يادش بخير مدرسه حسن خطاط خيابون شريعتي نرسيده به ميدان شهناز سمت چپ كوچه برنجي بود يا كتابي دقيق يادم نيست! يه كوچه سر بالايي كه آخرش مدرسه ابتدايي حسن خطاط بود قشنگ ترين روزاي زندگي من ايامي بود كه اونجا درس ميخوندم...نميخوام بگم مدرسه فوقالعاده اي بود ها..مثل بقيه مدرسه ها ..فقط چون ايام شيرين كودكي رو اونجا گذروندم خيلي دوسش دارممعلمها اون زمان بيشتر زن بودنكلاس اول خانوم احمدي يه خانوم محجبه ولي قيافش يادم نيستكلاس دوم خانوم منصوري يه خانوم چاق و مهربون كه منو دوست داشت!كلاس سوم خانوم سليمي يه دختر خوشتيپ با كت و دامن و خال درشت كنار بينيش من عاشقش بودم واقعاً ميگم !!كلاس چهارم خانوم نوروزي يه زن كامل و مهربان!كلاس پنجم آقاي بنك داري كه مثل پدرم دوسش داشتم واقعاً عزيز و مهربون بود! اولين معلم بعد از انقلاب..دوس دارم بچه هايي كه توي اين مدرسه درس خوندن بيان و پست بزارن تا از خاطرات اون زمان با هم بگيم..من سال 54 تا 59 توي اون مدرسه درس خوندم...

ميخوام دوباره نوشته هامو ادامه بدم.....


بهار نزدیکه نمیدونم چرا هروقت به ماه اسفند میرسم به یاد ایام کودکی می افتمhttp://blogfa.com/images/smileys/42.gif...شاید ایام عید در کودکی قشنگترین روزهای سال بود ..به هرجهت به این فکر افتادم قبل از اینکه آلزایمر بگیرمhttp://blogfa.com/images/smileys/35.gif و همه چیز رو فراموش کنم شروع کنم خاطرات رو یه جایی بنویسم که شاید برای دیگران وقطعاْ برای خودم درزمانی که دچار فراموشی شدم جالب خواهد بود...

بوی خوش عید!

...http://blogfa.com/images/smileys/42.gifوقتی کوچیک بودم خونمون توی یه کوچه ای از محلات قدیمی کرمانشاه که اون موقع بهش بالای تپه میگفتن بود...چه روزای قشنگی بود ایام اسفند ..هوا یواش یواش معتدل میشد! البته نه مثل حالا که دیگه خبری از برف و بارون نیست ها ! معتدل که میگم از شدت سرمای هواکمی کاسته میشد وگرنه یادمه تا سیزده بدر (گاهی) توی کوچه ها میشد یخهایی رو که زیر لایه ای از خاک پنهان شده رو دید و بعد از اینکه شکسته می شد تازه میفهمیدیم یخ بوده نه آسفالت!!...خلاصه دنیا رو به زیبایی میرفت مخصوصاْ اینکه آمدن عید و خریدن لباسهای نو رو نوید میداد!..دیگه اینکه مهمونی رفتنها و مهمون آمدنها رو هم همراه خودش داشت!..این روزها گاهی خودمون و گاهی همراه خانواده مادربزرگم (دایی ها و خاله ها) میرفتیم بازار برای خرید لباس! آخ که چه حس خوبی داشت! دیدن ماهی های قرمز توی خیابونها بوی لباسها و کفشهای نو!همه جا رنگ بود و عطر! ...

کارت تبریک!


...http://blogfa.com/images/smileys/42.gifیکی از کارای قشنگی که اون موقع ها مرسوم بود دادن کارت تبریکهای قشنگ به دوستان و آشنایان بود!..تلفن که نداشتیم..اس ام اس و...این چیزا هم که نبود! با هزار شور و شوغ میرفتیم کارت تبریک میخریدیم که اغلب گل رز یا تصویر شهرهای اروپایی و مناظر زیبا بود و یادمه اغلب کارت تبریک ها ایتالیایی بود چون ایرانی هاش کیفیت نداشت! و کمتر کسی دوسشون داشت.. بعد با تمام لذت و عشق جمله هایی مثل "این عید سعید باستانی را به شما و خانواده محترم تبریک میگم" رو پشتش مینوشتیم و بعد حضوری و یا باپست می فرستادیم ....گاهی هم به معلمهامون کارت میدادیم و اونها هم گاهی جواب میدادن! چه لذتی داشت گرفتن کارت! مخصوصاْ گل رز قرمز!!.http://blogfa.com/images/smileys/24.gif...کیفیت اون کارت تبریکها رو هنوزم که هنوزه نمیشه در کارت پستالهای امروزی دید نمیدونم برای من اینطوریه یا واقعاْ فوقالعاده بودن! کاش چند تاشو نگه داشته بودم و لی افسوس آدم قدر هیچ چیز رو تو زندگی نمیدونه!...دیگه اینکه بعداْ تعداد کارتهای گرفتمون رو به عنوان یه جور قهرمانی با دوستها و خواهرهام به مسابقه میزاشتیم و مدتها مایه سرگرمی بود بعد یواش یواش کارتها فراموش میشدن و سر از سطل زباله در می آوردن!!

