشنوم بانگ این چنگ را همه زندگی نغمه ماتم است نمی خواهم این ناخوش آهنگ را فریدون مشیری |
گرفتار لب خشکم ببین چشم ترم را بیا از باده پر کن ساغرم را دلم در تنگنای این قفس مرد رسید آن دم که بگشایی پرم را مکتب عشق سیه چشمی به کار عشق استاد درس محبت یاد می داد مرا از یاد برد آخر ولی من بجز او عالمی را بردم از یاد گل امید هوا هوای بهار است و باده باده ناب به خنده خنده بنوشیم و جرعه جرعه شراب در این پیاله ندانم چه ریختی پیداست که خوش به جان هم افتاده اند آتش و آب فرشته روی من ای آفتاب صبح بهار مرا به جامی از این آب آتشین دریاب به جام هستی ما ای شراب عشق بجوش به بزم ساده ما ای چراغ ماه بتاب گل امید من امشب شکفته در بر من بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت بخواب مگر نه خک ره این خرابه باید شد بیا که کام بگیریم از این جهان خراب فریدون مشیری |
آرزو به امید نگاهت ایستادن به روی شانه هایت سر نهادن خوشتر از این آرزویی است دهان کوچکت را بوسه دادن آغوش برای چشم خاموشت بمیرم کنار چشمه نوشت بمیرم نمی خواهم در آغوشت بگیرم که می خواهم در آغوشت بمیرم بعد از من مرا عمری به دنبالت کشاندی سرانجامم به خکستر نشاندی ربودی دفتر دل را و افسوس که سطری هم از این دفتر نخواندی گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت پس از مرگم سرکشی هم فشاندی گذشت از من ولی آخر نگفتی که بعد از من به امید که ماندی پشیمان وفادار تو بودم تا نفس بود دریغا همنشینت خار و خس بود دلم را بازگردان همین جان سوختن بس بود بس بود فریدون مشیری |
تنها کسی مانند من تنها نماند به راه زندگانی وانماند خدا را در قفای کاروان ها غریبی در بیابان جا نماند ********************************* خاکستر شبی پر کن از بوسه ها ساغرم به نرمی بیا همچون جان در برم تنم را بسوزان در آغوش خویشتن فردا نیابند خاکسترم ********************************* درد درون سینه آهی سرد دارم رخی پژمرده رنگی زرد دارم ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟ همی دانم دلی پر درد دارم ********************************* دوست همه ذرات جان پیوسته با دوست همه اندیشه ام اندیشه اوست نمی بینم به غیر از دوست اینجا خدابا این منم یا اوست اینجا ؟ ********************************* فریدون مشیری ********************************* |
اسمان کبود
آسمان کبود بهارم دخترم از خواب برخیز شکر خندی بزن شوری برانگیز گل اقبال من ای غنچه ناز بهار آمد تو هم با او بیامیز بهارم دخترم آغوش وا کن که از هر گوشه گل آغوش وا کرد زمستان ملال انگیز بگذشت بهاران خنده بر لب آشنا کرد بهارم دخترم صحرا هیاهوست چمن زیر پر و بال پرستوست کبود آسمان همرنگ دریاست کبود چشم تو زیبا تر از اوست بهارم دخترم نو روز آمد تبسم بر رخ مردم کند گل تماشا کن تبسم های او را تبسم کن که خود را گم کند گل بهارم دخترم دست طبیعت اگر از ابرها گوهر ببارد وگر از هر گلش جوشد بهاری بهاری از تو زیبا تر نیارد بهارم دخترم چون خنده صبح امیدی می دمد در خنده تو به چشم خویشتن می بینم از دور بهار دلکش اینده تو فریدون مشیری |
شباهنگ
شباهنگ باور نداشتم که گل آرزوی من با دست نازنین تو بر خک اوفتد با این همه هنوز به جان می پرستمت یا الله اگر که عشق چنین پک اوفتد می بینمت هنوز به دیدار واپسین گریان درآمدی که : فریدون خدا نخواست غافل که من به جز تو خدایی نداشتم اما دریغ و درد نگفتی چرا نخواست بیچاره دل خطای تو در چشم او نکوست گوید به من : هر آنچه که او کرد خوب کرد فردای ما نیامد و خورشید آرزو تنها سپیده ای زد و آنگه غروب کرد بر گور عشق خویش شباهننگ ماتمم دانی چرا نوای عزا سر نمی کنم تو صحبت محبت من باورت نبود من ترک دوستی ز تو باور نمی کنم پاداش آن صفای خدایی که در تو بود این واپسین ترانه ترا یادگار باد ماند به سینه ام غم تو یادگار تو هرگز غمت مباد و خدا با تو یار باد دیگر ز پا افتاده ام ای ساقی اجل لب تشنه ام بریز به کامم شراب را ای آخرین پناه من آغوش باز کن تا ننگرم پس از رخ او آفتاب را فریدون مشیری |
