|
غزلیات حافظ با قابلیت جستجو (فارسی و انگلیسی)
این بخش بطور کامل برگرفته از سایت http://www.hafizonlove.com می باشد که به اهتمام آقای شهریار شهریاری، اشعار این شاعر گرانقدر به انگلیسی ترجمه شده اند.
همینجا از آقای شهریار شهریاری، کمال تشکر را دارم |
O beautiful wine-bearer, bring forth the cup and put it to my lips Path of love seemed easy at first, what came was many hardships. With its perfume, the morning breeze unlocks those beautiful locks The curl of those dark ringlets, many hearts to shreds strips. In the house of my Beloved, how can I enjoy the feast Since the church bells call the call that for pilgrimage equips. With wine color your robe, one of the old Magi’s best tips Trust in this traveler’s tips, who knows of many paths and trips. The dark midnight, fearful waves, and the tempestuous whirlpool How can he know of our state, while ports house his unladen ships. I followed my own path of love, and now I am in bad repute How can a secret remain veiled, if from every tongue it drips? If His presence you seek, Hafiz, then why yourself eclipse? Stick to the One you know, let go of imaginary trips. © Shahriar Shahriari Los Angeles, Ca April 9, 1999 الا یا ایها الـساقی ادر کاسا و ناولـها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها بـه بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگـشاید ز تاب جعد مشکینش چه خون افـتاد در دل‌ها مرا در منزل جانان چه امـن عیش چون هر دم جرس فریاد می‌دارد که بربندید مـحـمـل‌ها بـه می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید کـه سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها شـب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل کـجا دانـند حال ما سبکـباران ساحـل‌ها همـه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر نـهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ مـتی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملـها |
Where is sensible action, & my insanity whence? See the difference, it is from where to whence. From the church & hypocritical vestments, I take offence Where is the abode of the Magi, & sweet wine whence? For dervishes, piety and sensibility make no sense Where is sermon and hymn, & the violin's music whence. Upon seeing our friend, our foes put up their defense Where is a dead lantern, & the candle of the sun whence? My eye-liner is the dust of your door and fence Where shall I go, tell me, you command me whence? Take your focus from your chin to the trap on the path hence, Where to O heart, in such hurry you go whence? May his memory of union be happy and intense Where are your amorous gestures, & your reproach whence? Make not restlessness & insomnia, Hafiz's sentence What is rest, which is patience, and sleep whence? © Shahriar Shahriari Los Angeles, Ca Februaru 1, 2000 صـلاح کار کـجا و مـن خراب کـجا بـبین تـفاوت ره کز کجاست تا به کجا دلـم ز صومعه بگرفت و خرقـه سالوس کـجاسـت دیر مغان و شراب ناب کجا چـه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را سـماع وعـظ کـجا نغمـه رباب کجا ز روی دوست دل دشمـنان چـه دریابد چراغ مرده کـجا شمـع آفـتاب کـجا چو کحل بینش ما خاک آستان شماست کـجا رویم بـفرما از این جـناب کـجا مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است کـجا همی‌روی ای دل بدین شتاب کجا بـشد کـه یاد خوشش باد روزگار وصال خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست قرار چیسـت صبوری کدام و خواب کـجا |
That beautiful Shirazi Turk, took control and my heart stole, I'll give Samarkand & Bukhara, for her Hindu beauty mole. O wine-bearer bring me wine, such wine not found in Heavens By running brooks, in flowery fields, spend your days and stroll. Alas, these sweet gypsy clowns, these agitators of our town Took the patience of my heart, like looting Turks take their toll. Such unfinished love as ours, the Beloved has no need, For the Perfect Beauty, frills and adornments play no role. I came to know Joseph's goodness, that daily would increase Even the chaste Mistress succumbed to the love she would extol. Whether profane or even cursed, I'll reply only in praise Sweetness of tongue and the lips, even bitterness would enthrall. Heed the advice of the wise, make your most endeared goal, The fortunate blessed youth, listen to the old wise soul. Tell tales of song and wine, seek not secrets of the world, None has found and no-one will, knowledge leaves this riddle whole. You composed poems and sang, Hafiz, you spent your days well Venus wedded to your songs, in the firmaments' inverted bowl. اگر آن ترک شیرازی بـه دسـت آرد دل ما را بـه خال هـندویش بخشم سمرقند و بـخارا را بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافـت کـنار آب رکـن آباد و گلگـشـت مـصـلا را فـغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شـهرآشوب چـنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغـما را ز عشـق ناتـمام ما جمال یار مستغنی اسـت بـه آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم کـه عـشـق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را اگر دشـنام فرمایی و گر نـفرین دعا گویم جواب تـلـخ می‌زیبد لـب لعـل شـکرخا را نصیحـت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند جوانان سـعادتـمـند پـند پیر دانا را حدیث از مـطرب و می گو و راز دهر کـمـتر جو کـه کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافـظ کـه بر نـظـم تو افـشاند فلک عـقد ثریا را |
Kindly tell the tender deer, O morning breeze I am wandering your desert and the wild countries. Long live the sugar merchant, but why Is he unkind to sweet lovers, the honey-bees? Tender rose, pride in your goodness forbids To ask the manic nightingale of his fantasies. Only with gentle compassion can you trap the wise. The wise bird from any snare simply flees. I know not why there is no familiarity With the tall, black eye, bright faced beauties. When in company of friends, glass of wine in hand Remember old companions who travel upon the breeze. The only criticism that I can have of you; For kindness, the beauties charge extortionate fees. No wonder if in the heavens, as claims Hafiz; Venus’ song brings Christ to dancing sprees. صـبا بـه لطـف بگو آن غزال رعنا را که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را شـکرفروش کـه عمرش دراز باد چرا تفـقدی نـکـند طوطی شکرخا را غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گـل کـه پرسشی نکنی عندلیب شیدا را به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر بـه بـند و دام نـگیرند مرغ دانا را ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست سهی قدان سیه چشم ماه سیما را چو با حـبیب نـشینی و باده پیمایی بـه یاد دار مـحـبان بادپیما را جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب کـه وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را در آسمان نه عجب گر به گفته حافـظ سرود زهره به رقص آورد مـسیحا را |