--------------------------------

ترقه بازی!!

http://blogfa.com/images/smileys/42.gif..هنوزم صدای ترقه میاد ! البته حالا دیگه بیشتر شبیه صدای بمبه تا ترقه! ..وقتی من کوچیک بودم سه جور ترقه بود یه مدلش که به اندازه یه آلوچه(دهنمو آب افتاد) بود شامل چند تا سنگ و ماده منفرجش که بهش زرنیخ میگفتن بود که توی چند تا لایه کاغذ پیچیده شده بود و با نخ محکم بسته بودن و باید محکم به دیوار میکوبیدیش و صدای نسبتاْ بلندی داشت! یه نوع دیگه که با قرقره و چند تا پر و یه ژیگلور گاز درست میشد و خرجش ماده سر کبریت بود و باید پرتش میکردی هوا و در برخورد زمین صدای بلندی میداد ..نوع دیگه ترقه شپشی بودکه دانه هایی روی یه نوار کاغذ بود که هم با تفنگ مخصوص و هم با سنگ میشد صداشو در آورد...دیگه اینکه یه فشفشه هایی هم بود که شعله زیادی داشت و با صدای زیادی میسوخت! و کاسه هایی که توش مواد آتش زا بود و نسبتاْ گرون بود و کمتر کسی میخرید!ااون موقع ها تقریباْ مثل امروز در این ایام بچه هافکر و ذکرشون میشد ترقه بازی!! تا شب چهارشنبه سوری بیاد و ختم قائله!

http://blogfa.com/images/smileys/42.gif.برف و یخ!!!!
..یادش بخیر ..گذشته ها رو می گم ..یادمه توی زمستون اغلب وقتی صبح از خواب پامیشدیم ..پشت اورسی(پنجره های بزرگ قدیمی) یه لایه ضخیم و شیشه ای یخ دیده میشدد که حاصل میعان و بعد انجماد بخار آب موجود در هوای اتاق که از بازدم نفس اهل خونه و بخار کتری روی علائدین(بخاری های نفتی شبیه چراغ خوراک پزی) بوجود آمده بود ..وبه تعبیر من بوی سرمارو واقعاْ میشد حس کرد!! چه سرمایی بود اون روزها وقتی برف میومد حالا حالا ها قطع نمیشد! گاهی سه چهار بار در روز با پدرم میرفتیم برفهای پشت بام رو پارو میکردیم!! و بعدش با بانگلان(بام غلطان) پشت بام رو غلطک میزدیم! آخه اون موقع ها آسفالت و ایزو بام نبود شایدم بود ما نداشتیم! ولی اغلب خونه ها یا شیروانی داشتن و یا مثل خونه ما کاهگل بودن ! البته خونه ماهم دو قسمت داشت یه قسمتشم بعداْ شیروانی کردیم!..روزای برفی آنقدر برف ار پشت بام خونه ها توی کوچه ریخته میشد که کوههای بزرک برف کنار هر خونه ای بوجود میومد حتی کوچه های تنگ و باریک مسدود میشد و مردم برای عبور تونل میزدن!! باور کردنش برای امروزی ها خیلی سخته! اون موقع ها آنقدر برف زیاد بود که بعد از پارو کردن برف خیلی راحت از پشت بام میپریدیم روی برفهای ریخته شده تو کوچه!!! بعدش هم کندن غار توی کوههای برفی و سرسره بازی و ساختن آدم برفی! و گوله برف بازی!! یادمه دستامون از شدت سرما سیاه میشد!و به شدت دردناک! آنقدر خسته میشدیم که وقتی میرسیدیم خونه بعد از گرم شدن پای بخاری و یا علائدین خوابمون میبرد!! ...
اون موقع ها بچه ها و شاید خیلی از بزرگها در زمستان چکمه های لاستیکی میپوشیدن چیزی که الان دیگه تقریباْ منسوخ شده! آخه اون موقع برف و یخ و گل و شل خیلی زیاد بود الان دیگه همه جا آسفالته و خبری هم از برف و یخ نیست! یادمه برای اینکه روی یخها سر نخوریم روی اون چکمه ها جورابای کهنه میپوشیدیم تا زیرشون اصطکاک بیشتری داشته باشه! بعد از مدتی هم که زیرشون صاف میشد پدرم با چاقو برامون آج دارش میکرد!! خوب وضع مالیمون خیلی عالی نبود!
ولی امروز افسوسhttp://blogfa.com/images/smileys/02.gif ...دیگه نه برفی و نه یخ و سرمایی! دیگه زمستون معنی خودشو از دست داده! طفلک بچه های امروزی کرمانشاه!

بالای تپه!

