یه بیت شعر تقدیم نفر بالاییت کن ...!!
 

یه بیت شعر تقدیم نفر بالاییت کن ...!! :53:

به نفر قبلی تقدیم میکنم
مرا اگر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی

تقدیم به نفر قبلی:
همه شب در آستانت شده کار من گدایی
به خدا که این گدایی ندهم به پادشاهی

سرما و در میخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی

تقدیم به همسایه طبقه بالا:


عــجب آن دلبــر زيبا كـجا رفت عجب آن سرو خوش بالا كجا رفت ؟
مــيان ما چـو شـمعي نور مي داد كجا شد اي عجب بي ما كجا رفت ؟
دلم چون بـرگ مي لرزد هــمه روز كه دلبــر نيمه شب تنها كـجا رفت
بـــرو در بـاغ و پـرس از بـاغبانان كه آن شـاخه گـل رعــنا كجا رفت
چو ديـوانه هــمي گـــردم به صحرا كه آن آهو در اين صحرا كجا رفت؟

در ازل پرتوی حسنت زتجلی دم زد
عشق پیدا شد واتش به همه عالم زد

شب شرابی خوردم و مستی مرا در بر گرفتدوریت آمد به یادم هستیم آتش گرفت

پارسال بهار دسته جمعي رفته بوديم زيارت ......ديديريدي ديديري دي دي
برگشتني يه دختري خوشگلو با محبت .... همسفر ماشده بود همراهمون ميومد
به دست و پام افتاده بود اين دل بي مروت
راز دلم رو گفتم اين رو جواب شنفتم...
چه پسري اوا چقد نادوني ...اومدي زيارت يا كه چشم چروني..
قسم به اون زيارتي كه كردم ..قسم به اون عبادتي كه كردم
ابر و باد و مه و خورشيد و فلك دركارند
تا تو ناني به كف آري و به غفلت مخوري[IMG]http://*****************/3/1258304576.gif[/IMG]

ارزو ای سراب بیکران ای امید بینشان
ای که شعله های عشق اتشم زند به جان
عشق من بود گناه من

راهـــي است راه عشــق كه هـيچش كناره نـيست
آنـــجا جـــز آن كه جــــان بسـپارند چــاره نـيست
هــرگه كه دل به عشـق دهـي خـوش دمـي بود
در كــار خــير حــاجت هـيچ اســتخاره نــيست

یک حرف صوفیانه بگویم اجازت است
ای نور دیده صلح به از جنگ و داوری:53:

خم زلف تو دام کفر و دين است
ز کارستان او يک شمه اين است {پپوله}

روی زرد است و آه درد آلود
عاشقان را دوای رنجوری

کاش ميشد عشق را تفسير کرد,
خوابه چشمان تو را تعبير کرد,
کاش ميشد همچون گلها ساده بود,
سادگی را با تو عالمگير کرد,

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

رواق منظر چشم من آشيانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود
در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

خلـــوت گزيده را به تماشــــا چه حــــاجـــت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان به درآیی

هم گلستان خيالم ز تو پرنقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده روشنایی

عمو زنجیر باف بله
زنجیر منو بافتی بله
پشت کوه انداختی بله
بابا اومده چی چی آورده
نخود وکیشمیش

ما را به دعا کاش فراموش نسازند
رندان سحرخیز که صاحب نظرانند

دل سراپرده محبت اوست
ديده آيينه دار طلعت اوست

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می کند شب همه شب ذعای تو

گل نمیچینم خدار ا باغبان در را نبند
مینشینم گوشی گل را تماشا میکنم

دوران همی نویسد بر عارضش خطی خوش
یارب نوشته بد از یار ما بگردان

با دوست گنج فقر بهشت است و بوستان
بی دوست خاک بر سر گنج و توانگری

چه قد زيباست اين گل و بلبل
در دست دارم سوسن و سنبل

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

به خدا اگر بمبرم که دل از تو بر نگیرم
برو ای طبیبم از سر که دوا نمی پذیرم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم

بیاموزمت کیمیای سعادت
ز همصحبت بد جدایی جدایی

از خاک ما در باد بوی تو می آید
تنها تو می مانی ما می رویم از یاد

غم دنیا خورم یا حسرت یار
میخوام گریه کنم من با دلی زار
همی ترسم شود دیوانه فائز
چو مجنون سر نهد بر دشت و کوهسار

دوباره میسازمت وطن /اگر چه با خشت جان خویش

عشقهایی کز پی رنگی بود
عشق نبود عاقبت ننگی بود