O wine-bearer brighten my cup with the wine O minstrel say good fortune is now mine. The face of my Beloved is reflected in my cup Little you know why with wine, I always myself align. Eternal is the one whose heart has awakened to Love This is how Eternal Records my life define. So proud are the tall beauties of the world Outshines all the others this handsome spruce of mine. O breeze if by chance you pass through friendly gardens From me to my Beloved, please give a sign; Ask why you choose to forget my name? Will come the one to whom an audience you decline. Intoxication pleases my Beloved and my Lord To the wine, they would assign, my life's design. What if on Judgment Day, no favor would be gained From eating bread and leaving a forbidden water so fine? Hafiz, let a tear drop or two leave your eyes, May we ensnare the Bird of Union, divine. The sea of the skies and the gondola of the moon With the grace of the Master, radiantly shine. ساقی بـه نور باده برافروز جام ما مـطرب بـگو کـه کار جهان شد به کام ما ما در پیالـه عـکـس رخ یار دیده‌ایم ای بی‌خـبر ز لذت شرب مدام ما هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشـق ثـبـت اسـت بر جریده عالـم دوام ما چـندان بود کرشمـه و ناز سـهی قدان کاید بـه جـلوه سرو صـنوبرخرام ما ای باد اگر بـه گلشـن احـباب بـگذری زنـهار عرضـه ده بر جانان پیام ما گو نام ما ز یاد بـه عـمدا چـه می‌بری خود آید آن کـه یاد نیاری ز نام ما مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است زان رو سـپرده‌اند بـه مـسـتی زمام ما ترسـم کـه صرفـه‌ای نبرد روز بازخواست نان حـلال شیخ ز آب حرام ما حافـظ ز دیده دانه اشکی هـمی‌فـشان باشد کـه مرغ وصـل کـند قـصد دام ما دریای اخـضر فـلـک و کشـتی هـلال هسـتـند غرق نعـمـت حاجی قوام ما |
The bright moon reflects your radiant face Your snowcapped cheekbones supply water of grace My heavy heart desires an audience with your face Come forward or must return, your command I will embrace. Nobody for good measures girded your fields Such trades no one in their right mind would chase. Our dormant fate will never awake, unless You wash its face and shout brace, brace! Send a bouquet of your face with morning breeze Perhaps inhaling your scent, your fields we envision & trace. May you live fulfilled and long, O wine-bearer of this feast Though our cup was never filled from your jug or your vase. My heart is reckless, please, let Beloved know Beware my friend, my soul your soul replace. O God, when will my fate and desires hand in hand Bring me to my Beloved hair, in one place? Step above the ground, when you decide to pass us by On this path lie bloody, the martyrs of human race. Hafiz says a prayer, listen, and say amen May your sweet wine daily pour upon my lips and my face. O breeze tell us about the inhabitants of city of Yazd May the heads of unworthy roll as a ball in your polo race. Though we are far from friends, kinship is near We praise your goodness and majestic mace. O Majesty, may we be touched by your grace I kiss and touch the ground that is your base. ای فروغ ماه حـسـن از روی رخـشان شـما آب روی خوبی از چاه زنـخدان شـما عزم دیدار تو دارد جان بر لـب آمده بازگردد یا برآید چیسـت فرمان شـما کـس بـه دور نرگست طرفی نبسـت از عافیت بـه کـه نفروشـند مسـتوری به مستان شما بـخـت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مـگر زان کـه زد بر دیده آبی روی رخـشان شـما با صـبا هـمراه بفرسـت از رخت گلدستـه‌ای بو کـه بویی بشـنویم از خاک بسـتان شـما عـمرتان باد و مراد ای ساقیان بزم جـم گر چـه جام ما نـشد پرمی بـه دوران شـما دل خرابی می‌کـند دلدار را آگـه کـنید زینـهار ای دوسـتان جان مـن و جان شـما کی دهد دست این غرض یا رب که همدستان شوند خاطر مـجـموع ما زلـف پریشان شـما دور دار از خاک و خون دامـن چو بر ما بـگذری کاندر این ره کـشـتـه بـسیارند قربان شـما ای صـبا با ساکـنان شـهر یزد از ما بـگو کای سر حـق ناشـناسان گوی چوگان شـما گر چـه دوریم از بساط قرب همـت دور نیسـت بـنده شاه شـماییم و ثـناخوان شـما ای شهنـشاه بـلـنداخـتر خدا را هـمـتی تا ببوسـم هـمـچو اخـتر خاک ایوان شـما می‌کـند حافـظ دعایی بـشـنو آمینی بـگو روزی ما باد لـعـل شـکرافـشان شـما |
When you hear the lovers’ words, think them not a mistake You don’t recognize these words, the error must be your take. The here and hereafter cannot tame my spirit and soul Praise God for all the intrigue in my mind that is at stake. I know not who resides within my heart Though I am silent, he must shake and quake. My heart went through the veil, play a song Hark, my fate, this music I must make. I paid no heed, worldly affairs I forsake It is for your beauty, beauty of the world I partake. My heart is on fire, I am restless and awake To the tavern to cure my hundred day headache. My bleeding heart has left its mark in the temple You have every right to wash my body in a wine lake. In the abode of the Magi, I am welcome because The fire that never dies, in my heart is awake. What was the song the minstrel played? My life is gone, but breathing, I still fake! Within me last night, the voice of your love did break Hafiz’s breast still quivers and shakes for your sake. چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست سرم بـه دنیی و عـقـبی فرو نـمی‌آید تـبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست در اندرون مـن خسته دل ندانـم کیسـت که من خموشم و او در فغان و در غوغاست دلـم ز پرده برون شد کـجایی ای مـطرب بـنال هان که از این پرده کار ما به نواست مرا بـه کار جـهان هرگز الـتـفات نـبود رخ تو در نظر من چنین خوشـش آراسـت نخـفـتـه‌ام ز خیالی کـه می‌پزد دل من خـمار صدشـبـه دارم شرابخانه کجاست چـنین کـه صومعـه آلوده شد ز خون دلم گرم به باده بشویید حق به دست شماست از آن بـه دیر مـغانـم عزیز می‌دارند کـه آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست چـه ساز بود که در پرده می‌زد آن مـطرب کـه رفـت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست ندای عـشـق تو دیشـب در اندرون دادند فـضای سینـه حافـظ هنوز پر ز صداست |
Disheveled hair, sweaty, smiling, drunken, and With a torn shirt, singing, the jug in hand Narcissus loudly laments, on his lips, alas, alas! Last night at midnight, came and sat right by my bed-stand Brought his head next to my ears, with a sad song Said, O my old lover, you are still in dreamland The lover who drinks this nocturnal brew Infidel, if not worships the wine's command Go away O hermit, fault not the drunk Our Divine gift from the day that God made sea and land Whatever He poured for us in our cup, we just drank If it was a cheap wine or heavenly brand The smile on the cup's face and Beloved's hair strand Break many who may repent, just as Hafiz falsely planned. زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست نرگسـش عربده جوی و لبش افسوس کنان نیم شب دوش به بالین من آمد بنشسـت سر فرا گوش مـن آورد بـه آواز حزین گفـت ای عاشق دیرینه من خوابت هست عاشـقی را کـه چنین باده شبگیر دهـند کافر عـشـق بود گر نـشود باده پرسـت برو ای زاهد و بر دردکـشان خرده مـگیر کـه ندادند جز این تحفه به ما روز السـت آن چـه او ریخت بـه پیمانـه ما نوشیدیم اگر از خمر بهشت است وگر باده مـسـت خـنده جام می و زلـف گره گیر نـگار ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکسـت |
When God designed your features and joined your brows Paved my way, then trapped me with your gestures & bows The spruce and I, both rooted to the ground Fate, like a fine cloth belt, its bind endows. United the knots of my doing and of the budding heart The fragrant breeze, when to you it made its vows. Fate convinced me to be enslaved to thee Yet nothing moves unless your will allows. Like an umbilical cord, don't wrap around my heart It is your flowing lock of hair that I espouse. You were the desire of another, O breeze of union, Alas, my heart's hope and fire you douse. I said because of your infliction I shall leave my house Smilingly said go ahead Hafiz, with chained hooves and paws. خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بـسـت گـشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بسـت مرا و سرو چمـن را بـه خاک راه نـشاند زمانـه تا قصـب نرگـس قبای تو بسـت ز کار ما و دل غنـچـه صد گره بـگـشود نـسیم گـل چو دل اندر پی هوای تو بست مرا بـه بـند تو دوران چرخ راضی کرد ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست چو نافـه بر دل مسکین من گره مفـکـن کـه عـهد با سر زلف گره گشای تو بست تو خود وصال دگر بودی ای نـسیم وصال خـطا نـگر کـه دل امید در وفای تو بست ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفـت به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست |
The hermit has no need to watch the stage Since Beloved is at home, no need for pilgrimage. O soul you have a pact with the Divine, Then ask how should I my life manage? O King of goodness, I swear that I’m on fire Then ask how this beggar should I manage? I am the master of demands, yet my tongue is still In your compassion to ask is an outrage. No need to plot, if our blood you demand, Our body is yours to take at any age. Essence of the Beloved is the Holy Grail, In expressing our needs, we need not engage. I put up with the hardships of the sea No need for the sea, once I earned my pearly wage. No need to deal with fake prophets because When friends are here, false claims disparage. O begging lover, when Beloved’s life giving lips Give their dutiful gifts, begging discourage. Hafiz desist, for art self-radiates Needless debate with fake artist and false sage. خـلوت گزیده را به تماشا چه حاجـت اسـت چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است جانا بـه حاجـتی کـه تو را هـسـت با خدا کاخر دمی بـپرس که ما را چه حاجـت اسـت ای پادشاه حـسـن خدا را بـسوخـتیم آخر سؤ‌ال کـن کـه گدا را چه حاجـت اسـت ارباب حاجـتیم و زبان سؤ‌ال نیسـت در حـضرت کریم تمـنا چـه حاجـت اسـت محـتاج قصـه نیسـت گرت قصد خون ماست چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت اسـت جام جـهان نماسـت ضـمیر مـنیر دوسـت اظـهار احـتیاج خود آن جا چه حاجت اسـت آن شد کـه بار مـنـت مـلاح بردمی گوهر چو دست داد به دریا چه حاجـت اسـت ای مدعی برو کـه مرا با تو کار نیسـت احـباب حاضرند بـه اعدا چه حاجـت اسـت ای عاشـق گدا چو لـب روح بـخـش یار می‌داندت وظیفـه تـقاضا چـه حاجت اسـت حافـظ تو ختـم کـن که هـنر خود عیان شود با مدعی نزاع و مـحاکا چـه حاجـت اسـت |
Keep to your own affairs, why do you fault me? My heart has fallen in love, what has befallen thee? In the center of he, whom God made from nothing There is a subtle point that no creature can see. Until His lips fulfill my lips like a reed From all the worldly advice I must flee. The beggar of your home, of the eight heavens has no need The prisoner of your love, from both worlds is thus free. Though my drunkenness has brought forth my ruin My essence is flourished by paying that ruinous fee. O heart for the pain and injustice of love do not plead For this is your lot from the justice of eternity. Hafiz don’t help magic and fantasy further breed The world is filled with such, from sea to sea. برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست مرا فـتاد دل از ره تو را چه افتادسـت میان او کـه خدا آفریده اسـت از هیچ دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست بـه کام تا نرساند مرا لبـش چون نای نصیحـت همه عالم به گوش من بادست گدای کوی تو از هشت خلد مستغنیست اسیر عشق تو از هر دو عالم آزادسـت اگر چه مستی عشقـم خراب کرد ولی اساس هستی من زان خراب آبادسـت دلا مـنال ز بیداد و جور یار کـه یار تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست برو فسانه مخوان و فسون مدم حافـظ کز این فسانه و افسون مرا بسی یادست |
Though the wine is joyous, and the wind, flowers sorts Harp music and scent of wine, the officer reports. If you face an adversary and a jug of wine Choose the wine because, fate cheats and extorts. Up your ragged, patched sleeves, hide & keep your cup Like this flask of wine, fate too bleeds and distorts. With my teary eyes, I cleanse my robe with wine Self-restraint and piety is what everyone exhorts. Seek not your joy in the turn of the firmaments Even my filtered clear red fluid, dregs sports. This earth and sky is no more than a bleeding sieve That sifts and sorts kingly crowns and courts. Hafiz, your poems invaded Fars and Iraqi ports It is now the turn of Baghdad and Tabrizi forts. اگر چـه باده فرح بخش و باد گل‌بیز اسـت به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است صراحی ای و حریفی گرت به چنـگ افـتد بـه عـقـل نوش که ایام فتنه انگیز است در آسـتین مرقـع پیالـه پـنـهان کـن که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ریز است بـه آب دیده بـشوییم خرقـه‌ها از می کـه موسـم ورع و روزگار پرهیز اسـت مـجوی عیش خوش از دور باژگون سپـهر که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است سـپـهر برشده پرویزنیسـت خون افشان کـه ریزه‌اش سر کسری و تاج پرویز اسـت عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافـظ بیا کـه نوبـت بـغداد و وقت تبریز اسـت |
I long to open up my heart For my heart do my part. My story was yesterday’s news From rivals cannot keep apart. On this holy night stay with me Till the morning, do not depart. On a night so dark as this, My course, how can I chart? O breath of life, help me tonight That in the morn I make a start. In my love for you, I will My self and ego thwart. Like Hafiz, being love smart; I long to master that art. حال دل با تو گفتنم هوس است خـبر دل شنفتنم هوس است طـمـع خام بین که قصه فاش از رقیبان نهفتنم هوس اسـت شب قدری چنین عزیز و شریف با تو تا روز خفتنم هوس اسـت وه کـه دردانه‌ای چـنین نازک در شب تار سفتنم هوس است ای صـبا امشبـم مدد فرمای که سحرگه شکفتنم هوس است از برای شرف بـه نوک مژه خاک راه تو رفتنم هوس اسـت همـچو حافـظ به رغم مدعیان شعر رندانه گفتنم هوس است |
Amidst flowers, wine in hand, my lover I embrace King of the world is my slave on such a day in such a place. Bring no candles to this, our festive feast, tonight Full moon is pale beside the light of my lover's face. Drinking of wine, our creed has sanctified Yet without you, drinking wine is disgrace. My ears only hear the song of the harp and the reed My eyes see your ruby lips, and the cup chase. Keep perfumes away from our feast tonight The fragrance of your hair, our feast will grace. Speak not to me of sweetness of candy and sugar; Since my lips, sweetness of your lips, did once trace. Your treasures are hidden in the ruins of my heart And my path to the tavern has now become sacred space. Speak not of disgrace; that's my fame and my base And fame and high place, I despise and debase. Drunk and disconcerted and demented and deceived Show me one who's not, within our town and our race. Fault not the pious one, because he, also, like us, Is seeking love and grace, in his own way, at his own pace. Hafiz, wine in hand, always your lover embrace 'Cause flowers and joy fill this festive time and space. گـل در بر و می در کف و معشوق به کام است سلـطان جهانـم بـه چـنین روز غلام است گو شـمـع میارید در این جمع که امـشـب در مـجـلـس ما ماه رخ دوست تمام اسـت در مذهـب ما باده حـلال اسـت ولیکـن بی روی تو ای سرو گـل اندام حرام اسـت گوشـم هـمـه بر قول نی و نغمه چنگ است چشمـم همـه بر لعل لب و گردش جام است در مـجـلـس ما عـطر میامیز کـه ما را هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام اسـت از چاشـنی قـند مـگو هیچ و ز شـکر زان رو کـه مرا از لـب شیرین تو کام اسـت تا گـنـج غـمـت در دل ویرانه مقیم اسـت هـمواره مرا کوی خرابات مـقام اسـت از نـنـگ چـه گویی که مرا نام ز ننگ اسـت وز نام چـه پرسی که مرا ننـگ ز نام اسـت میخواره و سرگـشـتـه و رندیم و نـظرباز وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است با محـتـسـبـم عیب مـگویید کـه او نیز پیوسـتـه چو ما در طلب عیش مدام اسـت حافـظ مـنـشین بی می و معشوق زمانی کایام گـل و یاسـمـن و عید صیام اسـت |