http://blogfa.com/images/smileys/42.gifهمنطوری که گفتم نمیدونم چرا این ایام باعث میشه ذهنم پرواز کنه به خاطرات گذشته ....امروز صبح که از خواب بیدار شدم دیدم شب گذشته بارون اومده و هوا هنوز ابریه! یاد قدیما افتادم روزهای بعد از پیروزی انقلاب..همونطوری که گفتم اسم محلمون بالای تپه بود کوچه ما از انتهای کوچه سعدی که به خیابان شریعتی میخوره شروع می شد و تا منبع آب فعلی ادامه داشت متاسفانه اسم کوچمون یادم نیست چون همون موقع هم بلد نبودم!(عجیبه) ولی کوچه موازی با کوچه ما کوچه کشاورز بود..خلاصه در محل فعلی مخزن آب و شهرک بعثت زمینهای ارتش بود که قدیمترها جای تفریح سیزده بدر و به نوعی پارک مردم بود و بعدها تبدیل شده بود به یه بیابان خشک که محل ریختن زباله بود ...ساعتهای زیادی رو با بچه ها توی اون زمینها دنبال سگها و آشغال گردی تلف کردیم....گاهی تا نزدیکیهای پادگان سال آبادیا صالح آباد(درست یادم نیست اسم درستش چی بود) میرفتیم و گاهی هم از دکلهای دیدبانی متروکه اونجا که کیوسکش کف هم نداشت بالا میرفتیم...گاهی هم با بچه های جعفر آباد سنگ پرانی میکردیم...http://blogfa.com/images/smileys/13.gif
خلاصه میخواستم اینو بگم صبح یکی از روزهای اسفند ۱۳۵۷ شایدم ۱۳۵۸ بود و عین حالا ابری ..تو خواب بودیم که همسایه روبرویی که ما با اسم مادر خونه (لیلا خانم) می شناختیم اومد در خونه و گفت :"اوسا شکر(پدرم معمار بود) بری چه نشستین بدوین دارن زمینهای بالای تپه مال ارتشه قطعه قطعه میکنن و تصرف میکنن ما هم یه قطعه تصرف کردیم شما هم بیان !!" پدرم خندش گرفت و گفت اینها زمینهای ارتشه من همچین کاری نمیکنم(پدرم شدیداْ انقلابی بود! ..)
پدرم رفت سر کار و من با دوستم به خیال تصرف زمین راهی منطقه شدیم! .
خیلی شلوغ بود انگار همه مردم بالای تپه و جعفر آباد جمع شده بودند!زمینهای منطقه رو تا دروردستها به قطعات کوچک و بزرگ تقسیم کرده بودند و دور زمینشون رو با کلنگ کنده بودن و به اصطلاح خط انداخته بودن! ..نه کوچه ای و نه خیابانی!! همه زمینها به هم چسبیده بود!!..توی این وسط منو دوستم به خیال خودمون قطعه زمینی رو نشون کردیم که با تشر صاحب زمین بغلی مواجه شدیم که میگفت چکار میکنین؟ ااینجا کوچه اس!!! و ما تازه فهمیدیم که بعضی ها هواسشون به کوچه و خیابون آینده هم هست!!!..
عده ای عکسهای بزرگ امام رو در زمینهاشون نصب کرده بودند..چراشو خودشون میدونستند شاید برای اینکه کسی مزاحمشون نشه!..
خلاصه هرچه گشتیم نتونستیم زمین گیر بیاریم! حتی پشت دبیرستان شیرین هم یه آبگرفتگی بزرگ بود و چند نفر سعی میکردن خشکش کنن و زمینشو تصاحب کنن! همه شعار الله و اکبر و درود بر خمینی و ..میدادن ..اغلب از قشر کارگر و کم درامد بودن (البته به غیر از عده ای سود جو) فکر میکردن حالا که انقلاب شده دیگه هرکی هرکیه و میتونن هر کاری بکنن! خلاصه من و دوستم دست خالی به خونه برگشتیم چون دیگه زمینی باقی نبود! ..تا دوردست زمین به شکل صفحه شطرنج تقسیم بندی شده بود! البته خانواده دوستم به خیال خودشون یه تیکه زمین تصرف کرده بودن ولی چیزی گیر خودمون نیومد! چه نقشه هایی برای زمینمون داشتیم که نقش بر آب شد!!http://blogfa.com/images/smileys/02.gif
تااینکه روز بعد ارتش وارد عمل شد http://blogfa.com/images/smileys/38.gifو مردمی که هنوزم سعی میکردن پی زمینهاشون رو در بیارن با زور از اونجا بیرون کرد!!! گاهی که از اونجا رد میشم همه اون حوادث از جلو چشمام مثل فیلم گذر می کنه! الان دیگه اونجا شهرک بعثت و مخزن آب رو ساختن و اتوبان هم از وسط این زمینها عبور می کنه و خیلی با گذشته فرق کرده!

تلویزیون!

http://blogfa.com/images/smileys/42.gifتلویزیون....آخ که چقدر در ایام کودکی مهم بود..چقدر خاطره داشتم با این جعبه جادویی..
اولین تلویزیونی که خریدیم مربوط به ۴ یا ۵ سالگیم بود سالهای ۱۳۵۲ یا ۱۳۵۳ احتمالاْ یادمه تلویزیون دست دوم بود و زود به زود خراب میشد و تصویر جالبی نداشت ..پدرم مجبور شد بفروشتش ..ولی وای از تلویزیون دوم ..نو و آکبند از کمپانی(به قول قدیمی ها) تحویل گرفتیم هنوزم اولین باری که تکنسین نمایندگی روشنش کرد رو یادمه... عصر بود و تلویزیون یکی از کارتونهای والت دیسنی رو پخش میکرد ..وای که داشتیم از هیجان سقط میشدیم! ...وقتی که برای جابجایی تلویزیون اونو خاموش کرد تا در محل اصل خودش بزاره داشتیم دق میکردیم! ...بعد از اون همه چیز ما شده بود تلویزیون ...تلویزیون عشق من بود توی خاموشی هم پر جاذبه ترین تصویر من بود هنوزم سلول به سلوشو یادمه! چراغاش و دکمه هاش هنوزم میتونم از حفظ اونو نقاش کنم زیرش روش و پشتش رو روزی چند بار برانداز میکردم ! وقتی سیم آنتنش از پشت قطع میشد من مسئول بودم که سیم رو با یه تکه چوب کبریت سر جاش بزارم نمیدونم چرا پدرم برا ورودی آنتن فیش نمیخرید!! شاید اصلاْ بلد نبود! ...خلاصه چه کارتونها و سریالهایی با این تلویزیون سیاه و سفید مبله که ندیدیم! ..مرد شش میلیون دلاری....پیشتازان فضا...چاپالر...دود اسلحه...وکارتونهای عصر حجر...اوگی دوگی..کویکترا مکگرا..اسناگلپوس..وبعد از انقلاب ..مداد جادو..گوریل انگوری و...هر چند وقت یه بار تلویزیون خراب میشد و پدرم زنگ میزد به نمایندگی پارس برای تعمیر البته تلویزیون ما شاوب لورنس بود ولی شرکت پارس بعد از انقلاب خدماتش رو عهده دار بود! وقتی طرف پشت تلویزیون رو باز میکرد من کنارش بودم و از دیدن اونهمه لامپ و المانهای الکترونیکی لذت میبردم! شاید همین عاملی شد که نهایتاْ رشته برق رو انتخاب کردم!
یکی از موضوعات حاد قبل از انقلاب تو خانواده مامشکل برنامه ها و سریالهای تلویزیون بود ..یادمه شبها وقتی میخواست تلویزیون یه سریالی رو پخش میکنه همش خدا خدا میکردیم که توش م..اچ و ب..وسه نباشه چون پدرم توی هر فیلم یا سریال اولین ب..وسه ای رو که میدید تلویزیون رو خاموش میکرد و در تلویزیون رو قفل میکرد(تلویزیونهای اون موقع قفل داشت) و میگرفت و میخوابید و ما رو در حسرت ادامه فیلم و یا سریال میگذاشت! گاهی صبر میکردیم بخوابه و کلید رو ازش کش بریم ولی وقتی اغلب بیدار و یه دست کتک هم نصیبمون میشد....

الاغ!