آتش پنهان فریدون مشیریگرمی آتش خورشید فسرد مهرگان زد به جهان رنگ دگر پنجه خسته این چنگی پیر ره دیگر زد و آهنگ دگر زندگی مرده به بیراه زمان کرده افسانه هستی کوتاه جز به افسوس نمی خندد مهر جز به اندوه نمی تابد ماه باز در دیده غمگین سحر روح بیمار طبیعت پیداست باز در سردی لبخند غروب رازها خفته ز نکامی هاست شاخه ها مضطرب از جنبش باد در هم آویخته می پرهیزند برگها سوخته از بوسه مرگ تک تک از شاخه فرو میریزند می کند باد خزانی خاموش شعله سرکش تابستان را دست مرگ است و ز پا ننشیند تا به یغما نبرد بستان را دلم از نام خزان می لرزد زانکه من زاده تابستانم شعر من آتش پنهان من است روز و شب شعله کشد در جانم می رسد سردی پاییز حیات تاب این سیل بلاخیز نیست غنچه ام نشکفته به کام طاقت سیلی پاییزم نیست |
تو کيستی، که من اينگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خيالت نمی برد خوابم تو چيستی، که من از موج هر تبسم تو بسان قايق، سرگشته ، روی گردابم ! تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپيد؟ تو را کدام خدا؟ تو را از کدام جهان؟ تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟ تو در کدام چمن، همره کدام نسيم؟ تو از کدام سبو؟ من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه چه کرد با دل من آن شيرين نگاه، آه! مدام پيش نگاهی، مدام پيش نگاه! کدام نشإه دويده است از تو در تن من؟ که ذره های وجودم تو را که می بينند به رقص می آيند سرود می خوانند! چه آرزوی محالی است زيستن با تو مرا همين بگذارند يک سخن با تو: به من بگو که مرا از دهان شير بگير! به من بگو که برو در دهان شير بمير! بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف! ستاره ها را از آسمان بيار به زير؟ تو را به هر چه تو گويی، به دوستی سوگند هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه که صبر ، راه درازی به مرگ پيوسته ست! تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه تو دور دست اميدی و پای من خسته است همه ی وجودم تو مهر است و جان محروم چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است "فریدون مشیری" |
پوزش
گفته بود پيش از اين‌ها: دوستي ماند به گل دوستان را هر سخن، هركار، بذر افشاندن است در ضمير يكدگر باغ گل روياندن است گفته بودم: آب و خورشيد و نسيمش مهر هست باغبانش، رنج تا گل بردمد گفته بودم گر به بار آيد درست زندگي را چون بهشت تازه، عطرافشان و گل‌باران كند گفته بودم، ليك، با من كس نگفت خاك را از ياد بردي! خاك را لاجرم يك عمر سوزاندي دريغ بذرهاي آرزويي پاك را آب و خورشيد و نسيم و مهر را زانچه مي‌بايست افزون داشتم شوربختي بين كه با آن شوق و رنج « در زمين شوره سنبل» كاشتم! - گل؟ چه جاي گل، گياهي برنخاست در پي صد بار بذرافشاني‌ام باغ من، اينك بيابان است و بس وندر آن من مانده با حيراني‌ام! پوزشم را مي‌پذيري، بي‌گمان عشق با اين اشك‌ها، بيگانه نيست دوستي بذري‌ست، اما هر دلي درخور پروردن اين دانه نيست. |
فریدون مشیری
من دلم مي‌خواهد خانه‌اي داشته باشم پر دوست، کنج هر ديوارش دوست‌هايم بنشينند آرام گل بگو گل بشنو...؛ هر کسي مي‌خواهد وارد خانه پر عشق و صفايم گردد يک سبد بوي گل سرخ به من هديه کند. شرط وارد گشتن شست و شوي دل‌هاست شرط آن داشتن يک دل بي رنگ و رياست... بر درش برگ گلي مي‌کوبم روي آن با قلم سبز بهار مي‌نويسم اي يار خانه‌ي ما اينجاست تا که سهراب نپرسد ديگر " خانه دوست کجاست؟ " (( فريدون مشيري )) |
نه عقابم نه کبوتر اما |
برف شبانه … |
فریدون مشیری بهار را باور کن
بهار را باور کن باز کن پنجرهها را که نسیم روز میلاد اقاقی ها را جشن میگیرد و بهار روی هر شاخه کنار هر برگ شمع روشن کرده است همه چلچله ها برگشتند و طراوت را فریاد زدند کوچه یکپارچه آواز شده است و درخت گیلاس هدیه جشن اقاقی ها را گل به دامن کرده ست باز کن پنجره ها را ای دوست هیچ یادت هست که زمین را عطشی وحشی سوخت برگ ها پژمردند تشنگی با جگر خاک چه کرد هیچ یادت هست توی تاریکی شب های بلند سیلی سرما با تاک چه کرد با سرو سینه گلهای سپید نیمه شب باد غضبناک چهکرد هیچ یادت هست حالیا معجزه باران را باور کن و سخاوت را در چشم چمنزار ببین و محبت را در روح نسیم که در این کوچه تنگ با همین دست تهی روز میلاد اقاقی ها را جشن میگیرد خاک جان یافته است تو چرا سنگ شدی تو چرا اینهمه دلتاگ شدی باز کن پنجره ها را و بهاران را باور کن... {پپوله} |