Whoever had found his way to the tavern’s block Would have to be insane if on another door knock Fate never crowned any with drunkenness, except The one who considered this the highest luck. Whoever finds his way into the tavern From the bounty of the wine, temple’s secrets unlock. He who read the secrets of this wine, Found the secrets in the dust upon which we walk. Only seek the obedience of the insane In our creed, logic and sanity we mock. My heart asked not for longevity of beauty Because sadly this is the way of the clock. From the pain of the fading morning star at dawn I cried so much that I saw the moon, though Venus my eyes struck. Who talks about the story of Hafiz and his cup? Why would the king know where the policemen flock? Praise the King who considers the nine heavens A mere crevice in His courtly block. به کوی میکده هر سالکی که ره دانست دری دگر زدن اندیشه تبـه دانـسـت زمانـه افـسر رندی نداد جز به کسی کـه سرفرازی عالم در این کله دانسـت بر آستانـه میخانه هر که یافـت رهی ز فیض جام می اسرار خانقه دانـسـت هر آن که راز دو عالم ز خـط ساغر خواند رموز جام جم از نقش خاک ره دانسـت ورای طاعـت دیوانـگان ز ما مطـلـب کـه شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان چرا که شیوه آن ترک دل سیه دانسـت ز جور کوکب طالع سحرگهان چشـمـم چنان گریست که ناهید دید و مه دانست حدیث حافـظ و ساغر که می‌زند پنـهان چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست بلندمرتـبـه شاهی که نه رواق سپهر نـمونـه‌ای ز خـم طاق بارگه دانست |
My eyes drown in tears, yet thirst for but one chance I'll give away my whole life, for Beloved, but one glance. Be ashamed of Beloved's beautiful eyes and long lashes If you have seen what I have, and still deny me my trance. O traveler, leave these city gates behind and go back Tread the same path, and towards my Beloved you'll advance. With such shortage of love, I submit to my fate That drunken gypsy's love is now my circumstance. The aromatic flowers, the perfume of that hair Is only a sample from my Perfumer's fragrance. O gardener, like the breeze, do not drive me away, You water your flowers with my tears' assistance. Ordered me to drink much from my lover's sweet lips And healed my sickened heart by taking such joyous stance. The one who taught Hafiz, how his ghazals enhance, Is none but my silent friend, with a sweet parlance. لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است وز پی دیدن او دادن جان کار مـن اسـت شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز هر که دل بردن او دید و در انکار من است ساروان رخـت به دروازه مـبر کان سر کو شاهراهیسـت که منزلگه دلدار من است بـنده طالـع خویشم که در این قحط وفا عشق آن لولی سرمست خریدار من است طبلـه عـطر گـل و زلف عبیرافشانش فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است باغـبان همچو نسیمم ز در خویش مران کاب گلزار تو از اشک چو گلنار من اسـت شربـت قـند و گلاب از لـب یارم فرمود نرگـس او که طبیب دل بیمار من اسـت آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخـت یار شیرین سخن نادره گفتار مـن اسـت |
The corner of the tavern is my altar, where I pray At dawn, the mantra of the Old Magi, I say. Fear not if the harp plays not at sun's morning ascent My morning cry of repentance is the music I play. Thank God, free from beggars and kings, away, I stay; Homage, to the beggar at the door of the Beloved, I pay. For Thee, in the mosque and the tavern, my time, I spent; By God, from this intent, I never ran nor walked astray. Only, Angel of Death's blade can uproot my tent Running from love and grace has never been my way. From the time that I made my search for Thee my intent I lean upon the throne on which the sun may lay. Not your fault was the sins that were put into your clay Nonetheless accept them, Hafiz, and good taste display. منـم که گوشه میخانه خانقاه من است دعای پیر مغان ورد صبحگاه مـن اسـت گرم ترانـه چنگ صبوح نیست چـه باک نوای من به سحر آه عذرخواه من اسـت ز پادشاه و گدا فارغـم بـحـمدالـلـه گدای خاک در دوست پادشاه من اسـت غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست جز این خیال ندارم خدا گواه مـن اسـت مـگر بـه تیغ اجل خیمه برکنـم ور نی رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است از آن زمان که بر این آستان نـهادم روی فراز مسند خورشید تکیه گاه من اسـت گـناه اگر چـه نـبود اختیار ما حافـظ تو در طریق ادب باش و گو گناه من است |
What beauty, sweetness of the world with her lies Soft eyes, smiling lips, and happy heart with her lies. Though sweetness of the tongue, kingship implies, She is Solomon of times, and prophecy with her lies. Beauty, artistry and innocence are her guise, And hence, in both worlds, will of the Good, with her lies. Her beauty-mole is that fair face's prize, The secrets that seek the wise, with her lies. My lover is leaving, God be with her through my cries, What to do with broken heart, since my cure with her lies. With whom can I share that she brought me my demise I am now crucified, resurrection with her lies. Respect Hafiz, his faith no-one denies, Forgiveness of godly souls with her lies. آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوسـت چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست گر چـه شیرین دهنان پادشهانـند ولی او سلیمان زمان است که خاتم با اوسـت روی خوب است و کمال هنر و دامـن پاک لاجرم هـمـت پاکان دو عالم با اوسـت خال مشکین که بدان عارض گندمگون است سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوسـت دلـبرم عزم سـفر کرد خدا را یاران چـه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل کشـت ما را و دم عیسی مریم با اوست حافـظ از معتقدان اسـت گرامی دارش زان که بخشایش بس روح مکرم با اوسـت |