...http://blogfa.com/images/smileys/42.gifيكي از موضوعاتي كه در گذشته بود و امروزه ديگه وجود نداره ديدن الاغ در معابر عمومي بود! اون موقع ها به صورت روتين رفت و آمد الاغ هاي با صاحباشون ديده ميشد ..و در جاي جاي معابر فضولات اين حيوان ديده ميشد!!..فروشندهاي دوره گرد اون موقع وانت نداشتن ! دوغ ،سبزي ،هندوانه،نفت ،سيب زميني و پياز و...ازجمله محصولاتي بود كه به همراهياين حيون نجيب مي فروختن...از نظر من آدما توي بچگي توجه بيشتري به اطرافش دارن ويكي از موضوعات قابل توجه اون موقع هم براي من همين الاغهاي مظلوم بود! از نظر من قيافه همشون غمگين بود هميشه دلم به حالشون ميسوخت ...گاهي كه در صف نانوايي بودم نگاهم به الاغهايي كه براي تحويل مازوت كنار نانوايي اونجا توقف ميكردن ميافتاد و دلم براي اونها از همه بيشتر ميسوخت ..خوب فكر ميكردم حمل دوغ يا سبزي از حمل مازوت(نفت كوره) خيلي بهتره! چون هم بوي بدي داشت و هم به جاي جوال يه باربند آهني روي دوش اين الاغهاي زبون بسته ميزاشتن و گاهي هم مقداري از اون روي پشتشون ميريخت خلاصه توي اون شرايط سرتاپاي اون الاغها رو براندازميكردم ...اون موقع ها بيني الاغهاي باركش رو پاره ميكردن! بزرگترها ميگفتن براي اينه كه بهتر نفس بكشن!!! انسان عجب موجود خود خواهيه!!..گاهي ميديم حيون سعي ميكنه با حركت پوست بدنش مگسها رو فراري بده و همچنين با حركت مداوم دمش هم به مقابله با مگسها كه سعي ميكردن از خونش تغذيه كنن ميپرداخت! اين تصاوير رو من بارها و بارها ميديدم ..و هميشه پيش خودم فكر ميكردم پشت اون صورت غمزده چه افكاري وجود داره!! بچگيه ديگه!!http://blogfa.com/images/smileys/15.gif

اون موقع ها چون وانت خيلي كم بود از طرفي كوچه هاي بافت قديم شهر خيلي باريكتر از اوني بود كه وانت ازش عبور كنه براي حمل و نقل مصالح ساختماني و يا نخاله هاي ساختماني از اين حيوان به تعداد زياد استفاده ميشد و توي اين رشته اغلب كاروانهايي از الاغها در مسير كوچه و بازار ديده ميشد كه با كوله بارهاي سنگين در حال عبور بودن ! و موقع برگشتن هم اغلب بچه هاي شيطون بزرگتر سوارشون ميشدن و باهاشون تفريح ميكردن! ..بوي الاغ يه بوي خاصي بود كه براي بعضي ها زننده بود الان كه دارم به اون روزها فكر ميكنم بوي اون حيونا رو حس ميكم! چند وقت پيش توي پروژه تله كابين پارك كوهستان چند تا از اين زبون بسته ها رو دوباره به سبك گذشته ديدم كه در شرايط بسيار بدي بودن!http://blogfa.com/images/smileys/02.gif بعضياشون حتي زخمي بودن! يادمه يكيشون يه كره ناز داشت كه توي اون شرايط سخت كاري همراه مادرش طي طريق ميكرد !واقعاً دل آدم رو ميسوزوند!..
گاهي موقعي كه بار الاغها سبزي ،سيب و يا خيار بود يواشكي و دور از چشم صاحبشون با چرخوندن گردنشون از بارشون ميل ميفرمودندhttp://blogfa.com/images/smileys/30.gif ..ووقتي كه صاحبش متوجه ميشد اغلب با ضربات چوب اون مواجه ميشد كه ديدنش خيلي براي من ناراحت كننده بود !http://blogfa.com/images/smileys/02.gif...خلاصه اينا تصاويري بود كه به تاريخ پيوسته و بعيد ميدوم دوباره تكرار بشه و جايگاهشون فقط ذهن آدم هاست..يادش بخير..

شلغم داغه!!

..شلغم داغه...مرهم سینه اس شلغم...اینها آوایی بود که سالها پیش مدام توی کوچه ها میپیچد وعابرین و بچه هایی رو که از شدت سرما دستها و گوشهاشون یخ زده بود به سمت خودش جلب میکرد...بعضی ها با چرخهای دستی و بعضی دیگه قابلمه و سبد برسر کار فروختن شلغم رو انجام میدادن ..وچه خوشمزه بود باقالی و شلغمی که توی یه تیکه کاغذ دفتر مشق و یا دیکته بچه ها گذاشته می شد وچهار قاچش میکردن و دستمون میدادن !!گاهی کاغذ خیس شده رو هم میک میزدیم تا شوری نمکش رو تو دهنمون حس کنیم!..با اینهمه کثیف کاری بازم شلغمی که توی خونه میخوردیم مزه شلغم دوره گردها رو نمیداد! ..


-------------------------

9 روز دیگر مانده به عید!!!

۹ روز دیگه مانده به عید!!....این روزا توی مدرسه حس و حال دیگه ای داشت عید نزدیک بود مامانها سبزها رو گذاشته بودن! دل تو دل بچه ها نبود عیدی و کفش و لباس نو و برنامه ها و کاتونهای عید در راه بود..طاقتمون طاق شده بود..دیگه نمیتونستیم منتظر بمونیم..هر روز یه نفر میرفت پای تخته و عبارت چند روز مانده به عید رو مینوشت و هیجانمون رو بیشتر میکرد..چه لذتهایی داشتیم بچگی ها!!

مشق عید!