کاش می دیدم چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است آه وقتی تو، لبخند نگاهت را می تابانی بال مژگان بلندت را می خوابانی آه وقتی که تو چشمانت، آن جام لبالب از جاندارو را سوی این تشنه ی جان سوخته، می گردانی موج موسیقی عشق از دلم می گذرد روح گلرنگ شراب در تنم می گردد دست ویرانگر شوق پرپرم می کند، ای غنچه ی رنگین پرپر من، در آن لحظه، که چشم تو به من می نگرد برگ خشکیده ی ایمان را در پنجه باد رقص شیطانی خواهش را در آتش سبز نور پنهانی بخشش را در چشمه ی مهر اهتزاز ابدیت را می بینم بیش از این، سوی نگاهت نتوانم نگریست اهتزاز ابدیت را یارای تماشایم نیست کاش می گفتی چیست آنچه از چشم تو، تا عمق وجودم جاری است... فریدون مشیری |
اشعار فریدون مشیری
همه می پرسند: چیست در زمزمه مبهم آب؟
چیست در همهمه دلکش برگ؟ چیست در بازی آن ابر سپید، روی این آبی آرام بلند، که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال؟ چیست در خلوت خاموش کبوترها؟ چیست در کوشش بی حاصل موج؟ چیست در خنده جام؟ که تو چندین ساعت، مات و مبهوت به آن می نگری؟ نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به این آبی آرام بلند، نه به این خلوت خاموش کبوترها، نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام، من به این جمله نمی اندیشم من، مناجات درختان را، هنگام سحر، رقص عطر گل یخ را با باد، نفس پاک شقایق را در سینه کوه، صحبت چلچله ها را با صبح، نبض پاینده هستی را در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را می شنوم، می بینم من به این جمله نمی اندیشم! به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم همه وقت- همه جا من به هر حال که باشم به تو می اندیشم تو بدان این را، تنها تو بدان! تو بیا- تو بمان با من، تنها تو بمان! جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب من فدای تو، به جای همه گل ها تو بخند اینک این من که به پای تو در افتادم باز ریسمانی کن از آن موی دراز تو بگیر، تو ببند! تو بخواه- پاسخ چلچله ها را، تو بگو! قصه ابر هوا را، تو بخوان! تو بمان با من، تنها تو بمان در دل ساغر هستی تو بجوش من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست، آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش! فریدون مشیری |
اشعار فریدون مشیری
بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک، شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک، آسمانِ آبی و ابر سپید، برگ‌های سبز بید، عطر نرگس، رقص باد، نغمۀ شوق پرستوهای شاد خلوتِ گرم کبوترهای مست نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار خوش به‌حالِ روزگار خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب خوش به‌حالِ آفتاب ای دلِ من، گرچه در این روزگار جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام بادۀ رنگین نمی‌بینی به جام نُقل و سبزه در میان سفره نیست جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ هفت‌رنگش می‌شود هفتاد رنگ فریدون مشیری |
اشعار فریدون مشیری
کوچه
بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید باغ صد خاطره خندید، عطر صد خاطره پیچید یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آمد تو به من گفتی: از این عشق حذر کن! لحظه ای چند بر این آب نظر کن! آب، آیینه عشق گذران است تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا که دلت با دگران است تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن! با تو گفتم: حذر از عشق؟ ندانم سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم، نتوانم روز اول که دل من به تمنای تو پر زد چون کبوتر لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی من نه رمیدم، نه گسستم باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق، ندانم، نتوانم... اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت اشک در چشم تو لرزید، ماه بر عشق تو خندید یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم، نرمیدم... رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم بی تو اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم... فریدون مشیری |
| اکنون ساعت 09:01 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)