I long for a kind sentiment from the Friend I’ve sinned and hope for Her pardon in the end. I know She will overlook my crimes, though she is Beautiful-faced, on her angelic nature I can depend. I cried such that whomever passed me by Was in awe of the stream of my tears descend. Naught is that mouth there, of it I see no sign And there is that fair hair, yet knowing transcends. I see her image in my mind and can’t wash out In spite of all the tears that my eyes spend. With no talk of your hair, my heart is just dead. With your enchanting hair, which talk can I defend? A life time has passed since I smelled your hair That aroma, in the nose of my heart has since remained. Hafiz your perturbed state is bad, yet Perturbation over Beloved’s hair is a good trend. دارم امید عاطـفـتی از جانـب دوسـت کردم جـنایتی و امیدم بـه عـفو اوسـت دانـم کـه بـگذرد ز سر جرم مـن کـه او گر چـه پریوش است ولیکن فرشته خوسـت چـندان گریستـم که هر کس که برگذشت در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست هیچ اسـت آن دهان و نبینـم از او نـشان موی است آن میان و ندانم که آن چه موست دارم عجـب ز نقش خیالش که چون نرفـت از دیده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست بی گـفـت و گوی زلف تو دل را همی‌کـشد با زلـف دلکش تو که را روی گفت و گوسـت عـمریسـت تا ز زلـف تو بویی شـنیده‌ام زان بوی در مـشام دل مـن هـنوز بوسـت حافـظ بد اسـت حال پریشان تو ولی بر بوی زلـف یار پریشانیت نـکوسـت |
The messenger who arrived from the land of my friend Brought a charm, fragrant, and in the hand of my friend. Wonderfully displayed her beauty and her glory With the tales of noble and regal stand of my friend. My heart took in the good news, though coy and shy My heart readily will serve every command of my friend. Thank heavens for the help of smiling fate Runs smooth every errand of my friend. The revolving orbs and the firmament have no say They move at every wish and demand of my friend. If the winds of calamity blow in both worlds My eyes upon the composure, calm & bland of my friend. Bring me a rare jewel, O gentle morning breeze Since you have blown over the very sand of my friend. We stand in Love's land, while our needs grand Sweet dreams never brought a hair strand of my friend. Hafiz, fear no foes who reprimand my friend Thank God, I am not ashamed of me and of my friend. آن پیک نامور که رسید از دیار دوسـت آورد حرز جان ز خط مشکـبار دوسـت خوش می‌دهد نشان جلال و جـمال یار خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست دل دادمش به مژده و خجلت هـمی‌برم زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست شـکر خدا کـه از مدد بخـت کارساز بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست سیر سپـهر و دور قمر را چه اخـتیار در گردشـند بر حسب اختیار دوسـت گر باد فتنه هر دو جهان را به هـم زند ما و چراغ چشم و ره انتـظار دوسـت کحل الجواهری به من آر ای نسیم صبح زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست ماییم و آستانـه عـشـق و سر نیاز تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک منت خدای را که نیم شرمسار دوست |
Well done O messenger, bring a message from my friend Willingly I'll give my own life for the sake of my friend. Like a nightingale in cage, being love-sick is my trend A singing parrot in love with nuts and sweets of my friend. My trap is her hair, her mole is the seed, and I In search of those seeds have been trapped by my friend. Will remain always drunk, until resurrection is nigh Whoever, like me, drank from the cup poured by my friend. I will speak no more of my elation, I trust Focusing on me diverts me from my friend. I'd use as eye-liner, if I could, the very dust Upon which, once or twice walked my friend. I long for union, while my friend away will turn, I give up my desires to fulfill those of my friend. In this your incurable fever, Hafiz, calmly burn None can heal the pain of longing, my friend. مرحـبا ای پیک مـشـتاقان بده پیغام دوسـت تا کـنـم جان از سر رغبـت فدای نام دوسـت والـه و شیداسـت دایم همچو بلبل در قـفـس طوطی طبـعـم ز عشـق شکر و بادام دوسـت زلـف او دام است و خالش دانـه آن دام و مـن بر امید دانـه‌ای افـتاده‌ام در دام دوسـت سر ز مسـتی برنـگیرد تا به صبـح روز حـشر هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست بـس نـگویم شمـه‌ای از شرح شوق خود از آنک دردسر باشد نـمودن بیش از این ابرام دوسـت گر دهد دستـم کشـم در دیده هـمـچون توتیا خاک راهی کان مـشرف گردد از اقدام دوسـت میل مـن سوی وصال و قـصد او سوی فراق ترک کام خود گرفـتـم تا برآید کام دوسـت حافـظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بـساز زان کـه درمانی ندارد درد بی‌آرام دوسـت |
From whose house this joyous light brightens my heart? Whose lover has sent my soul this cupid's burning dart? This state wrecks my house and my faith Whose bosom enfolds her & whose fingers her hair part? The nectar of her lips always remains upon my lips Whose soul will comfort & for whom pour a wine quart? That candle who radiates riches and joy Ask God, whose moth flight tonight shall thwart? Mesmerizes everyone, while none can know To whose tale her gentle heart will wake and smart? O God, that supremely gentle and graceful face Whose rare jewel is tonight and whose irreplaceable art? I sighed, O Hafiz, that I'm crazy when apart Smilingly you said who is the mad one from the start? یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیسـت حالیا خانـه برانداز دل و دین من اسـت تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست باده لعـل لـبـش کز لب من دور مـباد راح روح کـه و پیمان ده پیمانـه کیسـت دولـت صحـبـت آن شمع سعادت پرتو بازپرسید خدا را که بـه پروانـه کیسـت می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد کـه دل نازک او مایل افسانـه کیسـت یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جـبین در یکـتای کـه و گوهر یک دانه کیسـت گـفـتـم آه از دل دیوانه حافـظ بی تو زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیسـت |
Falsely pious, of our state are unaware No offence if their words our hearts tear. On the path, whatever you meet is for your good On the straight and the narrow, can't be lost there. Whatever the rook may play, we'll knock it down On the chessboard of lovers, Kings won't dare. What is this multi-patterned, tall, simple dome? Who is wise to this riddle? Show me where? Is this your grace, O Lord, powerful, wise? Too many hidden wounds; no time to catch a breath of air. It's as if the Judge of our Court is not fair. This Royal Seal, sign of God does not bear Whoever wishes may come, and whatever, may declare. No guards, no grandeur, this hall is bare Those who enter the tavern, openly share. Those who sell themselves, meet the wine-seller's glare Whatever befalls us is the doing of our own affair. Your grace is not rare, and there's no one you'd spare I serve the Tavern-Master, with his endless love and care. Piety, sometimes is cold, sometimes will flare. Hafiz gracefully declines from taking the head chair Lovers are free from fortune and fame's snare. زاهد ظاهرپرسـت از حال ما آگاه نیسـت در حـق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیسـت در طریقـت هر چه پیش سالک آید خیر اوسـت در صراط مستقیم ای دل کسی گـمراه نیسـت تا چـه بازی رخ نـماید بیدقی خواهیم راند عرصـه شـطرنـج رندان را مجال شاه نیسـت چیسـت این سقـف بلـند ساده بسیارنقـش زین مـعـما هیچ دانا در جـهان آگاه نیسـت این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است کاین همـه زخم نهان هست و مجال آه نیسـت صاحـب دیوان ما گویی نـمی‌داند حـساب کاندر این طـغرا نـشان حسبـه للـه نیسـت هر کـه خواهد گو بیا و هر چـه خواهد گو بـگو کـبر و ناز و حاجـب و دربان بدین درگاه نیسـت بر در میخانـه رفـتـن کار یک رنـگان بود خودفروشان را بـه کوی می فروشان راه نیسـت هر چـه هست از قامت ناساز بی اندام ماسـت ور نـه تـشریف تو بر بالای کـس کوتاه نیسـت بـنده پیر خراباتـم کـه لطفـش دایم اسـت ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیسـت حافـظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مـشربیسـت عاشـق دردی کـش اندربند مال و جاه نیسـت |