آخ آخ آخ امان از دست مشق عید! ..اون موقع ها بر خلاف حالا که خبری از تکلیف و مشق و این چیزا نیست ! تکالیف ایام عید وحشتناک بود! ..روزایی مثل امروز که دیگه آخر سال بود خانوم معلم یا آقا معلم شروع میکرد به دستور تکالیف عید! .....درس تصمیم کبری ۵ مرتبه! ...درس...۴ مرتبه! جدول ضرب ۲۰ مرتبه! ..و و و ..گاهی برای تکالیف عید یه دفتر صد برگ میخریدیم! ..گاهی لذت رسیدن عید باعث می شد روزای قبل از عید تکالیف رو تموم کنیم اگه بچه های کوچه میگذاشتن انجامش بدیم!لذت عید دوچندان بود!در این مواقع اینقدر از امدن عید سرخوش بودم که حتی نقاشی های داخل کتاب رو هم کنار مشق میکشیدم!!!!http://blogfa.com/images/smileys/05.gif ولی وای به روزی که قبل از سال تحویل تکالیف رو انجام نمیدادیم http://blogfa.com/images/smileys/07.gifمعمولاْ به خاطر مسافرت و بازی گوشی میافتاد روز آخر و چه سخت بود انجام کوهی از تکالیف در شب آخر ..اون شب غم انگیز که معمولاْ بر خلاف شبهای دیگه همون سر شب خوابمون میگرفت !http://blogfa.com/images/smileys/18.gif و گریه و التماس به خواهر بزرگتر که الان توی این دنیا نیست(خدا رحمتش کنه)برای کمک در انجام تکالیف!..در یک کلام!خوش به حال بچه های امروز!

قدغنده!!!

قیافه وحشتزده از شنیدن این جمله نمیدونم چه حالی به بعضی ها میداد که اقدام به بستن راه بچه ها میکردن...http://blogfa.com/images/smileys/02.gif
نمیدونم فقط توی کرمانشاه و محله ما بود یا جاهای دیگه هم اینجوری بود..خدانکنه به دلیلی مجبور میشدیم بریم چهار تا کوچه اونورتر!! ..موقع عبور از کوچه های غریبه وقتی چشممون میفتاد چهارتا بچه دیگه قالب تهی میکردیم! چون معمولاْ تا چشمشون میفتاد به یه بچه دیگه پا می شدن دستاشون رو باز میکردن http://blogfa.com/images/smileys/32.gifو جلومون رو میگرفتن و میگفتن قدغنده!(همون قدغن یا عبور ممنوع نمیدونم املاشو درست نوشتم یا نه!) الان شاید این کلمه کمتر رواج داشته باشه ولی اون موقع ها رواج زیادی داشت و آدم با شنیدنش میدونست که یه کتک کاری در راهه! چون اون بچه ها خودشون رو مالک اون محله میدونستن و ایجوری بچه غریبه رو اذیت میکردن! اگه زورشون میرسید که آدمو برمیگردوندن وگرنه یا با خواهش و التماس و یا رشوه و یا یک کتک کاری حسابی باید ازشون رد میشدیم! چه روزگار ظلم و زوری بود ها!!!http://blogfa.com/images/smileys/05.gif

خاطرات عید!

الان که فکرشو میکنم میبینم قشنگترین خاطرات کودکیم در عید نوروز اتفاق افتاده .اصلاْ ایام عید یه رنگ و بوی دیگه ای داشت !معمولاْ هوا آفتابی بود!بوی طراوت در حیاط و کوچه می پیچید !صدای ملوچ ها(گنجشکها)روی شاخه درختها شنیدنی بود! لباسهای نو! بوی اسکناس تا نخورده!چنان تاثیری در ذهن من گذاشته که بعد از سالها وقتی چشمامو میبندم با یاد آوری خاطراتشون لذت میبرم!http://blogfa.com/images/smileys/42.gif
یکی از قشنگترین خاطرات پوشیدن لباسهای نو بعد از سال تحویل و رفتن تو کوچه و نشون دادن به دوستان بود! وای که چه لذتی داشت! معمولاْ برای من کفش چرمی میخریدن.پوشیدنش چه احساس خوبی داشت!اصلاْ اون لحظه شدیداْ احساس خوشتیپی میکردیم در حد ارویس پریسلی ! http://blogfa.com/images/smileys/05.gif
غم و غصه ای نبود فقط شادی بود و لذت از تعطیلی از بهار از تفریح و مسافرت از شیرینی و کلوچه های عید و غذاهای خوشمزه!کارتونهای تلویزیون !چلوخورشت سبزی شب عیدومجموعه ای بود درست مثل کارتون پینوکیو توی شهر اسباب بازی ها!!!!..... ولی ته دلمون یه گوشه چشمی هم به بعد از سیزده بدر داشتیم و این کمی دلتنگمون میکرد!و اینکه هنوز کلی از جریمه های عید رو ننوشتیم!http://blogfa.com/images/smileys/02.gif
من و خانواده در کودکی توی این ایام اغلب می ر فتیم شهرقصرشیرین خانه مادر بزرگم (مادری)...پدر بزرگم(ناتنی) نظامی بود و محل خدمتش اونجا بود! توی قصرشیرین زیبایی های بهار دوچندان بود چون معمولاْ در اون زمان بهار زودتر به قصر شیرین می آمد و همه جا رو سرسبز میکرد! http://blogfa.com/images/smileys/25.gif
حلاوت بازی با دایی ها و خاله ها همراه با خرج کردن عیدهامون توی بازار چینی فروشهای قصر شیرین لذتی داشت که زبان از وصفش قاصره! لذت خریدن یه ذره بین یا یه تفنگ اسباب بازی توی اون ایام رو نمیتونم با هیچ لذتی مقایسه کنم .احساس خوشبختی در اوج بودو همتا نداشت! یادش بخیر دیگه پدربزرگ و مادر بزرگ توی این دنیا نیستن خدا رحمتشون کنه !http://blogfa.com/images/smileys/28.gif

خط کشی برای صف کشی!

