10- جان کارو (استون ویلا)

یکی از اولین قوانین برای انتخاب شماره 10 تیم تان این است که سنتر فورواردهای بلند قامت که از ضربات سر خوبی برخوردارند اما در بازی با توپ ضعیف هستند را کنار بگذارید. این ایده که جان کارو، مهاجم فعلی استون ویلا شماره 10 به تن کند، یک اشتباه نابخشودنی بود. شماره ده بعدی آنها کیست؟ لوکا تونی؟ امیل هسکی؟ یا پیتر کراوچ؟

9- هوگو ویانا (پرتغال)

او در سال 2002 در حالی که هنوز یک بازیکن نوجوان در تیم اسپورتینگ لیسبون بود، مورد توجه بسیاری از تیم های بزرگ اروپایی قرار گرفت. اما او با تصمیمی اشتباه به تیم بحران زده نیوکاسل پیوست. او در سراشیبی قرار گرفت اما تعجب انگیز اینکه او در جام جهانی 2006 و در حضور بازیکنانی مانند لوئیس فیگو، کریس رونالدو و دکو، همچنان شماره 10 تیم پرتغال بود. ویانا تنها در دو بازی به عنوان بازیکن جانشین به میدان رفت و در بازی مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی، یک ضربه پنالتی را از دست داد.

8- الیور نویویل (آلمان)

نویویل در یورو 2008 شماره 10 تیم ملی آلمان بود و در جام جهانی 2006 نیز همین پیراهن را به تن می کرد در حالی که در سال 2008 و در 35 سالگی در بوندس لیگای 2 به میدان می رفت. مطمئنا مردانی مانند گونتر نتزر، ولفگانگ اوراس و لوتار ماتئوس باید سری به علامت تاسف تکان دهند واز خود بپرسند که چه بر سر تیم ملی کشورشان آمده است.

7- خوسه آنتونیو ریس (اسپانیا)

او زمانی ستاره تیم بتیس بود اما هیچگاه نتوانست انتظاری که از او می رفت را برآورده کند. و در سال 2006 افت محسوسی داشت اما در تابستان او پیراهن شماره 10 تیم ملی اسپانیا را در جام جهانی 2006به تن کرد. این تصمیم نه تنها از این لحاظ عجیب است که او یک بازیکن کناری است، بلکه نکته عجیب تر این است که اسپانیا ستاره های بزرگی مانند ژاوی، سسک فابرگاس، فرناندو تورس و داوید ویا را در اختیار داشت. او در آن رقابت های دقایق اندکی به میدان رفت و طرفداران شماره 10 تیم اسپانیا را به ندرت در زمین دیدند.

6- رود فن نیستلروی (هلند)

او یکی از بهترین مهاجمان یک دهه اخیر بوده است اما نیستلروی یک شماره 9 است. او مهاجمی برای داخل محوطه جریمه است، مهاجمی که اکثر گل های خود را از داخل محوطه شش قدم به ثمر می رساند. شما هرگز نمی توانید دیوید ترزگه یا پیپو اینزاگی را با شماره 10 ببینید. نیستلروی در یورو 2004 پیراهن شماره 10 تیم ملی هلند را به تن کرد در حالی که بازیکنانی مانند کلارنس سیدورف، وسلی اشنایدر، رافائل فن در فارت و حتی آرین روبن گزینه های بهتری بودند.

5- لاسانا دیارا (رئال مادرید)

دیارا یک هافبک دفاعی فوق العاده است، بازیکنی که در کلاس جهانی قرار می گیرد اما او یک هافبک تدافعی است و شماره 10 اصلا مناسب او نیست. این مسئله زمانی غیر قابل قبول تر می شود که کهکشانی ها بازیکنانی مانند کاکا، رائول، گوتی و کریس رونالدو را در ترکیب خود دارند.

4- نیکلا برتی (ایتالیا)

ایتالیایی ها با امیدواری بسیار جام جهانی 1990 که در کشورشان برگزار می شد، را آغاز کردند اما در مرحله نیمه نهایی و در ضربات پنالتی، با ترکیبی از بدشانسی، بی دقتی، سیستم نامناسب و عدم تمرکز سرمربی تیم، آزلیو ویچینی، مغلوب تیم آرژانتین شدند. شاید ایتالیایی ها می توانستند پیراهن شماره 10 را به بازیکنانی مانند روبرتو باجو، جوزپه جیانینی یا روبرتو دونادونی بدهند نه بازیکنی که در تمام دوران بازی اش موجب رنجش طرفداران آتزوری شد.

3- سیدنی گووو (فرانسه)

شاید این انتخاب چندان تعجب برانگیز نباشد زیرا وقتی ریموند دومنک سرمربی است، باید انتظار هر مسئله را داشته باشید. یورو 2008 یک فاجعه کامل برای دومنک بود. او بازیکنانی مانند دیوید ترزگه و سباستین فری را کنار گذاشت، ترکیب بسیار نامناسبی را انتخاب کرد و تیمش را در همان مرحله گروهی حذف شده دید. اما شرم انگیزترین تصمیم او، دادن پیراهن شماره 10تیم به سیدنی گووو بود.

2- آندری فورونین (لیورپول)

لیورپول به دلیل حضور چند بازیکن در ترکیبش همواره مورد تمسخر هواداران و رسانه ها قرار می گیرد. دیوید انگوگ، لوکاس، آندره آ دوسنا و البته آندری فورونین. در طول دو فصل حضور در آنفیلد، مرد اوکراینی در 30 بازی تنها 6 گل به ثمر رساند. با این وجود، رافا بنیتس، نابغه نقل و انتقالات، شماره 10 قرمزها را به او داد. خیلی دیوانه ای رافا!

1- ویلیام گالاس (آرسنال)

تنها مدافع آرسنال می تواند در جایگاه اول قرار بگیرد، او که بعد از بازنشستگی کریس برگ کمپ افسانه ای در سال 2006، شماره 10 توپچی ها را به تن کرد. گالاس در دوران اوجش، یک مدافع تمام عیار بود اما پوشیدن شماره 10 توسط او مثل این است که گوردون براون، نخست وزیر انگلستان، با پیراهن شماره 10 در جمع ظاهر شود! نظرشما چیست؟ آیا شماره 10 بدتری سراغ دارید؟