Lit up by the light of your face, there is no soul that is not Longing for the dust of your place, there is no eye that is not. Those who have seen your face, are all-knowing and wise Secrets of your beauty and grace, there is no head where is not. No wonder if my telling tears, red and bloody, rise from my eyes Ashamed and repentant of one's own case, there is no one who is not. Till His breeze settles His dust upon my lap as my prize All things, everyone I chase, there is none passing that is not. Till the fragrance of your hair to every inhaler flies Morning breeze confer, embrace, there is no dawn that is not. Puzzling fate, in my fate, my agony and pain lies Being showered by your grace, there is no one who is not. From your sweet lips, life's spring will chastely rise Bathing in such a place, there is no sweetness that is not. Disclosing such secrets is uncalled for and unwise Else in the feast of the insane and base, there is no gossip that is not. Brave lion in love's desert, just like a fox hides and lies Alas, for on this path, at this pace, there is no hazard that is not. Dust of the door of your house, my teary eyes will chastise Obliged with such favors and such grace, there is no dust that is not. My existence, some name, a little fame, identifies Else, there, you can trace, there is no weakness that is not. Hafiz is upset with you, with your harshness and your ties Else in you, from toe to face, there is not a thing that is not. روشـن از پرتو رویت نظری نیست که نیست مـنـت خاک درت بر بصری نیست که نیست ناظر روی تو صاحـب نـظرانـند آری سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست اشـک غـماز مـن ار سرخ برآمد چه عجب خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست تا بـه دامـن ننـشیند ز نسیمـش گردی سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیسـت تا دم از شام سر زلـف تو هر جا نزنـند با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست مـن از این طالـع شوریده برنـجـم ور نی بهره مند از سر کویت دگری نیست که نیست از حیای لـب شیرین تو ای چشـمـه نوش غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیست مصلحـت نیسـت کـه از پرده برون افتد راز ور نه در مجلس رندان خبری نیست که نیست شیر در بادیه عـشـق تو روباه شود آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست آب چشمـم که بر او منت خاک در توسـت زیر صد منت او خاک دری نیست که نیسـت از وجودم قدری نام و نشان هست که هست ور نه از ضعف در آن جا اثری نیست که نیست غیر از این نکته که حافظ ز تو ناخشنود اسـت در سراپای وجودت هنری نیست که نیسـت |
The heavenly breeze comes to this estate, I sit with the wine and a lovely mate. Why can’t the beggar play the king’s role? The sky is the dome, the earth is my state. The green grass feels like Paradise; Why would I trade this for the garden gate? With bricks of wine build towers of love, Being bricks of clay is our final fate. Seek no kindness of those full of hate, People of the mosque with the church debate. Don’t badmouth me, don’t blacken my name; Only God can, my story narrate. Neither Hafiz’s corpse, nor his life negate, With all his misdeeds, heavens for him wait. کـنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت مـن و شراب فرح بخش و یار حورسرشت گدا چرا نزند لاف سـلـطـنـت امروز که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت چمـن حـکایت اردیبهـشـت می‌گوید نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت بـه می عمارت دل کن که این جهان خراب بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت وفا مـجوی ز دشمـن کـه پرتوی ندهد چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشـت مکـن به نامه سیاهی ملامت من مست که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت قدم دریغ مدار از جـنازه حافـظ که گر چه غرق گناه است می‌رود به بهشت |
Let not the pious judge the meek; Each for his own deeds will speak. Whether I’m good or bad, you judge yourself; You reap what you sow, find what you seek. Everyone is seeking love, sober or drunk; Everywhere a house of love, yet so unique. I submit my head on the tavern’s bricks, If you don’t understand, just take a peek. Let me keep my hope of eternal grace, Behind the veil, who is good, who the freak? Not only I fell out of virtuous path, My father too, treaded that path oblique. Hafiz, on your deathbed, bring the cup to your cheek. You go from the tavern straight to the heaven’s peak. عیب رندان مـکـن ای زاهد پاکیزه سرشـت کـه گـناه دگران بر تو نـخواهـند نوشـت مـن اگر نیکـم و گر بد تو برو خود را باش هر کـسی آن درود عاقبت کار کـه کـشـت همـه کـس طالب یارند چه هشیار و چه مست همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت سر تـسـلیم مـن و خـشـت در میکده‌ها مدعی گر نکـند فهم سخن گو سر و خـشـت ناامیدم مـکـن از سابـقـه لـطـف ازل تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت نـه مـن از پرده تـقوا بـه درافـتادم و بـس پدرم نیز بـهـشـت ابد از دسـت بهـشـت حافـظا روز اجـل گر بـه کـف آری جامی یک سر از کوی خرابات برندت بـه بـهـشـت |
May your goodness always increase And your smiling face never cease In our head the thought of your love Every day is on the increase. Every cedar and every spruce From your height may you hear their pleas The eye not intrigued by thee Its tear drops a bloody disease. Your eye for mesmerizing hearts Is a magician and master-tease. Wherever a heart is longing for thee Impatiently shears its own fleece. The beauty of all the lovers Beside your swan is ugly geese. The heart that is out of love’s lease From the circle of union release. Hafiz’s soul, your ruby lips ease Away from base lips, if you please. حسـن تو همیشه در فزون باد رویت همه ساله لالـه گون باد اندر سر ما خیال عشـقـت هر روز کـه باد در فزون باد هر سرو که در چـمـن درآید در خدمـت قامتت نـگون باد چشـمی که نه فتنه تو باشد چون گوهر اشک غرق خون باد چـشـم تو ز بـهر دلربایی در کردن سـحر ذوفـنون باد هر جا که دلیسـت در غـم تو بی صبر و قرار و بی سکون باد قد هـمـه دلـبران عالـم پیش الـف قدت چو نون باد هر دل که ز عشق توست خالی از حلـقـه وصـل تو برون باد لعـل تو که هست جان حافظ دور از لـب مردمان دون باد |
O Lord, this orb is no more than your bat and ball The expanse of universe, your arena and your hall The victorious queen is in awe of your lock Your playing the course, victorious eyes enthrall. Mercury’s composition speaks of your grandeur Even the Universal Mind is at your beacon call. The splendor of the trees of Paradise beside yours pale Based on your majesty, Paradise you install. Not only animate and inanimate are at your call Whatever is in this world, at your command are they all. خـسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد زلـف خاتون ظفر شیفته پرچم توست دیده فـتـح ابد عاشـق جولان تو باد ای که انشا عطارد صفت شوکت توست عقـل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد طیره جـلوه طوبی قد چون سرو تو شد غیرت خلد برین ساحت بسـتان تو باد نـه بـه تنها حیوانات و نباتات و جماد هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد |
For a long time my Beloved no message sent Didn’t write a greeting, and no word sent I sent a hundred letters, yet that mounted King Dispatched no messages, no greeting sent. Towards the wild and mind-ridden me No tame deer and no fine grouse sent Knew that I, my hearts bind, would fly away Yet from his vast stores, no trap sent. Alas that sweet & joyful cup bearer Knew that I was drunk, yet no cup sent. Often I faked my standing in life No news of a place for me was sent. Hafiz be polite, there is no questioning If the King no message to his subjects sent. دیر اسـت کـه دلدار پیامی نفرسـتاد نـنوشـت سـلامی و کلامی نفرستاد صد نامـه فرسـتادم و آن شاه سواران پیکی ندوانید و سـلامی نـفرسـتاد سوی مـن وحشی صفت عقـل رمیده آهوروشی کـبـک خرامی نفرسـتاد دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست و از آن خط چون سلسله دامی نفرستاد فریاد که آن ساقی شکرلب سرمسـت دانسـت که مخمورم و جامی نفرستاد چـندان کـه زدم لاف کرامات و مقامات هیچـم خـبر از هیچ مقامی نفرستاد حافـظ به ادب باش که واخواست نباشد گر شاه پیامی به غـلامی نـفرسـتاد |
Whoever, to your face, such cheerful colors gave Patience and serenity for poor me can also save Whoever trained your hair so arrogantly to behave His grace, such injustice for poor me can also waive. I gave up my desires on the first day when Beloved took my heart's rein and made me her slave. If there's no golden treasure, at least satisfied I remain He who gave that to the king, made this the lot of the knave. This world, just like a bride, in appearance is glorified He who gave his life to this, has only dug his own grave. From now on, I spend my time in nature with rivers & trees While the breeze, of time of spring, would rant and rave. Hafiz's heart was brave, rode hardships wave after wave Though separations deprave, the King as our healer gave. آن که رخسار تو را رنگ گل و نـسرین داد صـبر و آرام تواند به مـن مـسـکین داد وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخـت هـم تواند کرمـش داد من غمـگین داد مـن هـمان روز ز فرهاد طمـع بـبریدم کـه عـنان دل شیدا به لـب شیرین داد گـنـج زر گر نبود کنج قناعت باقیسـت آن که آن داد به شاهان بـه گدایان این داد خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکـن هر که پیوست بدو عـمر خودش کاوین داد بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی خاصـه اکـنون که صبا مژده فروردین داد در کـف غصه دوران دل حافـظ خون شد از فراق رخـت ای خواجـه قوام الدین داد |
Last night, pansy addressed flowers and itself displayed My swinging in this world, so and so's hair would braid. My heart was a treasure chest of secrets, the hands of fate Closed and locked and its key, to my Beloved bade. Physician sent the broken me to my Beloved and said My panacea and cure, only by Your hands are made. May he be healthy, and happy, and in bliss That his healing hands upon the needy laid. Take your own advice, O incessant counselor Sweet lover and wine, whosoever forbade? Passed by poor me, and towards my rivals strayed Said, "my poor Hafiz has given his life, I am afraid." بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد کـه تاب مـن بـه جهان طره فـلانی داد دلـم خزانـه اسرار بود و دسـت قـضا درش ببسـت و کلیدش به دلسـتانی داد شکسـتـه وار به درگاهت آمدم که طبیب بـه مومیایی لـطـف توام نـشانی داد تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش کـه دسـت دادش و یاری ناتوانی داد برو مـعالـجـه خود کـن ای نصیحتـگو شراب و شاهد شیرین کـه را زیانی داد گذشـت بر من مسکین و با رقیبان گفـت دریغ حافـظ مسـکین من چـه جانی داد |
Whoever holds a cup in hand Forever will rule over the land. The Water of Life that Elias found Seek in the tavern where cups stand. The essence of soul submit to the cup Rules of the cup are in command. We and the wine, pious and virtue Let’s see which ones He will demand. It is but a word from His lips For he who has wished and planned. Narcissus’s ways of drunkenness Were borrowed from His eye’s gland. My heart pictures Your face and hair This prayer my day and night spanned. It is the painful in the heart Who Your sweet lips understand. Your features, Your goodness, O soul, Like Hafiz, two hundred slaves command. آن کس که به دست جام دارد سـلـطانی جـم مدام دارد آبی که خضر حیات از او یافت در میکده جو کـه جام دارد سررشتـه جان به جام بگذار کاین رشتـه از او نـظام دارد ما و می و زاهدان و تـقوا تا یار سر کدام دارد بیرون ز لب تو ساقیا نیسـت در دور کـسی کـه کام دارد نرگس همه شیوه‌های مستی از چشم خوشت بـه وام دارد ذکر رخ و زلـف تو دلـم را وردیست که صبح و شام دارد بر سینـه ریش دردمـندان لعلـت نمـکی تـمام دارد در چاه ذقن چو حافظ ای جان حـسـن تو دو صد غلام دارد |
He, who always keeps his trust in the One The One keeps all evils from him apart and gone. I will not tell the tale of a friend, save to a friend For it is a friend who keeps a friend’s word anon. O heart make your living so that if you slip The Angels will hold your upraised hands to the sun. And if you want the Beloved not to break His oath Keep your oath such that the chain won’t come undone. And if one day upon that lock you see my heart, Ask for His mercy, to keep my place, give to none. When I asked him to keep my heart, replied Ask the Father in Heaven, I am a helpless son. My health and wealth, heart and soul, I give for Thee May god keep compassion in my heart, always won. Where is the dust of thy path, so Hafiz keep In memory of the morning breeze’s gentle run. هر آن کـه جانب اهل خدا نـگـه دارد خداش در همـه حال از بلا نـگـه دارد حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست کـه آشـنا سخـن آشـنا نگـه دارد دلا مـعاش چنان کن که گر بلـغزد پای فرشتـه‌ات بـه دو دست دعا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسـلد پیمان نـگاه دار سر رشـتـه تا نـگـه دارد صـبا بر آن سر زلـف ار دل مرا بینی ز روی لطـف بگویش که جا نـگـه دارد چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفـت ز دسـت بنده چه خیزد خدا نگـه دارد سر و زر و دل و جانـم فدای آن یاری کـه حـق صحبـت مهر و وفا نگه دارد غـبار راه راهگذارت کجاست تا حافـظ بـه یادگار نـسیم صـبا نـگـه دارد |
With clear wine, a wise one washed his behind Early morning in tavern, who had homage on his mind. When the golden cup of sun, descended from the skies Curve of the new moon, of the curved cup would remind. Happy is the one whose prayers and needs stem from his pain With tears of his eyes and blood of his veins, cleans his behind. The head priest leading prayers should be the one Whose shrinking gown, blood of the daughter of vine defined. My heart bought upheavals for the locks of that flowing hair I know not that in this trade, what profit it could ever find. If the head priest asks for me and my kind Tell him Hafiz, with wine, is baptizing his behind. به آب روشن می عارفی طهارت کرد عـلی الصباح که میخانه را زیارت کرد همین که ساغر زرین خور نهان گردید هـلال عید بـه دور قدح اشارت کرد خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد بـه آب دیده و خون جگر طهارت کرد امام خواجه که بودش سر نـماز دراز بـه خون دختر رز خرقه را قصارت کرد دلم ز حلقه زلفش به جان خرید آشوب چه سود دید ندانم که این تجارت کرد اگر امام جماعت طلـب کـند امروز خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد |
Dervish laid a trap with slight of hands and trick of the eyes With the help of this trickster merry-go-round mystifies. Tricks of his fate will keep the rabbit in his hat How can you trick those whom to secrets are wise? Come hither wine-bearer, the Sufi's beautiful lover Came with full grace, and evaded their many, many tries. O minstrel, with what tune was inspired to head for Iraq Longingly sang to return to the Arabian Hejaz? Come O heart, let's commend ourselves unto the Lord Keep from rolled up sleeve that outstretched arm belies. Undeceived, whoever lost himself in compassion In the Spirit of Love, his soul upward flies. In the court of the Truth, at the time of our demise Shame on he, who permissible never defies. Where to now, O proud partridge, halt and pause Your delusions, prayers of the pious cat, never ever identifies. Hafiz, mad Dervishes upon the path, don't criticize Freedom from false piety for eternity is our prize. صوفی نـهاد دام و سر حـقـه باز کرد بـنیاد مـکر با فـلـک حـقـه باز کرد بازی چرخ بشـکـندش بیضـه در کـلاه زیرا کـه عرض شعـبده با اهـل راز کرد ساقی بیا کـه شاهد رعـنای صوفیان دیگر بـه جـلوه آمد و آغاز ناز کرد این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت و آهنـگ بازگشـت بـه راه حـجاز کرد ای دل بیا کـه ما بـه پـناه خدا رویم زان چـه آسـتین کوته و دسـت دراز کرد صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت عشقـش بـه روی دل در معنی فراز کرد فردا کـه پیشـگاه حـقیقـت شود پدید شرمـنده ره روی که عمـل بر مـجاز کرد ای کبک خوش خرام کجا می‌روی بایسـت غره مـشو کـه گربـه زاهد نـماز کرد حافـظ مکـن مـلامـت رندان که در ازل ما را خدا ز زهد ریا بی‌نیاز کرد |
O heart, the pain of love burned once again Beloved departed and drove the lover insane. O flowers, you played your magic tricks Alas that the drunk the sober shall reign. My tears were my friends, since Beloved stayed away My unkind fate from helping would refrain. At dawn Beloved's house's bright glow The lover's wounded heart would strain and pain. O bearer give me a cup, since the hidden hand that writes Has plans, access to which nobody can gain. The artist of firmaments, earth and spheres Nobody knows what plans it would feign. Burning love, Hafiz's heart would entertain Beloved from old times this poor lover has slain. دیدی ای دل که غم عشق دگربار چـه کرد چون بـشد دلـبر و با یار وفادار چـه کرد آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخـت آه از آن مست که با مردم هشیار چـه کرد اشـک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار طالـع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد برقی از مـنزل لیلی بدرخـشید سـحر وه کـه با خرمن مجنون دل افگار چـه کرد ساقیا جام می‌ام ده کـه نـگارنده غیب نیسـت معـلوم که در پرده اسرار چه کرد آن کـه پرنـقـش زد این دایره مینایی کـس ندانست که در گردش پرگار چه کرد فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت یار دیرینـه بـبینید کـه با یار چـه کرد |
O friends, repented from drunkenness, daughter of vine Began enforcing the law, became a preacher of divine. From beyond entered our midst, let her now rest And protests of others for separation decline. Bring good news O heart, for the musician of love Played in drunkenness, and found a cure for this wine. Neither wash away its color, nor with a hundred fires burn The stain of that wine which is the mystic’s gown’s design. The flower of union with the breath of life bloomed And the singing bird of joy, to the petal sang a joyous line. In the face of jealousy, with humbleness yourself refine Honor and wealth, desire, creed, with pride your head align. دوسـتان دخـتر رز توبه ز مستوری کرد شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد آمد از پرده به مجلس عرقش پاک کـنید تا نـگویند حریفان کـه چرا دوری کرد مژدگانی بده ای دل که دگر مطرب عشق راه مسـتانـه زد و چاره مخـموری کرد نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود آن چـه با خرقه زاهد می انـگوری کرد غنچـه گلبـن وصلم ز نسیمش بشکفت مرغ خوشخوان طرب از برگ گل سوری کرد حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود عرض و مال و دل و دین در سر مغروری کرد |
For years my heart was in search of the Grail What was inside me, it searched for, on the trail That pearl that transcends time and place Sought of divers whom oceans sail My quest to the Magi my path trace One glance solved the riddles that I Braille Found him wine in hand and happy face In the mirror of his cup would watch a hundred detail I asked, "when did God give you this Holy Grail?" Said, "on the day He hammered the world’s first nail!" Even the unbeliever had the support of God Though he could not see, God’s name would always hail. All the tricks of the mind would make God seem like fraud Yet the Golden Calf beside Moses’ rod would just pale. And the one put on the cross by his race His crime, secrets of God would unveil Anyone who is touched by God’s grace Can do what Christ did, without fail. And what of this curly lock that’s my jail Said this is for Hafiz to tell his tale. سال‌ها دل طلـب جام جـم از ما می‌کرد وان چه خود داشت ز بیگانه تمـنا می‌کرد گوهری کز صدف کون و مکان بیرون اسـت طـلـب از گمـشدگان لب دریا می‌کرد مشـکـل خویش بر پیر مغان بردم دوش کو بـه تایید نـظر حل مـعـما می‌کرد دیدمـش خرم و خندان قدح باده به دست و اندر آن آینه صد گونـه تـماشا می‌کرد گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم گـفـت آن روز که این گنـبد مینا می‌کرد بی دلی در هـمـه احوال خدا با او بود او نـمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد این همه شعبده خویش که می‌کرد این جا سامری پیش عـصا و ید بیضا می‌کرد گـفـت آن یار کز او گشت سر دار بلـند جرمـش این بود کـه اسرار هویدا می‌کرد فیض روح الـقدس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آن چه مـسیحا می‌کرد گفتمـش سلسله زلف بتان از پی چیست گفـت حافـظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد |
The radiance of your goodness manifested in eternity Love appeared and set fire to the mountain, earth and sea Your face radiated, and still saw angels were loveless Setting this fire on man, was then your zealous decree Mind wanted to turn this fire to its own guiding light You set the world in chaos with your ardent, radiant glee False seeker sought to witness the secrets of the world Hidden hand came and kept away his undeserving plea To others fate brought a lot, filled with pleasure and joy My sad heart's lot was to be saddened on its knee My sublime soul was longing for a glimpse of your face My hand running through the locks of your hair lovingly Hafiz wrote his love poems only on the day that he Let the pen write from the heart that is joyous and free. در ازل پرتو حسنـت ز تـجـلی دم زد عشـق پیدا شد و آتش به همه عالم زد جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت عین آتـش شد از این غیرت و بر آدم زد عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد برق غیرت بدرخشید و جـهان برهـم زد مدعی خواست که آید به تماشاگـه راز دسـت غیب آمد و بر سینه نامـحرم زد دیگران قرعه قسمت همـه بر عیش زدند دل غـمدیده ما بود که هـم بر غـم زد جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشـت دسـت در حلقه آن زلف خم اندر خم زد حافـظ آن روز طربنامه عشق تو نوشـت کـه قـلـم بر سر اسـباب دل خرم زد |
| اکنون ساعت 08:05 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)