امروز یاد یه خاطره جالب از اعماق کودکی افتادمhttp://blogfa.com/images/smileys/42.gif ....یادش بخیر اونایی که با دبستان حسن خطاط آشنایی دارن میدونن که دبستان از دو ساختمان کاملاْ مجزا تشکیل شده بود یه ساختمان یک طبقه در ضلغ شمالی و یک ساختمان دو طبقه در ظلع جنوبی توالت و ساختمان سرایداری هم به صورت جداگانه وجود داشت! توی اون ایام بین دو ساختمان اصلی رو با فاصله های مساوی خطکشی کرده بودند و بچه ها پشت به ساختمان یک طبقه و رو به ساختمان دوطبقه که توش دفتر مدرسه هم بود می ایستادند و به عبارتی صف می کشیدند یادمه از اونجایی که ساختمان یک طبقه بیشتر کلاس اولی ها و دومی ها رو در خودش جا میداد بچه های کلاس اول از اولین خط نزدیک به اون ساختمان صف میکشیدند و در نهایت کلاس پنجمی ها در نزدیکترین خط به ساختمان دوطبقه صف میکشیدند...وقتی کلاس اولی بودم همیشه باخودم میگفتم ای خدا !http://blogfa.com/images/smileys/28.gifکی میشه بزرگ بشم و کلاس پنجمی بشم و توی اولین خط نزدیک به ساختمان دو طبقه بایستم!http://blogfa.com/images/smileys/17.gif خنده داره ولی برام مثل یه آرزو بود! چه آرزوی دست نیافتنی!!!حالا بعد از گذشت دهها سال فکرشو که میکنم باخودم میگم این عمر چه زود میگذره!!!http://blogfa.com/images/smileys/02.gif

اصلاح سر به روش اون قدیما!

بازم میخوام از موضوعاتی بگم که امروزه به هیچ وجه دیده نمیشه!...ایندفه موضوع موی سر بچه ها یادم اومد!http://blogfa.com/images/smileys/36.gif ...
اون موقع ها مثل امروز بچه های دبستانی به هیچ وجه اجازه نداشتن موی سرشون رو بلند کنن! باید همیشه موهاشون رو از ته میزدن یا به اصطلاح می تراشیدن و پشت یقه کتهاشون هم یه پارچه سفید میدوختن!http://blogfa.com/images/smileys/22.gifجالبه نه!؟ میگفتن واسه نظافته! البته پر بیراه هم نبود اون وقتها توی همه خانواده ها پهداشت کاملاْ رعایت نمیشد! مخصوصاْ دبستان خطاط به خاطر نزدیکی به جعفر آباد و بالای تپه و محله هایی که مردمش فقیرو بی بضاعت بودن دانش آموزهاش به اون صورت نظافت رو رعایت نمیکردن...بعضی از خانواده ها بودن که بضاعت این رو نداشتن که بچه ها رو برای تراشیدن موی سر بفرستن سلمونی بنابر این خودشون دست بکار میشدن و با قیچی موی سر فرزندشون رو کوتاهمیکردن! اصطلاح این کار هم چهره کردن میگفتن!! نتیجه کار یه کله بود با شیارهای سفید و خطوط مشکی چیزی شبیه پوست گور خر!!! اگه امروز کسی اینجور بیاد مدرسه فکر کنم چند نفری از خنده روده بر بشن ولی اون موقع تقریباْ عادی شده بود! اوایل نمیدونستم چرا کله این بچه ها که اغلب هم جعفر آبادی بودن اینجوریه بعداْ فهمیدم علتش اصلاح با قیچه !! درست مثل کوتاه کردن پشم گوسفند با قیچی! قیچی که میگم نه اصلاح به روش امروزی ها! قیچی کردن مو از روی پوست سر منظورمه !امروزه دیگه توی هر خونه ای یه ماشین اصلاح پیدا میشه ! و دیگه اون کله ها رو کسی مشاهده نمیکنه!http://blogfa.com/images/smileys/08.gif

عشق به پوکه و فشنگ .......چهار راه جعفر آبادو فروشنده های اسلحه و تریاک!

امروز اتفاقی داشتم یکی از ترانه های زمان انقلاب رو گوش میداد(پیشوای آزادی) یاد قدیما افتادم ایام بعد از انقلاب .....یاد ماجرا هایی افتادم که گاهی باورم نمیشه که اتفاق افتاده! .....یکی از خاطرات بیاد ماندنی در اون روزها آشنایی و دیدن پوکه فشنگ بود بله پوکه فشنگ!..نمیدونم این پوکه اون روزا چرا اینقدر برای من جالب بود! دیدنش و لمس کردنش برام خیلی خوشایند بود و احساس خوبی داشتم از اینکه بتونم تعداد زیادی پوکه فشنگ داشته باشم ..البته دوست داشتم فشگ سالم داشته باشم ولی برام میسر نمیشد!...کلاس چهارم دبستان بودم روزی از روزها دیدم یکی از همکلاسی هام یه قطعه فلزی زرد رنگ به سر خودکار بیک ش زده ..برام جالب بود !ازش پرسیدم این چیه؟ گفت پوکه فشنگه کلته! برایم خیلی جالب بود که یه وقتی یه گلوله از این پوکه شلیک شده ! از طرفی خودکارشم قشنگ کرده بود انگار برای نصب به سر خودکار بیک ساخته شده بود! ازش پرسیدم بازم داره دست تو جیبش کردو چند تا بهم نشون داد و گفت حاضره که بفروشه! ازش پرسیدم از کجا تهیه میکنه!؟ گفت نزدیک خونشون اسلحه میفروشن و موقع خرید و فروش اسلحه رو امتحان میکنن و اون موقع اون میپره و پوکه شلیک شده رو بر میداره ! به قول خودش این کار اغلب بچه های محلشونه! ...یکی خریدم و از فردای اون روز کار من شده بود خریدن پوکه با خرجیم از اون پسر !.....برای داشتن بیشر پوکه حرص میزدم! حتی یه روز سر مزار شهدا که پاسدارها با تفنگ ژ-س شلیک میکردن من که به اتفاق پدرم رفته بودم خودم رو به آب و آتیش زدم تا دوتا پوکه بدست بیارم این اولین آشنائیم با پوکه تفنگهای بلند بود و خیلی شیرین تر از خرید پوکه کلت از همکلاسیم بود ! بعد از شلیک داغ داغ بود و با روشی که از همون همکلاسیم برای سرد کردنش در کف دست یاد گرفته بودم اونها رو سرد کردم و تو جیبم گذاشتم! چه احساس خوبی بود بدست آوردن اون پوکه های قشنگ به صورت رایگان!http://blogfa.com/images/smileys/03.gif یادمه دوتا از این پوکه ها رو داخل هم فرو کرده بودم و پرشون رو ماده منفجره سر کبریت ریخته بودم!! مثلاْ یه فشنگ واقعی داشتم!!http://blogfa.com/images/smileys/05.gif یه بارم رفته بودیم خونه یکی از فامیلا توی شهرستان کامیاران شوهر عمم یه کلت داشت و توی یه باغ همراه پدرم باهاش هفتا تیر شلیک کردن با وجود اینکه پسر عمم هم عشق پوکه بود با هر زوری بود همه پوکه ها رو از چنگش درآوردم!http://blogfa.com/images/smileys/03.gif یادمه چقدر التماس کردم به شوهر عمم که یه دونه فشنگ سالم بهم بده ولی راضی نشد که نشد! میگفت توی گرمای دست ممکنه بترکه !!شایدم حق داشت نمیدونم!
بلاخره یه روز از دوستم خواستم که منو ببره نزدیک خونشون تا من هم بتونم پوکه جمع کنم! خونشون نزدیکای چهار راه جعفر آباد بود! یه روز بعد از مدرسه دور از چشم مادرم(پدرم بنا بود و همیشه سرکار) همراه دوستم رفتیم چهار راه جعفر آباد مسافت زیادی رو طی کردیم تا به اونجا رسیدیم ..برای من رفتن به اونجا همون احساسی رو داشت که رفتن یه سرباز سالهای ۱۸۶۰ به محل قبیله سرخپوستهای شایان!!!!! بعداْ مفصل براتون میگم چرا!به طور خلاصه باید بگم چون جعفر آباد محله ای بود که بچه هاش اغلب جنگجو و خشونت طلب بودن و اغلب با هم و با بچه های سوسولی مثل من درگیر میشدن و من واهمه داشتم که پا توی قلمرو اونا بزارم!...خلاصه با ترس و اظطراب رفتیم اونجا!....بازار عجیبی بود ! درست مثل سه شنبه بازار الان(بازارهای محلی) چهار راه جعفر آباد اون موقع خاکی بود ! در محوطه چهار راه عده زیادی بساط خودشون رو روی زمین یا تختهای سربازی چیده بودن محصولات اونها اغلب اسحه و مهمات بود و همچنین تریاک!! بیشتر کلت بود و اسلحه بلند دیده نمیشد! دوستم میگفت اسلحه های بلند بیشتر شبها خرید و فروش میشه! ..اون ایام هرج و مرج بعد از انقلاب بود و پلیسی در کار نبود ! اگرم بود توانایی مقابله با این فروشندگان سلاح رو نداشت!...دوستم رفت و من توی این بازار منتظر شلیک اسلحه ای بودم تا پوکشو بردارم! یکی دو بار اتفاق افتاد و هر بار عده ای از بچه ها میریختن روش و پوکه رو بر میداشتن! بلاخره به زور یکی گیرم اومد! داغ و تازه برق میزد تهش هنوز قرمزی رنگ رو چاشنی رو داشت!..توی بازار چرخ میزدم باورش برای امروزی ها مشکله که کسانی که با دستهای پر از تریاکهای لول شده که دورشون کاغذ پیچیده بو د توی بازار میچرخیدند و فریاد تریاک! تریاکشون! خریدارها رو برای خرید تشویق میکرد! گونی های پر از فشنگ طلایی خودنمایی میکرد درست مثل گونی برنج که درش باز شده و برای فروش مغازه دارهای امروزی میزارن! عجیب بود مثل یه رویاْ ...یادمه فشنگ کلت کالیبر ۷.۵ دونهای ۷ تومن بود! که خریدش برای من که روزی یه تومن خرجی داشتم خیلی سخت بود! تازه ترس از ترکیدنشم بود!...چاشنی هم میفروختن همونیکه توی فشنگهای تفنگ شکاری استفاده میشه! بعضی بچه ها از اونها میخریدن و با سنگ میترکوندنشون! بعضی با میخ و لوله و چوب و کش تفنگ مانندی درست کرده بودن که با اونها میترکوندن! صدای بلندی داشت مثل ترقه ای سیگارتی امروزی! قیمتشون کم بود دونه ای ۵ ریال! دو تا خریدم! اومدم خونه! یادمه یه دسته مهر چوبی داشتم سعی کردم منم یه چیزی درست کنم که باهاش اونا رو بترکونم که نتونستم! آخرش رفتم سراغ سنگ! تو خونه کسی نبود چاشنی ها رو بردم تو ی حیاط! با یه سنگ بزرگ زدم روی یکیش! چشمتون روز بد نبینه! چاشنی ترکید و یه تیکه از فلزش از شلوار کردی تازه ای که پسر خاله مادرم (خدا بیامرزتش)برام هدیه آورده بود(اولین باری بود که شلوار کردی داشتم آخه معمولاْ پیژامه میپوشیدم)عبور کرد و وارد ساق پام شد!!!مثل نیش زنبور جاش سوخت !گوشام هم صدا میداد! ترسیده بودم! دمپای شلوارمو بالا زدم خون از ساق پام جاری بود! خوشبختانه اون تیکه فلز در گوشت پام غرق نشده بود یه تیکش بیرون بود! برای اینکه کسی متوجه نشه با ناخن و تحمل درد اونو بیرون کشیدم ! خونش راحت بند اومد! و قضیه تموم شد و کسی نفهمید! خدا رحم کرد اون تیکه فلز به چشمم نخورد!http://blogfa.com/images/smileys/21.gifدیگه نه به چهار راه جعفر آباد رفتم و نه دور و بر چاشنی و اینجور چیزا پلکیدم!! ولی حرص بدست آوردن پوکه همچنان تو خونم موند اونقد که پدرم که مدتی به جبهه رفته بود برای خوشحال کردنم با خودش یه کیسه پر پوکه فشنگ آورده بود قشنگترش اینکه! یه تیکه از نوار تیر بار هم توش بود! میگفت انها رو از توی یه غار که محل کمین گروهکها بوده پیدا کرده!(آخه به جبهه غرب اعزام شده بود) عشق به داشتن پوکه و فشنگ تا بزرگ سالی همراهم شد و هنوزم عاشق فشنگ و گلوله هستم!

كانادا دراي!!!

آخ كه چقدر خوشمزه بود اين نوشابه زرد رنگ!با اون شيشه قشنگ كه پايينش شطرنجي بود!
http://blogfa.com/images/smileys/01.gif
البته بعداًيه مدل ديگه اومد كه پايينش مارك شركت كانادا دراي به صورت برجسته داشت و لي من همون شطرنجيشو دوست داشتم! نميدونم چرا اين نوشابه هاي گازدار محبوب همس!؟ بچه هامم عاشق نوشابه هاي گازدارن! هرچي هم از مضراتش براشون ميگم حاليشون نيست كه نيست! ...آره ميگفتم منم مثل همه بچه ها و بزرگترا عاشق نوشابه هاي گازدار مخصوصاً كانادا بودم وبه نظرم هنوزم كه هنوزه هيچ نوشابه اي مزه كانادا هاي اون موقع رو نميده! البته نوشابه هاي ديگه هم بود مثل شوپس و پپسي و كوكا كولا و...خوشمزه بود ولي كانادا يه چيز ديگه بود!....يادمه يه مغازه نزديك خونمون توي همون كوچه سرازيري بود كه جلوش يه درخت بزرگ چنار قد الم كرده بود! توي گوگل ارت ديدم كه درخته هنوزم هست! اسم صاحب مغازه عمو فتح اله بود پيرمرد عبوسي بود كه اغلب در حال آب دادن به اون درخته بود! كنار درخت سنگچين بود و صفاي خاصي داشت! ...قيمت نوشابه اون زمان دونه اي ۲ تومن بود و خرجي روزانه من روزي يه تومن! اونوقتا بچه ها مثل امروز پر توقع نبودن! وقتي ميگفتن اين يه تومن خرجي امروزته! ديگه آسمونم كه به زمين ميومد همون يه تومن بيشتر سهميه ما نبود! ..در نتيجه من هميشه براي نوشابه خوري كمبود بودجه داشتم! به همين خاطر خواهر كوچيكه كه اون موقع هنوز دبستان نرفته بود رو ترغيب ميكردم كه خرجيشو بده تا باهم بريم نوشابه بخوريم! اونم يه تومن در روز خرجي داشت(بي عدالتي محض!) و قبول ميكرد و باهم ميرفتيم دكان عمو فتح اله و يه شيشه نوشابه كانادا ميخريديم و مي نشستيم روي سنگچين دور درخت كنار مغازه و شروع ميكرديم به خوردن اون گنج گرانبها! يه قلوپ اون و يه قلوپ من! البته اون طفلي خيلي كوچيك بود يه قلوپش يه ذره بيشتر نبود و گلوشو ميسوزوند !ولي هر قلوپ من يك سوم شيشه رو خالي ميكرد! اينجوري عدالت برقرار ميشد!! طفلي خواهر كوچيكه هيچوقت نميفهميد چه كلكي بهش ميزدم!!http://blogfa.com/images/smileys/03.gif

اون موقع يه دائي داشتم كه توي شركت توزيع نوشابه كار ميكرد و راننده ماشينهاي مخصوص حمل نوشابه بود و كارش اين بود كه نوشابه براي مغازه دار ها ميبرد! خيلي از روزها با ماشينش ميومد خونه ما و پولها يي رو كه از مغازه دارها ميگرفت اونجا حساب كتاب ميكرد! اين ماجرا دو قسمت شيرين داشت اول اينكه گاهي پول خورده هاي اضافي رو بين ما تقسيم ميكرد وگاهي هم نوشابه هاي نصفه كه مغازه دارها قبولش نميكردن ميداد به ما واين شيرين ترين قسمت ماجرا بود!
http://blogfa.com/images/smileys/03.gif
الان سالهاست كه ارتباطش با ما خيلي خيلي محدود شده البته بيشتر تقصير از منه چون كمتر وقت ميكنم برم خونه اقوام !!

علی آقا خاطرات جالب و شیرینی دارید
واقعا ممنون که با صبر و حوصله همه رو توضیح میدین
از پوکه فشنگ گفتین
برادرهای منم یه علاقه خاصی به این پوکه ها داشتن
نمیدانم شاید تو خون همه پسرا این علاقه باشه
ولی یادمه ما بیشتر دنبال قاپ بودیم
قاپ به یه قسمت از استخوان های گوسفند میگن
دوره قدیم که مثل حالا نبود گوشت رو از قصابی بگیرن
ما معمولا گوسفند میگرفتیم و چند ماه از گوشتش استفاده میکردیم قاپ هاشم قسمت ما میشد
خلاصه قاپ ها رو جمع میکردیم و باهاشان قمچان بازی میکردیم
قمچان دو تایی و سه تایی و چهار تایی و پنج تایی اگه کسی خیلی دیگه حرفه ای بود شش تایی بازی میکرد
اگه وقت بشه حتما عکسشو میذارم

از این نوشابه هم خاطره ها داریم
البته دوره ما بیشتر زمزم بود تا کانادا
یادمه سر همین نوشابه خوردن نزدیک بود یه چشمم بره
چون بابام کارمند شرکت زمزم بود همیشه نوشابه داشتیم
اون موقع ها هروقت غیبم میزدم همه میفهمیدن رفتم زیر زمین تا نوشابه بخورم
یه بار یه شیشه نوشابه دستم بود و قشنگ تکانش داده بود و حسابی گاز داشت
سر آخرین پله که میخواستم بیام بالا از دستم افتاد و شکست و یه تیکه از خرده شیشه هاش نزدیک چشممو برید بعدش بیمارستان و بخیه و ....
آخ چه کیفی میداد نوشابه با نان سنگگ!!:d
ای خدا..........چه خاطراتی
ممنون علی آقا که با نوشته هاتان یه سری خاطرات قشنگ رو تو این روزگار نامراد به یادمان میارید:)